Ons leven na het onverwachte verlies van Senna (1 jaar)

Lees eerst de vorige delen:

Deel 1: De vrouw van de huisartsenpost aan de telefoon zei: ‘Als het misgaat onderweg, bel je direct 112’

Deel 2: 20 tot 25 man stond te vechten voor het leven van mijn kindje

Deel 3: Iedere arts in de kamer deed een stap naar achter

Deel 4: De oorzaak van Senna’s overlijden

Zoals vele van jullie gelezen hebben, zijn wij Senna geheel onverwachts, één dag na haar eerste verjaardag, verloren (4 oktober 2020 – *5 oktober 2021). Dit kwam door het Adenovirus, een familie van het gewone griepvirus. Dit virus is op haar hart gaan zitten en heeft een hartritmestoornis veroorzaakt. Zoals werd gezegd, ‘gewoon’ hele dikke pech dat dit heeft moeten gebeuren. We zijn nu alweer twee jaar verder. En daar wil ik toch ook wel het een en ander over delen.

We hebben onzettend veel steun gehad

De eerste maanden na het overlijden van Senna waren heel zwaar. We hebben echt zoveel geluk gehad met alle vrienden en familie om ons heen. Elke avond was er iemand bij ons, gewoon om er voor ons te zijn. Veel namen Samara af en toe lekker een dagje mee op pad, zodat zij ook gewoon kind mocht zijn en wij thuis onze emoties helemaal konden laten gaan. Want toch, als je kind er is, houd je je groot en sterk.

Onze oudste dochter is onze drijfveer

Toen het moment kwam dat Samara niet meer naar huis wilde na een dag op pad te zijn geweest. Hebben wij ervoor gekozen om nu zelf weer alles met haar te gaan doen. Zij voelde natuurlijk heel goed dat ze weer thuis kwam bij haar ouders die alleen maar verdriet hadden. Dus eigenlijk was zij echt onze drijfveer om weer door te gaan met het leven. Zonder haar had ik nog onder mijn dekbed op bed geleden en was ik waarschijnlijk veel langer en dieper in het trauma gezakt. Samara is en blijft ons licht in de duisternis.

Ik kon vrij snel starten met EMDR

Ik heb heel veel geluk gehad dat ik, mede door mijn geschiedenis van een traumatische bevalling van Samara, vrij snel terecht kom bij EMDR therapie. Hier was ik al mee bekend. En kreeg ik zelfs ook nog dezelfde vrouw als die mij jaren daarvoor ook geholpen had. Dit voelde zo fijn, want zijn kende mij dus heel goed. Ik heb bijna een half jaar lang om de week een EMDR sessie gehad. En ik moet zeggen dat het mij onwijs goed geholpen heeft. Misschien eigenlijk te goed, want ik kan het verhaal van Senna zo aan iedereen vertellen, zonder te huilen.

Soms zou ik graag even hard willen huilen

Dat is meestal erg fijn. Maar ook als er momenten zijn dat ik zelf graag even zou willen huilen, moet ik hier soms echt mijn best voor doen. Denk aan het opzoeken van triggers; muziek, foto’s of filmpjes kijken. Daarentegen kan het dus soms wel zo zijn dat ik te veel en te lang alles heb binnen gehouden, dat op een gegeven moment mijn lijf aangeeft dat het even te veel wordt. Ik ben dan heel warrig en het voelt dan alsof ik een doorzichtig laken over mij heen heb. Alsof het verdriet van mij af wilt glijden. Als dit gebeurt moet ik ook echt het moment pakken om mijn emoties te laten gaan. Doe ik dit niet, ga ik het lichamelijk heel erg merken of word ik ziek. Hiervoor ga ik nu, twee jaar later dus, nieuwe therapie in. Een lichamelijke therapie, tijdens een box les met een therapeut.

Bram en ik zijn een heel sterk team

Wij hebben beide een eigen manier van rouwen en daar hebben we respect voor naar elkaar. Als we merken dat een van ons even de tijd nodig heeft voor het rouwen, dan neemt de ander het voortouw in het zorgen voor de kinderen en het huishouden. We wisselen elkaar mooi af. En dat is fijn, mochten we het beide zwaar hebben, dan hebben we daar ook begrip voor naar elkaar en is het nou eenmaal zo. Dan laten we even het huishouden of andere taken voor wat het is en leven we in het hier en nu.

Opnieuw grote zus

Zoals je al las zei ik inderdaad kinderen. Al vrij snel na het overlijden van Senna zeiden Bram en ik beiden tegen elkaar dat we nog genoeg liefde in ons hebben om te geven. En zouden we het mooi vinden als wij nog een kindje zouden mogen krijgen. In februari had ik weer een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Samara en Senna zouden (weer) grote zus gaan worden. Ik was uitgerekend op 4 november. Precies 1 maand na Senna haar geboortedag.

Jonna is vernoemd naar een bijzonder persoon

Na een fijne zwangerschap, met veel verdriet en liefde. Uiteindelijk werd uiteindelijk op 22 oktober 2022, onze jongste dochter Jonna geboren. Jonna is vernoemd naar de zuster die aanwezig was bij het overlijden van Senna. Zij heeft ons die avond onwijs fijn bijgestaan en geholpen met de nazorg. Jonna is cadeautje, ze is lief, mooi en een makkelijk kindje. Ik vraag mezelf weleens af: “Hoe kan een kindje dat gemaakt is in mij, terwijl ik zoveel verdriet in mijn lijf had, zo vrolijk en blij zijn?”

Ze krijgt steeds meer een eigen gezichtje

Ze leek in het begin onwijs op Senna, soms een beetje eng hoeveel ze op haar leek. Maar het lijkt nu steeds een beetje minder te worden. Ze gaat steeds meer haar eigen gezicht krijgen. Hier had ik het ook weer een beetje moeilijk mee, want nu raakte ik Senna voor mijn gevoel weer een beetje kwijt. Want onbewust, eigenlijk misschien wel bewust, heb ik Jonna veel aan Senna gekoppeld. Alsof ik nog even extra tijd met haar had gekregen. Maar nu is Jonna gewoon Jonna. En genieten we heel erg van haar.

Samara geniet onwijs van haar kleine zusje

Ook Samara vervult haar rol als grote zus weer perfect. We hebben echt aan haar gemerkt dat ze het heeft gemist. Het zorgen voor haar kleine zusje. We zijn zo trots op Samara hoe zij overal mee omgaat. Want ook zij heeft alles natuurlijk bewust meegemaakt. Ze praat er niet vaak over, maar bijna elke dag noemt ze Senna wel een keer. En af en toe komt er iets meer uit haar, maar alleen op haar tempo. Als zij zich goed voelt om erover te praten dan zijn we er voor haar. Maar als zij dat niet wilt, dan is dat ook goed.

Ik heb veel geluk gehad met mijn werkgever en collega’s

Sinds februari (na mijn verlof van Jonna, daarvoor was ik ook al een beetje begonnen, maar dan boventallig) dit jaar ben ik ook weer volledig aan het werk. En ik mag echt in mijn handen knijpen met hoe mijn werk met alles is omgegaan. Alles met wederzijds respect en veel gesprekken op mijn tempo. Ik gaf aan waar ik behoefte aan had en mijn teamleider hielp mij daarbij. En nu nog, mijn directe collega’s zijn ook goud waard. Want zij kennen mij ondertussen ook door en door. En geven mij de ruimte als ik die nodig heb.

Senna wordt heel mooi herdacht

Verder zijn wij tot nu toe elke keer met Senna dagen weg geweest met het gezin. Lekker fijn met elkaar zijn. Het eerste jaar hebben we de herdenking wel wat groter aangepakt, met alle dierbaren om ons heen. Maar dit gaf mij zoveel stress dat we het dit jaar anders hebben gedaan. Senna werd door alle mensen op Instagram herdacht door het delen van madeliefjes. Instagram was twee dagen lang een soort bloemenweide ter ere van Senna. En familie en vrienden van dichtbij hebben wij gevraagd om een kaart of brief te versturen. Zodat wij rustig alles konden lezen, als we weer terug thuis waren.

Mede dankzij de mensen om ons heen houden wij ons sterk

Senna wordt nog steeds elke dag gemist en dat zal altijd zo blijven. Maar dankzij Bram, Samara en Jonna wordt het allemaal wel een stuk makkelijker om door te gaan met het leven. Hoe moeilijk het soms ook is. En om niet te vergeten alle mensen om ons heen, want zonder al deze hulp zouden wij niet staan, waar we nu staan. Veel mensen vinden ons sterk. Dat is ook wel zo, maar we hadden en hebben ook geen andere keus. Maar dankzij de mensen om ons heen is het wel makkelijker geworden. Ik ben hier onwijs dankbaar voor, dat is niet te omschrijven.

MARISSA