Na wat tintelingen kon Anouk plotseling niet meer staan Kids en Kurken

Op een doodgewone zaterdagochtend maakte ik me klaar voor een dagje werken

Halverwege de dag werd ik niet goed, extreem oververmoeid en iets wat leek op koorts. Ziek zijn is niet iets waar ik gauw aan toegeef en daardoor voelde dit aan als iets wat ik niet serieus moest nemen.

Zondag voelde ik een dof en slapend gevoel in mijn handen alsof er duizenden mieren over mijn handen kropen

Mijn bovenbeenspieren deden zo’n zeer, net of ik te veel deadlifts gedaan had. In eerst instantie dacht ik dat het de koorts was. Toen was daar Google. Wie Googelt er nou niet zijn lichamelijke issues voor ze een dokter bellen? Ik belde de huisartsenpost op voor doktersadvies. Ik had niet eens de bedoeling om langs te gaan. De dokter vertrouwde het net zo min als ik en ik mocht diezelfde avond nog langskomen voor controle. Er werd naar mijn ademhaling geluisterd en gevraagd of ik weleens last had van hyperventilatie. Ik had hier nooit last van en dat was dan ook mijn antwoord. Wel maakte ik me meer zorgen dan gebruikelijk, omdat er de komende tijd een hoop stond te gebeuren. Mijn broer zou vrijdag 14 september emigreren naar Amerika. De 18e van oktober zou ik als verrassing naar hem toe vliegen om bij zijn bruiloft te kunnen zijn. Eind november zou de oplevering zijn van onze nieuwbouwwoning en alles wat daarbij komt kijken. Zo kon ik nog wel eventjes doorgaan. “Je hebt last van een burnout”, zei de dokter. Stomverbaasd namen we dit aan en gingen we naar huis. “Een burnout dus… Wat erg als mensen zich zo voelen met een burnout!”, zei ik nog. “Hoe ga ik dit nu regelen met mijn werk? Wie valt er voor mij in? En thuis? Zit ik er dan echt zo doorheen?”. Ik had zo veel vragen hierover.

De dag erna besloot ik nog even langs mijn eigen dokter te gaan om er toch zeker van te zijn

Helaas was mijn eigen dokter met vakantie en had ik een invaller. Een hele aardige vrouw met veel begrip. “Waar komt de pijn vandaan?”, vroeg ik. Niemand had daar een antwoord op. Ik kreeg er ibuprofen voor. Bij thuiskomst hadden we een psycholoog gebeld om mij te helpen bij dit proces. “Rusthouden”, werd mij verteld en gek genoeg klonk dat als muziek in mijn oren want moe, dat was ik.

Justin kon niet voor mij thuisblijven, want het werk gaat gewoon door

Nadat het hele gezin gehaast de deur achter zich dicht trok, wilde ik een douche nemen. Staan op mijn benen werd me écht te zwaar, dus ik ging er bij zitten. Normaal zat dat best prima, alleen nu deed het me zeer. Ik wilde na wat minuten zo gezeten te hebben opstaan, maar dat lukte me niet. Na een hoop krachtinspanning en geschreeuw is het me gelukt mezelf op twee benen te krijgen. Gek genoeg ging er nog steeds geen belletje bij me rinkelen. “Tja, het is een burnout toch? Komt wel weer goed”, hield ik mezelf voor. Nadat ik Justin verteld had wat er gebeurd was, ging hij thuiswerken. Zo kon hij inspringen waar nodig was.

Tot op de dag van vandaag ben ik hem zo dankbaar

Er gebeurde namelijk het volgende… Ik werd wakker en wilde naar het toilet lopen en precies voor de deur van het toilet zakte ik door mijn benen en viel op grond. Het ging zo snel, dat ik niet eens door had wat er gebeurde. Wat ik wel wist, was dat ik mezelf niet meet omhoog kreeg. Gelukkig wonen we gelijkvloers en was Justin er snel bij. Vanaf dat moment liepen we wanneer nodig samen schuifelend door het huis.

Het ging gauw bergafwaarts

’s Nachts moest ik Justin wakker maken om te vragen of hij mij kon verleggen in bed, dit lukte mij ook niet meer zelf. Mijn moeder kwam woensdag bij ons langs om voor mij te zorgen. Zelf de douche uitkomen was geen optie meer. Mijn armspieren stopten ermee en ik kon alleen nog maar mijn armen bewegen als een T-rex. Ook eten en drinken werd een probleem, omdat ik niet goed kon slikken. Justin belde de dokter opnieuw voor een afspraak, want dit kon niet zo langer, dit is geen burnout. Hij heeft het écht moeten door te drukken bij de assistent om een afspraak geregeld te krijgen. We mochten bloedprikken om 8 uur. We waren woest. We wilden ook een afspraak bij de dokter. Na heel wat uitleg en aandringen is het gelukt en half 12 kregen we een spoedplek.

Mijn dochter kwam naast me liggen en vroeg: “Mama moe? Mama slapen?”

Na het broodje, bekertje melk, aankleden, muis (Mickey Mouse) kijken en een hele dikke kus en knuffel zei ze: “Doei mama!”. Ze werd opgehaald door mijn schoonzus om naar de kindjes te gaan. Met een nuchtere maag, niet gedoucht om mijn energie te besparen, wilden we weggaan om bloed te gaan prikken. Wij wonen één hoog en er is geen lift in het gebouw. Mijn broer tilde me op naar beneden de auto in. Bij de polikliniek werd ik in een rolstoel gezet. Op het moment dat ik naar binnen werd gereden, waren alle ogen op mij gericht. Het was voor mijn gevoel net of ik gedachtes kon lezen: “Zo jong in een rolstoel? Wat zou ze hebben?”.

Ik voelde me klein en onzeker

Na het prikken werd ik op dezelfde manier weer thuis gebracht. We wachtten tot het tijd was om naar de dokter te gaan. Nog steeds met een nuchtere maag liepen we naar de (inval)dokter. Ze schrok zich levenloos: van tintelende vingers naar half verlamd in een rolstoel. Mijn reflexen werden getest en deze waren niet positief. Direct werd ik naar de spoedeisende hulp gestuurd.