Ik was nog zo jong
Het was november 2009 en mijn laatste dagen van mijn allereerste zwangerschap. Een zwangerschap die emotioneel heel heftig was. In februari ontdekte ik dat ik zwanger was. Ik geloof dat ik wel 10 testen heb gedaan op dezelfde dag en ze waren allemaal positief. Een heel speciaal cadeautje. Ik was net 21 en had alles behalve een stabiele relatie. De details laat ik achterwege en de relatie strandde al snel op meningsverschillen over dit mooie cadeautje.
Mijn nieuwe vriend zat rond de uitgerekende datum in het buitenland
In november had ik al een tijdje een nieuwe vriend. Hij is 11 jaar ouder en we zijn nog steeds samen. Ik woonde destijds weer bij mijn moeder en hij in ’s Hertogenbosch. Vooral toen ik met verlof ging was dit best weleens lastig. Hij moest tijdens de uitgerekende datum twee weken naar het buitenland. Ik hoopte maar dat ons meisje zou blijven zitten. Op donderdagavond 19 november was ik nog even op de fiets naar een vriendin van mij gegaan die in de kroeg werkte. Ik liep al bijna acht dagen overtijd en verveelde me zo erg. Mijn vriendin vond het geen fijn idee dat ik daar was, ook al was het een rustige avond. Maar het zorgde voor een fijne afleiding met lekkere warme thee. Rond een uur of 01.00 ’s nachts vond ik het wel welletjes en ben ik naar huis gegaan. Ik nam afscheid van mijn vriendin met de woorden; “Morgen beval ik, let maar op.” Meer als grapje maar toen ik thuis aankwam voelde ik me wel vreemd.
Ik wilde perse een thuisbevalling
Ik kon mijn draai niet vinden in bed en kwam moeilijk in slaap. Om 05.00 uur werd ik wakker van een raar soort kramp in mijn buik. Meteen wist ik het: “Dit is het. ” Gek is dat. Zo’n lange tijd vraag je je af hoe het voelt en hoe je het moet herkennen. Tot dat moment daar is en je gevoel het overneemt. Die eerste twee uur waren goed te doen qua pijn en ik besloot Martijn pas te bellen om 07.00 uur. Hij moest ten slotte nog drie kwartier rijden en ik wilde dat hij naar mij zou komen voor hij naar zijn werk zou rijden. Ik wilde namelijk perse thuis bevallen. We hadden alles al klaargezet. Toen Martijn aan kwam ging hij de weeën timen.
De persweeën inhouden viel mij erg zwaar
Rond een uur of 12.00 in de middag werd het zwaar. De rest van de dag ging als een waas aan me voorbij. Ik had enorme rug- en beenweeën en ik wilde dat Martijn constant tegengewicht zou geven op mijn onderrug. Later zou blijken dat hij hierbij een zenuw in mijn linker boven been kapot heeft gemaakt. Daar heb ik tot de dag van vandaag geen gevoel. Maar ach, op dat moment hielp het. De verloskundige kwam van tijd tot tijd even langs om een check-up te doen. Toen zij er rond 17.30 uur weer was, riep ik al dat ik het niet volhield en eigenlijk wilde persen. Ze checkte mijn ontsluiting maar die was nog lang niet genoeg. Ik moest de persweeën inhouden. Dat was me toch zwaar…
Helaas moesten we toch naar het ziekenhuis
Na amper 1,5 uur gaf ik aan dit niet vol te houden. Ik moest gewoon persen maar nog steeds was de ontsluiting niet gevorderd. De verloskundige besloot om het vruchtwater door te breken en naar het ziekenhuis te gaan. Echter bleek toen dat ons meisje in het vruchtwater had gepoept en moesten we sowieso meteen naar het ziekenhuis. Mijn moeder woonde in een flat en ik moest met de lift naar beneden. En ook al was het op de 20e nog geen offerfeest dat jaar, er stond een man in de lift met een vuilniszak op zijn kop over een dood schaap dat nog nadruppelde van het bloed. Ik ging over mijn nek van de lucht en de aanblik. Hij zal het ongetwijfeld ook een vreemde situatie hebben gevonden. Nu lach ik er hard om. Dat zijn van die dingen die je nooit meer vergeet.
De hartslag van ons meisje ging veel te hard omhoog
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd ik klaar gemaakt voor een morfine pomp. Ik denk dat ik dat nog het ergste vond. Door die medicatie ben ik een groot deel kwijt van wat er gebeurd is. De hartslag van ons meisje ging veel te hard omhoog, de persweeën die ik moest ophouden maakte dat dit nodig was. Ik viel zelf ook steeds weg en Martijn had de opdracht gekregen om me steeds heen en weer te schudden als dat gebeurde. Om 22.00 uur was de ontsluiting eindelijk goed genoeg om te mogen persen. Helaas wilde dit niet vlotten in combinatie met haar hartslag en besloten ze tijdens een wee een knip te zetten. Dat geluid zullen we nooit meer vergeten. Veel vaders en moeders zullen dat wel herkennen.
De stress in de kamer nam toe
En toen werd ze snel geboren; onze Lynn. Ik weet nog dat ik hard moest lachen omdat ze huilde als een klein schaapje. Wellicht heeft het lift incident hier iets mee van doen gehad grapten we nog. Ik moest daarna nog even wachten op een wee voor de placenta. Die kwam alleen niet. Ik kreeg een spuit in mijn bil om die op te wekken maar die deed niks. Ik voelde langzaam aan de stress in de kamer wat toenemen. Nog een spuit, maar weer niks. Ze waren al een oproep aan het doen voor de OK toen ze een laatste spuit zetten. Gelukkig werkte die wel.
Gelukkig was ik in het ziekenhuis
Ik was op dat moment net geen twee liter bloed verloren. Ik had er niet aan moeten denken thuis te zijn op dat moment. Daarna werd ik gehecht en moest ik blijven. Gelukkig werd er heel goed voor ons alle drie gezorgd. Bij thuiskomst bij mijn moeder waar ik de kraamweek zou blijven, kon ik weinig bezoek aan, had het constant koud en was verschrikkelijk moe. Ik had een fijne kraamhulp die goed mijn grenzen bewaakte. Maar het bezoek zou ik achteraf niet in die week gedaan hebben. Het was veel te veel. Toen de kraamhulp vertrok zijn wij samen als gezin meteen naar ’s Hertogenbosch vertrokken. De moeheid bleef maanden aan, evenals het constant koud hebben. Pas na een jaar voel ik me lichamelijk weer een beetje mijzelf.
DORIEN
Insta: mama_doortje
