Ik was nog ‘maar’ 38 weken zwanger
Dinsdag begonnen de weeën. Ik zat al snel op 3 centimeter ontsluiting. Omdat ik 8 jaar geleden erg snel was bevallen van mijn zoontje was het advies: “snel beslissen wat je wil gaan doen”. Dit keer woonde ik een half uur van het ziekenhuis af. Mijn ouders wonen niet in de buurt, dus zij werden alvast gebeld om te komen voor ons zoontje. Ik wilde in het ziekenhuis bevallen, dus wij reden naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Daar aangekomen vloog het me echter enorm aan. Mijn zoontje is destijds met “foetale nood” ter wereld gekomen, maar ik keek er in die jaren er na best positief op terug. Toch kreeg ik een naar gevoel van de plek. Ik zag binnen allemaal medisch gereedschap klaarliggen en bleek toch meer last te hebben van flashbacks dan ik had verwacht.
De weeën stopten ineens volledig
Dit gebeurde volgens de verloskundige wel vaker na de autorit, dus ik en mijn man zaten geduldig te wachten tot het weer op gang kwam. De verloskundige gaf aan dat ze mijn vliezen kon breken, maar dit wilde ik niet. Ik voelde gewoon dat ik vandaag niet zou bevallen. Ik besloot daar voor mezelf dat ik thuis wilde bevallen. Samen reden we weer naar huis. De vraag was nu wanneer de weeën weer gingen beginnen. Er gebeurde die dag niks. Ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik de juiste keuze had gemaakt. Ik wilde niet meer naar het ziekenhuis terug.
Woensdag zaten we nog steeds te wachten in en om huis
Ik werd gebeld door de verloskundige om nog even het een en ander door te nemen. Ze gaf aan dat zij en de collega’s het erg moedig vonden dat ik weer weg ben gegaan uit het ziekenhuis. Veel vrouwen denken: “We zijn er nu toch”, en laten zich soms overhalen om toch de bevalling op te wekken. Dat kan de bevalling heel anders laten verlopen dan wanneer het natuurlijk op gang komt.
Donderdagochtend zat ik met mijn zoontje te ontbijten en ja hoor, daar waren de weeën weer
Mijn man bracht mijn zoontje naar school. Ik ving rustig mijn weeën op. We belden in de loop van de ochtend de verloskundige. Mijn vader en man hielpen mij om mijn rugweeën weg te masseren. Ik voelde me heel relaxt. Het was best speciaal dat mijn ouders mij konden ondersteunen, dat was in eerste instantie helemaal niet het plan. Toen de kraamhulp werd gebeld, begon de woonkamer al aardig vol te raken. Als je me van tevoren had gezegd dat dit de situatie zou zijn, had ik gezegd dat ik dat niet zou willen, maar ik vond het gezellig zo. De kraamhulp zou die avond naar een voetbalwedstrijd gaan. Ze zei met een knipoog: “Wat er ook gebeurt, daar ga ik heen”. Omdat dit mijn tweede kindje was, had iedereen goede hoop dat het vrij vlot zou gaan.
De weeën werden heftiger
Ik liep met mijn man naar boven. De verloskundige en kraamhulp bleven in de babykamer. Ze lieten mij rustig mijn gang gaan. Ik besloot in bad te gaan. Alles ging voorspoedig, maar de weeën waren wel anders dan bij mijn eerste bevalling. Op een gegeven moment merkte ik dat de weeën ècht heftig waren. Ik kreeg ook heel lichte persdrang. Wat ik zo bijzonder vond aan deze verloskundige was dat ze aan de hand van mijn lichaamstaal kon inschatten hoe mijn ontsluiting verliep. Ik hoefde niet steeds gecontroleerd te worden. Dit wilde ik zelf ook niet, want dit kon teleurstellingen als gevolg hebben. De verloskundige gaf aan dat ik wat mee mocht persen als dat goed voelde. Het waren andere persweeën als bij mijn zoontje, ze waren minder krachtig en zakten snel af. Ik moest het persen voornamelijk op eigen kracht doen.
Ik perste al bijna 2 uur
De verloskundige gaf aan dat ze voelde dat het breedste punt van het hoofdje niet verder kwam, maar kon niet verklaren waarom. Ik heb in alle mogelijke posities geperst, niets hielp. Nog steeds deed ik dit voornamelijk op eigen kracht. De verloskundige bleef mijn baby goed in de gaten houden. De hartslag bleef goed. Eindelijk bleek ik vooruitgang te boeken. De verloskundige zei dat ze toch de ambulance wilde bellen. “Nee hé, niet naar het ziekenhuis!”, zuchtte ik. De verloskundige gaf aan dat ze niet wist waarom de baby niet kwam. Ze wilde kijken of de baby geholpen moest worden.
De verloskundige gaf aan dat ik tijdens het wachten op de ambulance op mijn zij moest gaan liggen
De weeën moest ik zo veel mogelijk wegzuchten. Dit was bijna niet te doen. De kraamhulp heeft me hierbij ontzettend goed geholpen door mijn hand vast te houden en te coachen. Ik vroeg haar hoe ik in vredesnaam naar de ambulance moest lopen. Ik kon amper draaien in bed. De weeën bleven maar komen. De verloskundige zei dat ik desnoods door het slaapkamerraam naar buiten getakeld zou kunnen worden. Ik weet nog dat ik mijn man wanhopig aan keek. Ik zag dat hij zich zorgen begon te maken. “Hebben we hier wel goed aan gedaan?”, vroeg ik me af.
De verloskundige zei dat we het nog een paar weeën zouden proberen
Ik ging weer op mijn rug liggen om te persen. De ambulancebroeders hoorde ik ondertussen al in de woonkamer arriveren. Ze wilden naar boven lopen. Ineens riep mijn verloskundige: “Stop! De baby komt toch hier! Hou die mannen tegen!”. De kraamhulp stuurde de ambulancebroeders naar beneden. De verloskundige pakte alle benodigdheden weer uit haar tas. Die had ze ingepakt om mee te nemen naar het ziekenhuis. Ondertussen was het 18:00 uur. De dienst van de verloskundige zat er eigenlijk op. Ze zei dat ze haar kinderen om half 7 van de BSO op moest halen. Normaal was haar man altijd thuis, maar die was toevallig vandaag niet thuis. Haar collega kwam de slaapkamer binnen. Ineens had ik twee verloskundigen die me aanmoedigden tijdens het persen. Het maakte me allemaal niets meer uit, mijn baby moest nu komen!
Om 18:21 werd onze dochter dan eindelijk geboren
Verloskundige 1 heeft haar nog net ter wereld kunnen brengen. Ze werd op mijn buik gelegd. Alle hectiek verdween. Ze keek rustig om zich heen. We konden allemaal even bijkomen. De rust keerde terug. Wat bleek? Mijn dochter lag niet goed voor de opening. Ze is zijwaarts geboren, dit was dus de reden dat ze al die tijd niet verder door het geboortekanaal kwam. Onze “dwarsligger” grapten mijn man en ik. In de haast heb ik nog snel de naam van onze dochter aan verloskundige 1 kunnen vertellen, voordat ze naar haar kinderen ging. Verloskundige 2 heeft mijn placenta geboren laten worden en deed alle nazorg. De ambulancebroeders mochten gaan, toen mijn placenta intact bleek.
Nu ik twee verschillende bevallingen heb gehad kan ik echt zeggen dat ik ondanks de hectiek iedereen een thuisbevalling gun
De start met je baby is zo anders dan in het ziekenhuis. Je voelt de veiligheid en ruimte in je eigen huis. Je kunt na het douchen lekker je eigen bed in kruipen en de kraamhulp is vanaf het allereerste moment aanwezig voor de zorg. De kraamhulp heeft overigens de voetbalwedstrijd niet meer gehaald, maar ze verzekerde ons dat als ze moest kiezen, ze toch liever een thuisbevalling koos boven een voetbalwedstrijd. Dit is namelijk voor een kraamhulp ook de kers op de taart.
TAMARA
