Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen
Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!
Lees eerst deel 1: Mijn zoon Milan (bijna 2 jaar) overleed door de waterpokken
Zwanger, maar is dit niet te vroeg?
Twee jaar later voel ik dat er iets verandert in mijn lichaam, volgens mij ben ik zwanger. “Zou dat echt? Maar daar ben ik nog totaal niet klaar voor.”, dacht ik meteen. Test na test na test, toch echt allemaal positief. Zonder onze voorgeschiedenis zou ik heel blij zijn, maar ik was vooral geschrokken. “Is dit niet te vroeg na alles?” Maar ook dacht ik: “Als we beide jongens nog hadden, wilden we ook eigenlijk nog wel een kindje erbij.”
Het kreeg een plekje en wat waren we blij
Even laten bezinken, veel gepraat en uiteindelijk waren we hartstikke blij en excited. Want Gulliano zou eindelijk weer iemand bij zich hebben, totaal niet vervangend want Milan is niet te vervangen. Maar voor hem misschien ook heel fijn om niet meer het enige kindje in huis te zijn. Beetje bij beetje werden we steeds enthousiaster.
Hoera een zusje
We hoorden dat we een meisje krijgen, wauw. En dat doet mij dan meteen denken aan mijn oma. Mijn oma koos voor euthanasie destijds omdat ze erg ziek was en het laatste wat ze tegen mij zei: “Lieverd, jullie krijgen ooit nog een meisje, geloof mij. ” Heel bijzonder vond ik dat, of je er nou in gelooft of niet. Gulliano was erg blij en kon niet wachten tot zijn zusje geboren wordt.
Ik was direct bang dat er iets met haar zou zijn
19 september 2019. Laila Joëlla is geboren, onze prachtige dochter en zusje. Ik weet nog heel goed dat ze op mijn borst neer werd gelegd en ik riep “Nee, haal haar weg. Ik durf haar niet bij me te houden. Jullie moeten haar eerst goed nakijken en overal op checken.” Het was net een lopende band die dag, er werden veel baby’s geboren. “Je móet haar bij je leggen”, riep de verloskundige. Ik schrok ervan, maar had het wel nodig dat iemand dit tegen me zei. Ik vond het maar niks. “Kijk mijn kind toch eens na!”, dacht ik. “Hoe kun je nou weten dat ze oké is?” En daar ging een hele tijd overheen en uiteindelijk was Laila gelukkig een heel gezond meisje.
Ik vond het eng om haar thuis te hebben
We mochten naar huis, heel fijn maar tegelijkertijd het ook heel eng. We moesten namelijk nog een paar uur wachten voordat de kraamhulp zou komen. Normaliter was ik hier heel gerust in, ik bedoel met een tweeling alleen thuis zonder kraamhulp te willen aannemen ging me heel goed af. Maar nu was het heel anders. Ik vond het doodeng want straks was ze toch niet helemaal oké. Gelukkig kwam daar de kraamhulp aan om ons bij te staan. Helaas hadden we totaal geen klik, ze nam Gulliano nergens in mee, dat mocht niet zei ze en ze leek er totaal geen zin in te hebben. Ondertussen was er iets waardoor ze ons zou verlaten en er een nieuwe kraamhulp kwam, waar wij stiekem dan toch wel erg blij om waren.
De nieuwe kraamhulp van een Engel
De nieuwe kraamhulp kwam binnen en er was een opluchting voor ons. Ze was ontzettend lief, vrolijk en deed er alles aan om ons te steunen en krachtiger te maken. Na een paar dagen heeft ze ons overgehaald om Laila even op haar eigen kamertje in het ‘grote’ ledikant te leggen. Maar natuurlijk wel met een speciaal matrasje want anders konden we dit niet. We hebben ontzettend veel steun gehad en haar begeleiding heeft ons de eerste dagen echt geholpen.
Gulliano was helemaal verliefd op haar
Laila lag te slapen in haar wiegje en Gulliano sprak hele lieve fluisterende woordjes uit naar haar. Hij was echt stapelverliefd op haar en probeerde echt voor haar te zorgen. Hij liet er soms zelfs traantjes bij vallen, want toch voelde het voor hem als intens geluk om weer iemand aan zijn zijde te hebben. Zo wilde hij op een avond ook dat Laila bij hem kwam slapen op zijn kamer. Dit vond ik zelf persoonlijk eng, want dan sliep ze niet naast mij. Maar toch hebben we hem die kans gegeven.
Er was iets gaande, maar wat?
De eerste drie maanden sliep Laila nauwelijks overdag, huilde heel veel en we hoorden geslik. Wat was er toch mis met ons meisje? Na een tijdje kwamen we tot de conclusie dat ze ‘verborgen reflux’ had. Van de ene voeding naar de andere tot uiteindelijk ‘de uitkomst’, een geweldige tip: biologisch Johannes broodpitmeel. Stad en land af want de potjes waren vaak uitverkocht of niet meer verkrijgbaar. Maar dit was echt top, al moest je het wel goed afmeten.
Laila was erg vaak ziek
Laila werd vanaf dat ze ongeveer 1 jaar was ook erg vaak ziek. Hetzelfde ziektebeeld als Gulliano. We hadden veel autoritjes richting Nijmegen, alles werd gecheckt. Dit vond ik overigens wel heel fijn, want ik had redelijk wat vertrouwen in deze gespecialiseerde kinderartsen. Tot op de bodem onderzochten ze haar keer op keer. Ze kreeg dezelfde vaccinatie als Gulliano, om haar bloedcellen aan te vullen en haar immuunsysteem aan te sterken. Laila had om de twee weken enorme hoestbuien waarbij ze nachten over moest geven en ook veel bovenste luchtweg klachten had. Tot op heden, nu ze vier jaar is, heeft ze nog vaak dezelfde klachten maar is er nog steeds geen oorzaak gevonden. Keer op keer zijn haar longen goed schoon en is er nergens (ook in haar bloed) iets te vinden en gaat ze verder als een gezond en ontzettend energiek meisje de dagen door.
Waterpokken vaccinatie
Aangezien ons vreselijke verlies met toch als hoofdoorzaak ‘de waterpokken’ is, is Laila twee maal hiertegen gevaccineerd. Toen wij in verwachting van Laila waren, werd ik al gebeld door onze ontzettend lieve huisarts met de mededeling dat ze een waterpokken vaccinatie voorbij had zien komen en deze besteld had voor ons. Omdat zij, die ons door en door kent, uiteraard al wel de keuze voor ons kon maken. Laila kreeg met 9 maanden en met 12 maanden oud deze vaccinatie, waarbij ze voor 99% beschermd is. Maar dan zie je die 1%, voor vele van jullie misschien niet bijzonder. Maar ik heb wel geleerd dat die ene procent heel veel kan zijn. Precies zoals het overlijden aan de waterpokken, 1 op de miljoen. Bij elke bultje of een vlekje denk ik nog steeds aan die 1%. We blijven hopen, wensen en duimen dat die 1% niet bestaat.
Dan slaat de angst 1000 maal toe
Het is 11.00 uur in de ochtend, ik ben samen met Laila thuis. Gulliano is op school en papa is aan het werk. We liggen even samen op de bank tv te kijken. Laila zegt dat ze moe is en vraagt of ze mag slapen. Waarop ik antwoord: “Ja hoor schat, ik blijf wel even lekker naast je liggen.” We zijn een uurtje verder en ineens (ik heb hier onlangs EMDR therapie voor gehad en merk nu ik dit schrijf, ik alsnog echt zenuwachtig wordt en tussendoor even naar haar kamertje ben gelopen) begint ze een ‘klikkend’ geluid te maken. Ik kijk nog twee keer goed naar haar en dan slaat de paniek toe.
Lees HIER het vervolg.
DESLEY
Insta: desleylamers
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen
Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!
