Ik ben bevallen van een hele grote baby

Mijn eerste zwangerschap verliep prima. Wel werd er gezegd dat ik een grote jongen zou krijgen. Ik wist niet precies wat daarmee bedoeld werd, we zouden wel zien. Uiteindelijk na een bevalling van 30 uur werd er een gezonde jongen van 3970 gram geboren. Groot, maar niet enorm. 

Mijn tweede zwangerschap was anders

Ik was erg lang misselijk en had allerlei kwaaltjes. De laatste loodjes waren pittig. Mijn buik was enorm en ik was in de laatste weken angstig en erg bang voor de bevalling. Ook omdat deze lieve jongen heel lang in een stuit heeft gelegen en op het laatste moment dwars lag. Gelukkig bij de laatste controle bleek hij toch goed te liggen. Ook werd er vanaf week 30 gezegd dat het een grote jongen zou zijn. Vaak heb ik benoemd dat ik misschien beter een keizersnede kon laten doen omdat ik bang was dat ik de baby er niet uit zou krijgen. Ik ben namelijk zelf niet zo groot. Maar aangezien ik ook nog een zoontje van 1,5 had die op dat moment nog niet kon lopen, leek me dit toch geen goede optie. 

Ik voelde dat het ging starten

Op 21 juli om 21:00 begonnen mijn weeën. Ik stuurde mijn man op bed en bleef zelf beneden want ik wilde blijven bewegen omdat ik niet wilde dat het zou stoppen. Om 00:00 zette het inderdaad door. Om 02:00 heeft mijn man de verloskundige gebeld. Ze kwam langs en ik had 3 cm ontsluiting. Ze ging weer weg en zou rond 06:00 uur terug komen. 

We mochten naar het ziekenhuis

Om 05:00 hield ik het niet meer en ik belde de verloskundige. Ze kwam langs en ik had nu 4 centimeter ontsluiting. We mochten naar het ziekenhuis gaan. Om 07:00 waren we daar en had ik 7 centimeter. Ik kreeg een morfine pompje en kreeg even wat rust. Ineens kreeg ik persdrang en bleek ik al volledige ontsluiting te hebben. Tot hier ging alles goed…

Hij bleef met zijn schoudertjes haken

Ik mocht persen. Het hoofdje werd geboren en toen, toen zat hij vast. Met zijn schouders bleef hij haken achter mijn schaambot. Ik hoorde de verloskundige wat mompelen tegen de verpleegkundige en ik werd in allerlei houdingen gezet. Rugligging, zijligging en handen en knieën. Dit meerdere keren, maar het lukte niet. Ze drukten op een knop en mijn kamer stond vol. Ik raakte in paniek en kon niet meer goed ademen. Ik schreeuwde of alles wel goed ging, maar niemand zei wat er echt aan de hand was. Het enige wat ik dacht was: “Het is te laat voor een keizersnee want het hoofdje is al geboren.”

Mijn zoontje werd meegenomen

Ik heb geperst op het leven af en opeens, vraag me niet hoe, was hij er. Misschien toch een soort oerkracht, ik heb geen idee, maar het was toch gelukt. De navelstreng werd meteen doorgeknipt en hij werd direct meegenomen. Hij ademde niet zelfstandig en mijn man moest mee. Ik hoorde geen gehuil dus ik was in paniek en huilde zelf. Daar lag ik, alleen met de verloskundige bij me. Een hele lieve vrouw die mij probeerde gerust te stellen. Ik was in shock. Ik trilde helemaal, huilde zonder tranen en bleef maar “sorry” zeggen. Ik dacht dat het door mij kwam. Gelukkig kwam er iemand mij troosten en vertellen wat er gebeurd was en wat ze aan het doen waren.

Hij bleek een inderdaad grote baby

Na 20 minuten werd mijn zoon binnen gereden in een couveuse. Ik schrok ervan hoe groot en hoe blauw hij was. Maar hij huilde en dat luchtte enorm op voor mijzelf. Hij had even hulp nodig gehad maar bij het ademen, maar pakte dit gelukkig snel daarna zelf op. De verpleegkundige kwam speciaal vertellen dat hij maar liefs 4520 gram woog. Na 5 minuten werd hij weer meegenomen naar de neonatologie. Na 1,5 uur mocht ik eindelijk naar hem toe. Ik kreeg hem op mijn borst gelegd en de liefde stroomde door mij heen. Ik was zo trots op hem. Helaas was zijn suikerspiegel niet goed en moest hij een nacht op de neo blijven. De volgende dag kwam hij bij ons op de kamer, wel met een glucose infuus. 

Ik kijk ondanks alles goed terug op mijn bevalling

We hebben in totaal vijf dagen in het ziekenhuis moeten blijven om zijn suiker weer op orde te krijgen. Zelf voelde ik me gelukkig snel weer goed en kijk ik ondanks alles positief terug op de bevalling. De mensen hebben kundig en snel gehandeld. Later vertelde de verloskundige dat als we thuis waren geweest dat hij waarschijnlijk niet meer had geleefd. Ik brak toen ze dat zei. Wij zijn zo dankaar dat het zo afgelopen is. Hij is nu een gezonde jongen en doet het hartstikke goed!

TINEKE