Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Jeanine schrijft een reeks. Lees hieronder de eerste delen.
De arts stelde voor Kamilė haar navelstreng dicht laseren, zodat ze zou komen te overlijden
De meisjes groeiden in mijn buik door: Robyn woog 675 gram en Kamilė woog 343 gram
Ik had zo’n gevoel dat mijn kindjes in januari zouden worden geboren
Op 30 januari om precies te zijn. Met 30 weken zwangerschap. Zo stond het ook op de proefdrukken van de geboortekaartjes. Voor zover bevallen met 30 weken ideaal te noemen is, was dat mijn ideale datum. Ik bereidde me voor op een opname met 28 weken, nam alvast afscheid van de zwangerschapsgroep, die nog een aantal weken zonder mij verder zou gaan. Ik wist dat ik een keizersnede zou krijgen, en dat vanaf dat moment de rollercoaster zou gaan beginnen. Daar had ik me al volledig bij neergelegd.
Na de feestdagen had ik een groeimeting op 3 januari
Dit keer bij een andere gynaecoloog. Hij had een arts-assistent gynaecologie bij zich. Mijn tweeling was natuurlijk goed studiemateriaal. “Prima”, dacht ik. “Doe je best maar. Ze gaan het je niet makkelijk maken!”. De controle duurde dus ook wat langer, met af en toe een meting opnieuw of de gynaecoloog die het zelf ook nog even bekeek. Voor zover ik me kan herinneren was alles in orde. Achteraf had de gynaecoloog waarschijnlijk toch het gevoel dat er iets niet klopte, want hij was de week erop nieuwsgierig naar de volgende meeting. Toen ik een week later op 10 januari weer op controle kwam was het niet goed. Beide kindjes hadden een trage bloedstroom, en Robyns hartslag was veel te hoog. De twee gynaecologen bogen zich over de situatie. Het was niet duidelijk wat er precies aan de hand was.
Ik werd aan de CTG gelegd voor extra monitoring, en het LUMC werd gebeld voor overleg
Ik schrok enorm, en vertelde mijn gynaecoloog, dat als ze twijfels hadden, ik niet naar huis gestuurd wilde worden. Ik wilde de meisjes veilig hebben. En zeker weten dat alles in orde was. “Dat is waarschijnlijk wel wat we gaan doen”, antwoordde zij. En zo werd ik die dinsdag 10 januari naar huis gestuurd. Vrijdag zou ik opnieuw een afspraak hebben. Naast een controle, kreeg ik ook longrijpingsprikken en een gesprek met de neonatoloog. Ik zou dan de maandag worden opgenomen voor dagelijkse monitoring en er zou eventueel ingegrepen worden in de vorm van een keizersnede.
Donderdag realiseerde ik me dat ik de meisjes niet voelde
En kon me de laatste bewegingen ook niet herinneren. Ik probeerde ze te voelen, wat niet helemaal lukte. Maar als je iets heel graag wilt, dan ga je het geloven. Dus ik overtuigde mezelf ervan dat ze na alle hectiek nu even rustig waren. Misschien sliepen ze wel. Alle kleine bewegingen in mijn buik schreef ik direct toe aan de kindjes. Diep van binnen wist ik dat het foute boel was. Maar ongemerkt beschermde ik mezelf tegen mijn grootste angsten, vooral in een overlevingsmodus zoals die van ons. Vrijdagochtend vlak voor de afspraak in het ziekenhuis zag ik wat lichtrozigs in m’n ondergoed. Ergens in mijn achterhoofd wist ik dat dat niet hoorde. Toen ik het een paar minuten later benoemde bij binnenkomst van de controle, kreeg de gynaecoloog al een vermoeden. De echo ging aan, maar het bleef oorverdovend stil. Een klap in m’n gezicht. Het kwam niet als verrassing, maar het was toch onverwachts.
Ik geloofde het niet
Ik hoopte dat ze nog wat zou rommelen met het apparaat en dat ze zou zeggen: ‘Oh wacht! Ze doen het nog!’ Maar dat moment kwam niet. Toen ze het apparaat uitzette heb ik heel hard gehuild, geschreeuwd en gegild, zo hard dat alle vrouwen in de wachtkamer er
waarschijnlijk een rolberoerte van hadden gekregen. Ik heb mezelf nog nooit zo horen huilen En trouwens, nog nooit iemand anders zo horen huilen. Zo intens verdrietig was ik. We werden naar huis gestuurd. Even rustig laten bezinken noemen ze dat. Diezelfde middag belde ik de gynaecoloog op. Ik wilde zo snel mogelijk bevallen. Het huidje was zo kwetsbaar zonder het vetlaagje dat ze in de buik aanmaakten. Ik moest zorgen dat ze zo mooi mogelijk werden geboren.
JEANINE
