Het leven als toekomstige mama begint rond de zomer van 2018
Steeds meer hadden we van die momenten dat we naar kersverse gezinnen keken en stiekem een verliefde blik met elkaar uitwisselden. Het leek wel alsof het moment gekomen was waarop we beiden naar een kindje verlangden. Gaandeweg werd hier meer en meer over gesproken. Over de leuke kanten, maar ook over de ‘wat-als-scenario’s’. We waren het er allebei over eens dat wanneer we op voorhand zouden weten dat ons kindje geen menswaardig bestaan te wachten stond, we een moeilijke, maar ook liefdevolle beslissing zouden nemen voor hem of haar.
Op een dag hadden we weer zo een momentje waarop we smolten toen we een lief kindje zagen in de winkel
Ik grapte dat ik echt niet meer kon wachten tot ik ooit zelf mama zou worden. Mijn vriend bekeek me en zei dat we er praktisch gezien eigenlijk klaar voor waren. We hadden namelijk beiden een vaste job, een huurhuisje waar we samen woonden en we hadden op het gebied van ouderschap en opvoeding dezelfde basisprincipes. Eigenlijk had hij wel een punt. Waarom zouden we in hemelsnaam nog wachten terwijl onze harten klaar waren om een wezentje (of meer) alle liefde te geven? We hadden beiden een jonge leeftijd. Ik werd 23 jaar en hij werd al 26. We vonden dat hier veel voordelen aan verbonden waren. We zouden veel avontuurlijke activiteiten met onze kindjes kunnen doen en de kans op afwijkingen gedurende de zwangerschap zou veel lager zijn. Toen ik hem vroeg of hij het ook zag zitten, antwoordde hij steevast “ja”. Wat daarop volgde, was een intens gelukkig moment waarin we er voluit voor wilden gaan.
Enkele dagen later stopte ik met het nemen van de pil, zodat mijn natuurlijke cyclus vanzelf op gang zou komen
Ik plande een afspraak bij de gynaecoloog om alles nog eens na te kijken, zodat er geen problemen zouden opduiken. Ik werd volledig onderzocht en alles bleek in orde te zijn. Ik kreeg alvast foliumzuur voorgeschreven. Ook kreeg ik het advies om voorzichtig te zijn met allerlei ingrediënten en handhygiëne toe te passen. Ik bleek namelijk nog geen antistoffen te bezitten tegen toxoplasmose, noch het cytomegalovirus.
We wisten dat het tot een halfjaar kon duren voordat mijn cyclus zich zou normaliseren
Het werden lange cycli van soms zelfs meer dan 40 dagen. Ik voelde ook van alles die eerste paar maanden. Zo erg dat ik zelfs al een zwangerschapstest in huis haalde, maar deze was uiteraard negatief. Het waren gewoon typische klachten die bij het ontwennen van de pil hoorden. De derde cyclus na het stoppen duurde erg lang, maar ik had er geen vragen bij. Het was gewoon ‘part of the game’.
Tegen het einde van die cyclus voelde ik nog steeds geen startsein dat mijn menstruatie zou doorbreken. Gaandeweg kreeg ik last van gevoelige borsten. Ik wilde deze keer geen test halen om mezelf die teleurstelling te besparen en wachtte rustig af. Enkele dagen later was het nog steeds hetzelfde verhaal. Geen menstruatie, helemaal niets. Ik voelde me zelfs fitter en vrolijker dan ooit. Geen typische, beginnende zwangerschapskwaal. Toch haalde ik een dag later een test, omdat ik voor mezelf duidelijkheid wilde. Ik kocht de test en voerde het nog diezelfde middag uit. Ik kon ècht niet meer wachten tot volgende ochtend.
Ik had de test correct uitgevoerd en het was wachten op het resultaat
Ik legde een velletje toiletpapier op de test om zo niet afgeleid te worden en vroegtijdig te spieken. Maar voor ik het velletje er goed en wel had opgelegd, zag ik met het stromen van de vloeistof in de test al meteen een lichte lijn verschijnen. Ik legde het er toch op en wachtte die vijf minuten af. Ik liep met de test naar beneden en toen de tijd verstreken was, nam ik het velletje papier weg. Twee vette strepen waren het resultaat. Ik voelde een warme gloed in mijn buik en was direct gelukkig. Van binnen begroette ik het kleintje dat daar groeide. Vanaf nu was ik overal met z’n tweetjes. Dit was het beste dat me ooit is overkomen. Mijn vriend sliep nog aangezien hij nachtshiften draaide. Ik stormde naar onze slaapkamer. We waren beiden zo in de wolken dat we het diezelfde dag nog aan onze families hebben verteld.
Ik belde de gynaecoloog op met het goede nieuws en samen planden we de eerste echo, een goede twee weken later
Ik zou dan zeven weken zwanger zijn volgens de meting van het vruchtje. Dit was ook een groot koestermomentje: de eerste echo met een mooi vruchtje en een vrolijk flikkerend én hoorbaar hartje. Ik plakte deze echo in een invulboek dat ik van mijn moeder had gekregen. De volgende echo stond gepland rond negen weken zwangerschap.
Deze tweede echo was helemaal naar wens van de gynaecoloog
Ik was zo blij, want de eerste gevarenzone van 12 weken kwam dichterbij. Ik vreesde er echt voor om op een dag bloed terug te vinden of krampen te voelen. Ik was vrij misselijk tijdens die eerste weken en ik had ook weinig eetlust en energie. Bij thuiskomst bestudeerde ik de echo van deze namiddag. Het viel me op dat er een soort blaasje zat rond het nekje en rugje van onze baby. Er bekroop me een knagend gevoel van onrust. Dat blaasje was in verhouding met de rest van het lijfje groot. Ik besloot Google raad te plegen. Ik zocht echo’s van andere kleintjes in de hoop dat het allemaal wel normaal zou zijn zoals de gynaecoloog vertelde. Ik vond nergens zo een blaasje terug op internet, tot ik ineens ergens “verdikte nekplooi” las. Ik huiverde bij het zien van de bijhorende echografie. Dat kindje had net dezelfde vorm van de rug en het nekje. Ik las verder, terwijl de grond steeds meer en meer onder mijn voeten vandaan zakte. Mijn hart bonsde. Het zou kunnen gaan om een verdikte nekplooi wat meestal een alarmsignaal is voor verschillende syndromen of hartafwijkingen. Vanaf die avond heb ik nooit meer het gevoel gehad dat ik dit kindje gezond en wel in mijn armen zou kunnen sluiten. Ik deelde deze bevindingen met mijn moeder en mijn familie, maar zij adviseerden me om te stoppen met zelf zoeken op het internet en om me vast te klampen aan de geruststellende woorden van de arts. Ik kon het hen niet kwalijk nemen, want toen ik die positieve test vast had op 4 december, uitte ik toen ook al mijn bezorgdheid over die prille eerste weken en de kansen op een miskraam. Ik spartelde de dagen en weken bang door tot de welbekende termijnecho van 12 weken.
Lees HIER het vervolg
LARISSA
