Waarom heb je besloten om een kindje een thuis te geven?
Gerbert (mijn man) en ik hebben al heel lang de droom om met ons gezin iets te betekenen voor anderen. Ik heb MWD (Maatschappelijk Werk en Dienstverlening) gestudeerd en werk zelf niet, en hoopte altijd al dat ik aan mijn passie voor hulpverlening op een bepaalde manier toch uiting kon geven. Wij geloven ook echt in deze vorm van hulpverlening. Want wat is er nou mooier dan een liefdevol en stabiel gezin. En dat zeg ik niet omdat ik ons zelf zo goed vind, maar omdat ik weet wat we hebben ontvangen.
Ik heb gehoord dat het erg moeilijk is om een Nederlands kindje, en al helemaal een baby in Nederland toegewezen te krijgen. Hoe zat dat bij jullie?
Dat klopt, maar dat is vooral bij adoptie het geval. Ook voor langdurige pleegzorg is er een wachtlijst. Wij hebben gekozen voor crisis met perspectief, een vorm van pleegzorg waarbij een crisisplaatsing in je gezin komt en er een mogelijkheid is dat dat kindje blijft. Bijvoorbeeld als het kindje niet terug naar huis kan of er geen familie is die ervoor wil zorgen. En voor crisis pleegzorg is geen wachtlijst, daar is juist veel behoefte aan. Want het breng ook heel veel met zich mee; van de één op de andere dag heb je een kindje in huis. ik had maar een paar uur om spullen te kopen en alles voor te bereiden. En daarnaast de onzekerheid.
Hoe komt het dat Lynn bij jullie is gekomen?
Omdat wij zowel openstaan voor kortdurende als langdurige pleegzorg (dit noemen ze dus crisis met perspectief) werden wij snel gebeld. In totaal zijn we in korte tijd al drie keer gebeld voor een kindje onder de 1 jaar. Maar dus altijd een plaatsing waarbij het kindje snel komt, dus je moet heel flexibel zijn. En ook een plaatsing waarbij enorm veel onzekerheid komt kijken.
Hoe hebben jullie het de andere kinderen uitgelegd?
Wij hebben altijd al gezegd dat er veel kindjes zijn die niet hebben wat zij hebben; een papa en mama die voor hen kunnen zorgen. Toen we een keer eerder werden gebeld voor een baby van 5 maanden hebben we dit ook tegen hen verteld. Uiteindelijk bleek de medische situatie van dit kindje te complex en moest het in het ziekenhuis blijven. Een kinderloos echtpaar wat dichtbij het ziekenhuis woont buidelde dan elke dag met dit kindje (hoe schrijnend, zo’n baby alleen in een ziekenhuis, geen aanwezige papa en mama).
Is ze voor een bepaalde tijd bij jullie of voor een onbeperkte tijd?
Als ze drie maanden is horen we of ze blijft, of dat ze naar een adoptie gezin gaat. Dit hangt af van de keuze van de moeder (die sowieso niet zelf voor het kindje gaat zorgen, dat is haar eigen keus). Ze kan kiezen of ze wil dat het kindje in pleegzorg blijft, dan blijft het bij ons. Als ze echt officieel afstand van haar doet gaat ze naar een adoptie gezin. Dat is best pittig, die onzekerheid. Maar ik stel me er helemaal op in dat ze weg gaat. Als ze dan blijft voelt dat als een enorm cadeau. En nu doe ik er alles aan om haar een goede start te geven, ook richting de eventuele adoptie ouders doe ik alles wat ik kan om hen te helpen goed en fijn te starten met dit kindje. Al doet het wel een beetje pijn hoor, als ik aan dat loslaten denk. Maar ik maak een mooi boekje met foto’s en schrijf daarin elke wee hoe ze het doet.
Hoe zijn jullie op de naam Lynn gekomen
Deze naam gebruiken we op internet in verband met privacy. Ze draagt in het echt een prachtige naam die haar moeder haar heeft gegeven.
Zou je een kind willen adopteren?
Adopteren niet. Ik zou het wel willen maar omdat er zoveel behoefte is aan pleegouders kiezen wij daarvoor. We doen dit namelijk niet met de intentie om er een kindje bij te hebben van ‘onszelf’ maar echt om iets te betekenen met ons gezin. En dat willen we zeker vaker gaan doen! We overwegen zelfs om meerdere kindjes tegelijk op te vangen. We hopen wel dat er ooit een kindje bij ons blijft. Dat lijkt me erg mooi, dat je echt iemand helemaal in je gezin op kunt nemen.
Is voor jou moederschap over een pleegkind hetzelfde als bij biologische kinderen?
Nee. Praktisch gezien wel, want ze krijgt evenveel aandacht en liefde. Maar ik kan me niet totaal aan haar overgeven in de zin van hoe je dat bij je eigen kinderen doet. Ik moet mijn hart een beetje beschermen. Maar je hecht je toch, echt, enorm. ALleen als een eigen kind bij je weg gehaald wordt na vier maanden kom je daar denk ik nooit overheen. Maar nu weet je het steeds, en daardoor hou je toch érgens emotioneel wat afstand. Maar aan de andere kant; dat lukt helemaal niet. Dit kindje zit in mijn hart. Helemaal. We bidden veel voor haar en het geeft mij enorm veel houvast dat als ik haar los moet laten ik geloof dat God haar vasthoud.
Hoe reageert de omgeving?
Meestal wel positief. Wat ik opvallend vind is dat bijna iedereen zegt: “Ohja dat willen wij ook gaan doen”. Dan denk ik soms; dat is wel makkelijk gezegd. Maar er komt ook echt veel bij kijken. Het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn en oh wat hebben wij er makkelijk een baby bij. Ik merk dat veel mensen het een idyllisch idee vinden. Maar als je op deze manier graag een kindje wilt krijgen moet je echt voor adoptie of langdurige pleegzorg gaan, en dan is de wachtlijst gewoon heel lang. Wij hopen echt iets voor dit kind te betekenen, of ze nu blijft of niet, deze tijd is voor ons heel waardevol. Hoewel ik het fantastisch vind, en heel sterk het gevoel heb dat ik hier echt voor gemaakt ben, is het ook pittig. De gebroken nachten, je investeert enorm in zo’n leventje. En je moet het ooit ook weer loslaten. Wat ik ontzettend belangrijk vind om vast te houden, of je nu adopteert, of pleegzorg doet of wat dan ook: Het kind heeft een biologische moeder. Dat is de moeder. Niet ik. Ik vervul wel alle taken van een moeder, maar ik wil altijd het respect en de credits geven aan de moeder die haar gedragen heeft. Dat is een onvervangbaar en vaststaand feit. En zij zal ook altijd welkom bij ons zijn, als dit kindje bij ons blijft. Want zij blijft ten allen tijde de moeder. Ook al hebben omstandigheden ertoe geleid dat ze die rol nu niet vervult. En dat te beseffen maakt mij weer extra intens dankbaar voor de drie kinderen die wij hebben!
MARTHA
