Lees eerst de vorige delen:
Deel 1: Valerie voelde dat ze veel te lang met gebroken vliezen had gelopen
Deel 2: Bij mijn zoontje was ik bij ronde 3 zwanger, nu duurde het al 1,5 jaar…
De gynaecoloog gaf ons een stempel
In november belde de fertiliteitsarts om alles door te spreken. Ik schrok enorm van wat ze zei. Door de duur waarop het, zonder medische oorzaak, niet lukte, kregen we de stempel: onverklaarbaar onvruchtbaar. We konden dan ook per direct beginnen met IUI. Ze legde uit dat gezien onze situatie, het IUI met hormoonstimulatie zou worden. Dit zouden ze zes keer doen. Als dat niet het gewenste effect had, zouden we overstappen naar IVF.
We stelden de start van de behandeling nog even uit
Dat we meteen in het ziekenhuis mochten beginnen, kwam enorm aan. Ik had net gehoord dat we ‘onvruchtbaar’ waren en had even nodig om dit te verwerken. Mijn man schrok er ook van. Hij zei dat hij de olie van de HSG nog een kans wilde geven, in de hoop dat dat het gewenste effect had. We besloten om in januari 2023 te starten met het ziekenhuis, mocht dit nodig zijn. Zo konden we ook in alle rust van de feestdagen genieten en alles even laten verwerken.
Het zetten van de spuit viel mee
Omdat mijn cyclus begin januari zou beginnen, kregen we echter wel in december al de prikinstructie. Als iemand die naalden niet leuk vindt ben ik dat, ik zag er enorm tegenop.Ik werk onregelmatige diensten, wat betekende dat ik de spuiten zelf zou moeten kunnen zetten. Bij de prikinstructie besloot ik het dan ook maar meteen om zelf te doen, dan had ik die horde al gehad. Gelukkig viel de spuit zetten mij reuze mee.
Er kwamen meer pijnlijke opmerkingen
Vanaf dag drie in mijn cyclus zou ik moeten spuiten en steeds rond hetzelfde tijdstip. Met mijn werk was het niet vanzelfsprekend dat ik tijdens een dienst op een vaste tijd spuiten kon zetten. Hierdoor moest ik het wel tegen een aantal leidinggevenden zeggen. Zodat er geregeld werd dat ik, zonder dat er vragen gesteld werden, even niet beschikbaar was. Nu meer mensen het wisten, kwamen er ook meer opmerkingen. “Je weet in ieder geval waar je het voor doet, want je hebt er al ‘één.” En “Wees gelukkig dat je al een gezond kindje hebt.” Alsof, omdat wij al een kindje hebben, de wens voor een tweede er niet kon zijn. Wij prijzen onszelf gelukkig dat we een gezond kind hebben. Maar dat nam niet weg dat de wens voor nog een kindje niet net zo hevig kan zijn, als de wens voor überhaupt een kind. Wij gunden onze zoon een broertje of zusje om mee op te groeien en onszelf nog een kindje.
Helaas groeide er maar één follikel
In januari 2023 begonnen we officieel met ons IUI traject. De eerste echo, om te kijken hoe de follikels zich ontwikkelden, was op cyclus dag 10 gepland. Tot die tijd zette ik iedere avond braaf mijn spuit. Bij de echo bleek er maar één follikel te groeien. Waar ze er het liefste twee hadden. Deze ene stond echter al op springen, waardoor ik de opdracht kreeg om meteen de ovitrelle spuit te zetten en er werd gezegd dat de volgende dag al de iui plaats zou vinden. De ovitrelle vond ik vreselijk. Ik voelde me misselijk, opgeblazen en hormonaal volledig uit balans.
Binnen een paar minuten zat de eerste IUI erop
Nadat mijn man de volgende ochtend als eerste aan de beurt was en zijn sperma in had geleverd, was ik een aantal uur daarna aan de beurt. Binnen nog geen vijf minuten waren de beste zaadcellen ingebracht en stond ik al weer buiten. Nu was het afwachten tot de test dag. De dag waarop de ovitrelle zeker uit mijn lichaam was en een zwangerschapstest echt positief was. Wat duurde dat wachten lang. Het wachten op een nieuwe cyclus was ik na twee jaar inmiddels wel gewend. Maar nu er echt een datum aan hing, vond ik het pittig.
Helaas, mislukt
De testdag hoefde ik niet af te wachten, want daarvoor brak mijn cyclus al door. Op naar ronde 2\twee. Doordat er vorige keer maar één dominante follikel was, werden de hormonen opgehoogd. Het effect hiervan was dat ik nog meer klachten had. Ik kreeg opvliegers en mijn buik was ontzettend opgeblazen. Omdat de vorige ronde die ene follikel al zo snel zo groot was, moest ik eerder komen voor de echo. Dit keer geen groeispurt, waardoor er meerdere controles nodig waren voor de iui ingepland kon worden. Maar ook dit keer maar één follikel. Ik werd er al op voorbereid dat met één follikel de slagingskans niet zo hoog ligt en dat de volgende ronde de hormonen weer opgehoogd zouden worden.
Ik ging er vanuit dat de poging weer zou mislukken
De IUI zelf was onder werktijd. Op mijn fietsje even op en neer. “Mijn collega’s zouden eens moeten weten”, dacht ik. Dit keer moest de arts flink wroeten om alles goed in te brengen. Waardoor ik de rest van de dag menstruatiekrampen voelde. 24 februari kreeg ik als testdatum. En waar ik de vorige keer hoopvol was, was ik dat dit keer totaal niet. Ik had zo’n last gehad van de hormonen, zonder het gewenste effect van twee follikels. En al dagen voor de testdatum had ik menstruatiekrampen. Ik was zo overtuigd dat mijn cyclus ieder moment door kon breken dat ik tijdens een etentje op 23 februari een wijntje dronk.
Zwanger!
En omdat ik zo overtuigd was dat de test negatief zou zijn, testte ik alleen op die vrijdag ochtend. Om mijn man de teleurstelling van een blanco test te besparen. Tot mijn grote verbazing werd de test binnen een minuut al positief. Ik besef enorm hoe gelukkig we mogen zijn dat het in de tweede ronde IUI, met lage slagingskansen, gelukt is.
Momenteel ben ik bijna 35 weken zwanger van onze dochter. Alles gaat voorspoedig, maar toch durf ik alle hormoonspuiten, die ik nog had, pas weg te gooien als ze geboren is.
VALERIE
