Anouk schrijft een reeks. Hieronder staan eerdere delen.
Na wat tintelingen kon Anouk plotseling niet meer staan
Anouk: “De kans was groot dat ik aan de beademing moest
De eerste avond op de IC was rustig en dramatisch tegelijk
Mijn lichaam liet mij nog meer in de steek. Ik voelde angst dat niemand zou begrijpen wat ik aan pijn voelde. De kracht die ik moest gebruiken om te praten, was er niet meer. Mijn stem klonk als een klein meisje met een flinke verkoudheid. Het was gek om er zo achter te komen hoe veel onderdelen je lichaam inzet voor zoiets simpels als praten. Mijn keel voelde droog aan. Ik vroeg aan de verpleging of ik iets mocht drinken. Ik probeerde de verpleging te overtuigen dat ik niet zou verslikken. Achteraf gezien probeerde ik mezelf te overtuigen. Bij de eerste slok ging het al mis. Ik moest naar lucht happen om weer op adem te komen. Mezelf rechtop krijgen lukte me niet alleen. Wat het zo ontzettend moeilijk maakte, was dat mijn hoofd wel het signaal gaf te willen bewegen, alleen gebeurde er niets. Na deze mislukte poging, kon ik het wel vergeten om nog eens te drinken.
Om de twee uur in de nacht werd ik wakker
Ik moest deze keer plassen. Dat kon ik niet zelf. Ik moest mijn lichaam compleet overgeven aan iemand anders. Ik verloor een stukje zelfwaarde. Het kon gewoon niet anders. Dat was moeilijk te accepteren. Na deze onrustige eerste nacht met veel nadenken begonnen buiten de eerste zonnestralen weer te schijnen. Het was september en nog steeds prachtig weer. Ik had uitzicht over het parkeerterrein van het ziekenhuis. Zo was er toch nog een teken van leven buiten deze vier witte muren om. Ik werd in bed gewassen en aangekleed door een andere verpleegkundige. Hij vertelde dat ik sondevoeding zou krijgen, omdat mijn slikprobleem een gevaar werd. Er werd uitgelegd hoe dit ingebracht zou worden en er werd verteld dat ik hier eventjes last van zou hebben. Na het inbrengen van de sonde en driekwartier last van braakneigingen, kon ik het eindelijk accepteren. Mijn dorstgevoel bleef ik echter wel voelen.
Justin kwam binnen en ik kon aan hem zien dat hij die nacht geen oog dicht had gedaan
Hij vertelde dat hij heel bang was gebeld te worden, dat ik aan de beademing zou moeten. De ergste scenario’s kwamen in hem naar boven. Bij mij ook. Doe nacht moest ik geregeld naar adem happen. We waren blij om weer bij elkaar te zijn. “Hoe gaat het met Abigail?”, vroeg ik. Hij vertelde dat Abigail die nacht bij haar neefje Daan in bed had geslapen en ze op dit moment bij Marjolein was. Ik prees mezelf met deze warme familie, die mij steunde en hielp waar nodig. Het voelde geruststellend, omdat ik wist hoe fijn ze het daar had. Mijn moeder kwam die dag samen met mijn broer bij me langs.
Mijn gezichtsspieren werden zwakker
Ik merkte het. Je kon niet meer aan mij zien of ik aan het lachen of aan het huilen was. Dit moest ik telkens erbij vertellen. De artsen wilden een MRI-scan doen, om uit te kunnen sluiten dat het niets anders was dan Guillain Barre Syndroom. Ik werd losgemaakt van alle apparaten en werd op de brancard geschoven. Ik vond het gebonk en geruis bij de scan rustgevend. Justin liep naast mijn bed met me mee, maar moest wachten op de gang tot ik klaar was.
Na veel slapen overdag en het gesleep van mijn lijf bij elke toiletbeurt, naderde de avond
Justin ging met avondeten terug naar huis om zo ook met Abigail te kunnen zijn. Niets is moeilijker dan je opsplitsen in meerdere wegen tegelijk. Ik kon Abigail nog niet zien, omdat eerst de medicatie moest aanslaan. Later werd ze erg verkouden en kregen we daarom twee opties aangeboden. Beiden waren eigenlijk al een no-go. Ik mocht haar ontvangen als ze een mondkapje op zou doen of ik kon haar achter het raam van mijn kamer zien. Een mondkapje zou ze op deze leeftijd niet begrijpen en dan heb ik de situatie ansich niet eens benoemd. Een blik vanuit het raam zou mijn hart niet aan kunnen, ook al waren we voorstander van dat je je kind (bijna) overal bij moet betrekken. We kregen bij deze gedachten een naar onderbuikgevoel. “Hoe moet de situatie alleen al voor haar zijn?”, vroeg ik me af. En dan te bedenken dat ze mij alleen mag zien vanaf het raam. Dit was vragen om problemen. “Wat zal er in haar kleine hoofd omgaan als ze mij ziet liggen met alle snoertjes om en door me heen?”, dacht ik. We besloten dat we het voor Abigail zo normaal mogelijk moesten houden. De dagelijkse dingen zou ze blijven doen, zoals spelen bij opa en oma of tante Marjolein en naar de kindjes gaan op de standaard dagen. We zorgden ervoor dat haar ritme niet verstoord werd en ze gewoon kind kon zijn.
Het voordeel van de IC was dat er geen bezoektijden waren
Wanneer jij het aan kon, mocht je bezoek ontvangen. Justin probeerde het zo te plannen voor me dat wanneer hij er niet was, er wel iemand anders was. Zo kwam de avond dat Justin thuis at, mijn vader met zijn vriendin langs. Echt lang praten kon ik niet. We hadden wat foto’s gemaakt van ‘hoe ik er bij lag’. Achteraf gezien ben ik daar heel blij mee, want ik kan nu zien waar ik vandaan heb moeten komen. Ik vroeg of mijn vader mijn haren wilde borstelen, net als vroeger. Niemand binnen het ziekenhuis kon een fatsoenlijke staart maken. Zelfs de vrouwelijke verpleging had hier moeite mee. “Wij hebben kort haar”, zeiden ze dan. Het mooiste vond ik dat een jonge jongen van ongeveer mijn leeftijd de beste staart van iedereen wist te maken. Diepe buiging voor deze man.
Er was er één verpleegkundige die goed kon vertellen over hoe het was om te revalideren
Dat het positief was, in plaats van beangstigend. Bij hem voelde ik me vertrouwd. Hij wist me goed en snel te verplaatsen zonder gehannes. Hij was duidelijk en geen pietlut. Zo ben ik helaas een keer door twee vrouwelijke verpleegkundigen door de handen geglipt. Ik viel hard op de grond en ze wisten me niet gauw op te rapen. Met de stem die ik nog had, ‘schreeuwde’ ik om hulp. Dit heeft me wat blauwe plekken bezorgd en een breuk in mijn vertrouwen. Zo was ik stellig dat ik alleen nog maar door mannelijke verpleging geholpen wilde worden. Wat natuurlijk niet kon. Ik had niks te willen! Ook harstikke onaardig naar de hardwerkende mensen in een ziekenhuis. Alleen op dat moment voelde ik me klein, zwak, onzeker en niet gehoord(!). Door de val vond ik het nog moeilijker om afhankelijk te zijn van anderen. ‘‘Wanneer houdt dit nou op en kan ik het zelf weer?”, vroeg ik me af.
Ik had slapeloze nachten door de zenuwpijn in mijn benen
De arts stelde voor een keer morfine te gebruiken tegen de pijn. Volgens mij was dit zelfs nog een lage dosis om te zien of het werkte. Het moment dat het werd ingebracht door mijn infuus voelde dit koud aan. Terwijl ik zei: ‘’Woh dat voelt koud aan’’, kwam het bij me binnen. Ik voelde letterlijk van boven naar beneden een soort shot en ik was per direct aan het zweven. Justin kwam niet meer bij, want schijnbaar kon ik me niet meer rustig concentreren op de film. Zelfs de bedoelingen om met morfine te slapen was mislukt. Na de uitwerking vroeg ik dit nooit meer te doen.
Mijn moeder zat naast mijn bed toen ik wakker werd
We pakten elkaars hand vast en hoefden niks te zeggen tegen elkaar. De emotie die er op dat moment was, was meer dan genoeg. Ik vroeg of mijn moeder mijn telefoon wilde pakken om berichtjes die ik ontvangen had voor te lezen. Zo had ik een lang bericht binnen gekregen van het kinderdagverblijf. Het was een mooi en typische verhaal over Abigail. Ik opende een mooie foto van haar waar ze heel lief op lachte. Mijn meisje… Wat miste ik haar toch vreselijk. Haar lach, hoe ze rook, hoe ze mij kon vastpakken wanneer ze een knuffel gaf of spontaan een kus. Tranen liepen over mijn wangen en mijn moeder huilde mee. “Wanneer zal het moment komen dat ik haar weer mag zien?”, dacht ik. Abigail zou er vast ook niets van begrijpen waarom ik ineens weg was, zonder enige uitleg.
Na iets verdrietigs moest ik altijd weer aan iets positiefs denken
Dit moest van mezelf anders. Vaak dacht ik dan aan mijn dochtertje, hoe nu al haar eigen karaktertje begon te ontstaan. Alleen nu had ik muziek opgezet van India Arie. Het nummer private party. Wil je bijna vragen dit nummer op te zetten, nadat je klaar bent met lezen. Het bracht mij één van de levenslessen met me mee. Wees trots op wat je hebt, wie je bent, wat je doet en bereikt hebt. Ik bedacht me bij dit nummer dansend de deur uit te gaan. Het moment waar ik ontzettend naar uitkeek.
ANOUK
