Willy schrijft haar afsluitende blog: “Mijn buik is en blijft voor altijd leeg”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!

Willy schrijft een reeks op Kids en Kurken over haar IVF traject. Lees eerst de vorige delen.

Deel 1: Mijn allereerste punctie en terugplaatsing

Deel 2: Je zal altijd mijn grootste ‘Wat als…’ zijn

Deel 3: Na vier jaar strijden, slikken en spuiten staan we alsnog met lege handen

Deel 4: Na 7 jaar strijden is het game over voor ons fertiliteitstraject

Het is definitief waar we jaren voor vreesden

Verdrietig, boos, teleurgesteld in mijn lijf. Dat is wat ik voelde afgelopen januari. Want waarom is het na al die jaren niet gelukt? Waarom blijven we kinderloos? Kreeg ik maar een antwoord. Nu is het pas echt definitief, iets waar we al jaren voor vreesden. Want hoe vul je een toekomst in die anders loopt dan je altijd had gehoopt? Hoe ga je daar mee om? Hoe gaan anderen daarmee om? Hoe confronterend was het dat om ons heen weer de ene aankondiging na de andere uit de grond schoot? En no offense want ik gun iedereen alle geluk van de wereld en hoop dat er weinig mensen in onze schoenen hoeven te staan. Maar, oh wat doet het pijn. Ontzettende pijn. Want mijn buik was leeg, is leeg en blijft leeg. Tenzij er een groot wonder gebeurt. Iets waar we op blijven hopen en om blijven bidden. Maar nu? We krijgen het ene goed bedoelde advies na het andere: “Probeer het eens in Duitsland, die en die lukte het daar ook”. Of “Joh, is pleegzorg niets voor jullie?”, net of dit verdriet vervangbaar is. 

Ons huis kent oorverdovende stilte

Zoals een aantal van jullie misschien wel weten via mijn Instagram kanaal, vangen wij al jaren Franse vakantiekindjes op. En hoe zeer we daar ook van genieten, ze zijn niet van onszelf. In de vakanties is ons huis even gevuld, maar daarna is het oorverdovend stil. En ik lach het altijd weg naar mensen en zeg dat ik dat ook wel fijn vind, maar vind ik dat ook echt? Natuurlijk ben je al jaren met zijn tweetjes en ben je die stilte gewend, maar of het ooit normaal wordt?  

Het verdriet blijft

Ik merk om me heen dat onze omgeving er steeds minder mee bezig is. We krijgen bijvoorbeeld opmerkingen als: “Heb je nou al weer een nieuwe auto? Alweer nieuwe kleding?”. Ja, denk ik dan altijd, jij hebt kinderen waar je je geld aan uit kunt geven. Neem ik ze dat kwalijk? Nee. Maar voor ons geldt dat niet, wij kunnen er niet minder mee bezig zijn. We kunnen ons leven op een andere manier invulling geven, maar dit verdriet blijft.  

We moeten hier samen doorheen

Wij worden geen papa en mama. Wij staan niet bij een schoolplein. Wij zien geen eerste stapjes en hebben geen slapeloze nachten. En ja, hoe bizar dat klinkt, als iemand klaagt over die slapeloze nachten zou ik zo graag willen dat ik daar ook over kon klagen. Wij zien onze kinderen niet trouwen, niet zelf papa en mama worden, en wij worden geen opa en oma. Gaat één van ons dood, blijft de ander alleen achter. Wie zorgt er dan voor de achterblijver? Elke fase in ons leven is confronterend. Een aankondiging, een geboorte, een trouwerij en ook een overlijden. En we moeten hier doorheen. Samen. Daar gaan we voor, dat we samen blijven. Want hoe vaak lezen en horen we niet om ons heen dat veel kinderloze stellen daardoor scheiden?  

We gaan voor pleegzorg

Inmiddels hebben we ons huis open gesteld voor pleegzorg en starten we binnenkort met de cursus. Ook daar zijn in onze omgeving de meningen over verdeeld en dat mag. Want dit is iets wat wij gaan doen. Ons leven een andere invulling proberen te geven. En hopelijk zo vele kindjes hier een tijdelijk veilig (t)huis te mogen bieden. Confronterend? Jazeker. Zorgen voor een kindje van iemand anders terwijl je ze zelf niet kunt krijgen is zeker confronterend. Valt dat uit te leggen aan iemand met kinderen? Nee, dat denk ik niet. Maar we gaan ervoor. En gelukkig hoeven we het niet alleen te doen en worden we hier in geleid. Door jeugdzorg maar zeker ook door onze God, waar we met al onze vragen, onzekerheden en verdriet bij terecht kunnen. Voor ons een grote troost.

WORDT VERVOLGD

WILLY

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!