Zondagochtend 28 augustus 2016 om 01.30 werd ik wakker met wat krampen in mijn buik
Ik waggelde naar het toilet en moet een grote boodschap doen. Ik dacht dat ik weer last van mijn darmen had. Ik sprong lekker terug mijn bedje in. Helaas, kwam het vaker terug en werd het steeds iets pijnlijker. Ik maakte om 02.30 mijn man wakker en vertelde dat de weeën waren begonnen. Ik hield het bij met een speciale app. Helaas, waren de weeën zeer onregelmatig, maar de pijn was aanwezig, dus ik kon niet meer slapen. Ik belde om 04.30 de verloskundige en vertelde wat er aan de hand is. Ik kreeg de mededeling: “Dit is een valse start, wil je dat ik langs kom of kijk je het nog even aan?”. Ik zei dat ze niet hoefde te komen en dat ik het nog even aankeek.
Ik heb het uitgehouden tot 08.00
Het was nog steeds zondagochtend. Ik belde weer met dezelfde verloskundige. Ze vertelde me dat ze op me zat te wachten en dat ze gehoopt had dat ik haar eerder zou bellen. Ze kwam toch maar even langs. 9 uur was ze bij ons. Ze voerde een controle uit en ik had 1.5 cm ontsluiting. “Wat?!! 1.5cm?”, dacht ik. Ik ging kapot van de krampen. Ik was nu al moe. Ik ben toen op advies van haar in een warm bad gestapt. De krampen werden erger in bad, maar het gaf ook wel een stukje ontspanning. Heerlijk! Na half uurtje ben ik even op bed gaan liggen. Slapen ging natuurlijk niet, maar de ontspanning lukte nog steeds. De verloskundige zei voordat ik in bad ging, dat ze rond 13.00 uur terug zou komen voor controle.
Inmiddels was het 13.00 uur en werd er weer een controle uitgevoerd
Helaas, nog steeds 1.5 cm ontsluiting. Ze zei dat het duidelijk een valse start was. Mijn man en ik gingen ‘s middags de auto in. We rijden over wegen met drempels en gaten, we zijn nog naar de Mac gegaan en ik at een grote friet. Inmiddels thuis was het 16.00 uur. Ik belde de verloskundige op en ik vroeg of ze wilde komen, aangezien de weeën pijnlijker werden. Zij was op dat moment bezig en daarna zou ze komen. Ik was niet zo lastig, dus kwam een andere verloskundige mijn controleren om 17.30 uur. Helaas zat ik op 2 cm ontsluiting. Ik werd gek! Echt gek. Ik zei dat ik wilde slapen. Ik kon mijn bevalling niet aan zo.
Het ziekenhuis (WKZ) werd gebeld of er een bed vrij was
Dat was er. Ze verwachtten ons met een uurtje. Mijn man ging mee op slippers en een korte broek, want het was hartje zomer. In het ziekenhuis werd mij een kamer toegewezen. Ik krijg weer een wee. Manlief zei tegen de verpleegkundige: “Ze heeft al 17 uur weeën.” Daarna ben ik gaan plassen. Ik mocht gaan liggen en de CTG werd aangesloten. Ik heb uitleg gehad over de prik die ik zou krijgen in mijn been om te gaan slapen. Ik zat nog steeds 2 cm ontsluiting. De verpleegkundige was net weg. Ik zei tegen mijn man: “Haal die verpleegkundige terug, ik plas in bed!”. “Neeeee”, dacht ik en ik voelde me zo ranzig. Toen kreeg ik een weeenstorm en werd ik over geplaatst naar de verloskamers. Hier kreeg ik een bevalbed. Ik vroeg meteen om een ruggenprik. Want ja, ik had nog steeds niet geslapen. Ik kon het echt niet aan. Ik heb en uur gewacht op de ruggenprik. De ruggenprik werkte vrij snel en ik sliep daardoor ook heel snel. Ik had het ‘s nachts ijskoud en bibberde. Ik voelde warm aan, maar had geen koorts.
De volgende ochtend om 7.00 uur werd ik gecheckt en had ik 4 cm
Nog niet genoeg ont sluiting, dus werd ik aan de opwekkers gelegd. Toen ging het snel! Om 12.00 uur had ik volledige ontsluiting, maar ik mocht niet persen, ondanks de persdrang. “Ik moet poepen”, riep ik wel vijf keer, maar ik mocht nog steeds niet persen, want het kindje was niet ingedaald. Na 1.5 uur in persdrang mocht ik eindelijk meepersen. Ik heb dit een half uur volgehouden. Na een kwartier zeiden ze: “Nog 15 minuten persen, als het dan nog niet komt, gaan we je klaar maken voor OK!”. Ik schrok en moest huilen. Ik was bang. “Snijden in mijn buik? Nee dat wil ik niet!”, dacht ik.
Uiteindelijk reden ze me toch naar de OK
Ik kon mijn persdrang niet meer weg puffen. Ik kreunde en perste door. Ik werd de OK binnen gereden en alles werd klaar gemaakt. Ik kreeg een tweede ruggenprik en een rustgevend middeltje erbij. Toen was ik compleet verlamd van mijn ribben tot mijn tenen. Mijn zoontje werd om 14.42 uur gehaald. Wat was ik opgelucht en blij, hij was eruit! Een gezonde jongen, genaamd Ruben, 4410 gram, met een blauwe plek op zijn hoofd, omdat hij een sterrenkijker was. Ik heb vier dagen in het ziekenhuis gelegen en daarna ben ik thuis onwijs gaan genieten van dit mannetje.
TATIANA
