Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen
Onze weg begon zo’n 12/13 jaar geleden. Mijn man is 7 jaar ouder dan ik en was ‘al’ 33. Als we kinderen wilden, wilde hij niet te lang wachten. Je wist immers nooit of het snel zou gaan of juist lang zou duren. Als we toen toch eens wisten wat ons te wachten zou staan…
Ik was heel onregelmatig ongesteld
Ik was al heel jong aan de pil begonnen omdat ik altijd hele zware menstruaties had. Daarna ben ik over gegaan op een hormoon spiraal. Onze eerste stap was deze te laten verwijderen. Het ging nu echt beginnen. Al snel kwam mijn menstruatie op gang en ook merkte ik meteen weer hoe het vroeger was. Ik was weken lang ongesteld en zo ook weer weken niet, of slechts maar een paar dagen per maand niet.
Uit mijn bloed bleek een verhoogd prolactine
Na een paar maanden zijn wij gaan informeren bij de huisarts en deze adviseerde bloedonderzoek via de gynaecoloog. Een paar dagen na de test werden we gebeld of we langs konden komen. In mijn bloed troffen ze een verhoogde prolactine waarde aan en ze wilden graag een MRI scan maken van mijn hoofd. “Wat?! Wat kan dat dan betekenen?”, dachten we. We schrokken ons rot.
Credit: pexels.com
Op de scan was een afwijking bij mijn hypofyse te zien
Nog dezelfde week mochten we langs komen voor de scan en het vermoeden was waar. Ze zagen een afwijking aan de linkerkant van de hypofyse. De grond zakte werkelijk onder mijn voeten weg. Ik weet nog dat ik de arts hoorde praten maar het kwam niet binnen. Het kon veel dingen betekenen. Niets kwaadaardigs maar ze noemden het wel een tumor. Zwanger worden moest even wachten. Na drie maanden wilden ze een nieuwe scan om te kijken of de afwijking zou groeien. Die drie maanden duurden echt een eeuwigheid. Ik was voor dit bericht zo gelukkig en wilde graag samen met mijn man een kindje, en nu ineens zat ik in een heel medisch traject omtrent mijn gezondheid.
We kregen meer duidelijkheid
Allerlei onderzoeken volgden en zo ook een uitgebreid bloedonderzoek omdat ze vonden dat mijn bloed niet snel genoeg stolde. Weer een schok. maar dit bleek gelukkig uiteindelijk niets te zijn. Na drie maanden mocht ik eindelijk nog een keer de MRI in. Gelukkig was de hypofyse niet gegroeid en bleek na verder onderzoek dat de linker helft ‘gewoon’ groter was en ik daarom teveel prolactine (het hormoon dat je normaal aanmaakt als je borstvoeding geeft) aanmaakte. Zwanger worden was mogelijk, maar wel lastiger omdat mijn hypofyse wisselende signalen gaf aan mijn lijf. Vandaar ook altijd die onregelmatige cyclus.
Het fertiliteitstraject kon starten
We gingen (eindelijk) het fertiliteitstraject in: timen, plannen, temperaturen. Ik stond ermee op en ging ermee naar bed. In ons ziekenhuis wilde ik niet meer verder omdat dit op de afdeling verloskunde was. Ik had toen nog een eigen kapsalon en kwam steeds bekenden tegen en kreeg dan meteen de vraag of ik ook zwanger was. Dit vond ik zo confronterend dat we zijn overgestapt naar het MCK (medisch centrum kinderwens Leiderdorp). Dit was echt een hele fijne plek. Hier kwam je geen dames met dikke buiken dames tegen. Iedereen zat, helaas, in hetzelfde schuitje.
Ook de waardes van mijn man waren niet optimaal
Bij het MCK deden ze alle onderzoeken opnieuw. Hier kwam bij mij hetzelfde uit. Maar ook bij mijn man bleek niet alles 100%. Het kwam erop neer dat hij met een andere vrouw makkelijker kinderen kon krijgen. Maar wij samen, dat was op de natuurlijke manier bijna onmogelijk. We startten meteen met IUI.
We grapten samen veel tijdens de ziekenhuisafspraken
Hoe zwaar het traject ook was, we hebben soms ook vreselijk gelachen. Het rode lampje boven die deur van de mannen waar ze in moesten om een vol potje in te leveren. De verhalen die hij had over de vieze boekjes en het idee dat iedereen dat aanraakt. De maandelijkse tripjes voor de IUI werden gewoon. Meestal gingen we samen maar soms moest mijn man na het potje vullen direvt door naar zijn werk, en ging mijn moeder mee of mijn nichtje voor de inseminatie. Als het dan werd ingebracht (hier zat altijd even een uurtje tussen omdat het zaad opgewerkt werd) grapten we vaak dat het een heel leuk verhaal zou zijn voor later als oma of mijn nichtje dan bij ‘het’ moment aanwezig zou zijn geweest.
ICSI bleek onze enige optie
Het werd van IUI in de gewone cyclus, IUI in een medicatie gecreëerde cyclus en daarna volgde nog wat meer hormonen. Helaas had dit allemaal niet het gewenste effect en kregen we opnieuw een gesprek. Na weer nieuwe onderzoeken was de conclusie dat IVF geen nut zou hebben en het verstandig zou zijn als we meteen zouden doorgaan voor ICSI. Drie pogingen, en dan was het klaar. Klaar, dat woord hakte er zo hard in.
Ik vond de injecties heel heftig
Ik kreeg uitleg over injecties zetten. Jeetje wat vond ik dat heftig. We kregen ook zo’n geel containertje voor de naalden. Deze stond op het aanrecht, ook weer zo confronterend. De injectie maken deden we altijd samen op de bank. Zo deden we toch nog iets samen. Ik heb me altijd zo gelukkig geprezen met hem, want jeetje wat had hij het zwaar. Die hormonen, man man man wat was ik een bitch. Echt een secreet. En hij bleef altijd zo lief en zo geduldig.
Ik zag enorm tegen de punctie op
De eitjes groeide en zo ook mijn slechte humeur. Mijn buik deed pijn en ik voelde me net een broedkip. De dag van de punctie brak aan. Ik zag hier echt enorm tegenop. Ik had er veel over gelezen en laten we eerlijk zijn, die naald gaat echt ver naar binnen. Na een kalmerend middel mocht ik gaan liggen en begon de punctie. Dit deed echt wel even pijn. Maar op het moment dat ik het echt niet meer hield, was het gelukkig klaar. En natuurlijk ging er ook nog wat mis. De arts had zich aan de naald geprikt. Hierdoor werd verzocht om voor haar gezondheid mee te werken aan een HIV onderzoek. Dus ook nog bloedprikken op het moment dat we eigenlijk al naar huis mochten. En toen moesten we wachten op de uitslag…
Lees HIER het vervolg.
PATRICIA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen
