Vanaf het begin was deze zwangerschap al anders dan mijn eerste. Ik was veel moe en misselijk en had ontzettende pijn waarvan niemand wist waar het precies vandaan kwam. Ik gaf het de schuld dat wij deze keer een jongen mochten krijgen. Wij hadden al een mooie dochter en bij haar was het een voorbeeldige zwangerschap geweest. Ik dacht dat het geslacht het verschil maakte hoe ik mij voelde.
Ik was op en werd opgenomen in het ziekenhuis
Met 28 weken zwangerschap werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Ik had heel veel pijn, ik kon niet meer slapen en mijn lichaam was op dat moment helemaal op. Ik werd aan het infuus gelegd voor pijnmedicatie. Zo kon mijn lichaam even bijtanken, want ik had nog een aantal weken te gaan. Tot op de dag van vandaag ze nog niet wat het geweest is; een blaasontsteking, nierstuwing of een blindendarm ontsteking kwam allemaal voorbij. Na twee nachten mocht ik gelukkig weer naar huis maar de pijn is tijdens de zwangerschap nooit meer weggegaan.
Ik kreeg weeën met 34 weken, zou het gaan beginnen?
De weeën kwamen op en af maar ze zijn nooit helemaal door gezet. Mijn lichaam was totaal uitgeput en ik bleef vragen om een inleiding, maar helaas werd dat pas gedaan met 39 weken. Met 38 weken kreeg ik heftige voorweeën die helaas ook niet doorzetten. Omdat ik al weken slecht sliep, heel veel pijn had en mijn lichaam op zijn tandjes liep, werden wij naar het ziekenhuis gestuurd en kreeg ik een privé kamer en een morfine prik in mijn bil. Ik heb die nacht heerlijk geslapen en ik voelde mij goed. Helaas na één nachtje weer thuis was het uitgerust zijn weer helemaal weg.
De inleiding ging van start
25 Augustus 2020 was de dag dat wij ons eindelijk mochten melden in het ziekenhuis voor de inleiding. Eerst werd er nog een CTG gedaan om de conditie van onze kleine man te bepalen. Deze was helemaal goed en wij konden beginnen. De verloskundige van het ziekenhuis probeerde eerst mijn vliezen te breken omdat ik op dat moment toch al 3 cm het had, maar dit lukte niet. Wel had ze het vlies wat kunnen ‘irriteren’. Er werd alvast een infuus geprikt voor als ze de weeën opwekkers gingen gebruiken maar eerst wilden ze een uurtje afwachten wat er zou gebeuren.
Ik voelde dat ik moest persen, maar mijn ontsluiting was nog onvoldoende
Wij gingen maar even rommelen in de kamer en tijdens een spelletje braken opeens mijn vliezen. Mijn man grapte nog dat ik mijn luier had vol geplast. De weeën opwekkers werden op dat moment ook aangezet. Na anderhalf uur kwamen de weeën en eigenlijk ook meteen best heftig. Ik ben toen lekker onder de douche gaan staan en daar ben ik bijna de hele bevalling gebleven. Na een paar uur weeën opvangen onder de douche had ik het gevoel dat ik moest persen. Helaas bleek ik nog op 7 cm ontsluiting te zitten en mocht ik niet persen.
Ik wilde een ruggenprik maar dat mocht niet meer
Er werd op dat moment door de verloskundige geconstateerd dat onze kleine man een aangezichtshouding had aangenomen. Dit betekent dat zijn gezicht (zijn neus) als eerste ter wereld zou komen en niet zijn kruin. Dit verklaarde ook de persdrang. Op een gegeven moment werden de weeën zo heftig dat het opvangen ervan niet meer lukte. Mijn lichaam was zo moe dat het de bevalling gewoon niet meer trok. Wij zaten toen nog steeds op 7cm ontsluiting. Een ruggenprik kwam ik niet meer voor in aanmerking, alleen een morfinepomp was nog een optie en deze gingen ze dan ook klaar maken. Omdat ik een pomp kreeg kwam er een co-assistente in de kamer om onze kleine man te monitoren, dit was blijkbaar protocol.
Zijn hartslag had een enorme dip
Opeens werd alles heel chaotisch, ik had net, echt enkele minuten, de pijnstillers gekregen (die helaas niet hun werk deden) en toen ging de hartslag van onze kleine man rap naar beneden. Ik lag op bed aangezien ik met de pomp niet mocht lopen. De verloskundige en twee verpleegkundigen kwamen de kamer in gerend. Ik moest op mijn linker zij gaan liggen en daarna op de rechter. Daar werd zijn hartslag niet beter van. De gynaecoloog werd opgeroepen en die was er dan ook heel snel.
Mijn ontsluiting was ineens enorm vooruit gegaan
Opeens kreeg ik hele heftige persdrang. Ik was in een paar minuten tijd van 7 cm naar 10 cm ontsluiting gegaan. Dit is waarschijnlijk ook de reden dat de pijnstiller niet werkte en dat Milan het zo moeilijk kreeg. Ik moest hard persen omdat onze kleine man snel geboren moest worden. Na 9 minuten persen kreeg ik te horen dat ik ingeknipt zou worden. Ik mocht nog een keer persen anders zouden wij met spoed naar de ok moeten voor een keizersnede. Ik heb toen alles gegeven wat ik had en ben dan ook heel dankbaar dat onze Milan toen geboren werd.
Hij was er, gezond en wel
Door de houding die hij had aangenomen was hij bont en blauw maar hij was er en zijn hartslag normaliseerde heel snel. Iedereen was opgelucht dat Milan gezond geboren werd. De verloskundige, verpleegkundige en gynaecoloog zeiden nog dat het even allemaal heel spannend was. Wij hebben een nachtje in het ziekenhuis geslapen en daarna mochten wij naar huis. Heerlijk genieten met zijn viertjes.
Ik moest de bevalling verwerken
Zelf heb ik nog wel last gehad van de bevalling, ik had het gevoel dat ik het verkeerd had gedaan en dat het mijn schuld was dat wij Milan bijna kwijt waren. Gelukkig heb ik dit na veel gesprekken een plekje kunnen geven en inmiddels is hij alweer bijna 3 jaar oud en hartstikke ondeugend.
AMANDA
