Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Jannetje schrijft een reeks op Kids en Kurken. Lees hieronder de vorige delen.
Deel 1: Ik was direct na mijn miskraam weer zwanger
Naar het ziekenhuis
“Ik kan niet zo snel een hartje vinden. Ik heb er geen goed gevoel bij”, zei de verloskundige. Paniek en overleven. “OK wat nu?”, dacht ik. Naar het ziekenhuis. De kinderen waren er dus oma moest komen, maar ze nam niet op. Mijn man Camiel rende naar de buurjongen en hij wilde uiteraard oppassen. Wij reden met een bloedgang naar het ziekenhuis. Stil en rillerig zat ik bij de verloskundige in de auto, terwijl mijn man er achteraan kwam met onze auto. Ik denk dat dit de langste rit was uit mijn leven.
De echo
Aangekomen bij het ziekenhuis nam de verloskundige de dienstingang en mijn man de normale, dus ik kwam eerder aan op de afdeling. Daar was ik weer, alleen zag mijn toekomst er nu heel anders uit als toen ik hier vrijdag de deur uitliep. Een arts en verpleegkundige stonden mij op te wachten. Ik mocht gelijk gaan liggen. “Wachten we op uw man?”, vroeg de dokter nog. Maar ik was zo ver weg dat ik geen idee had. “Nee, begin maar”, zei ik. Gelukkig kwam mijn man toen binnen, want zodra de echo op mijn buik kwam was het stil. Geen beweging en geen hartje. Ons meisje lag daar helemaal stil. “Hoe kon dit gebeuren? Jullie zeiden dat ze veilig zat en dat ik naar huis kon.”, dacht ik. Mijn man brak en ik kon helemaal niks. Niet huilen, niet praten, alleen maar liggen, voelen aan mijn buik waar ze zo stil in lag. “En nu? Krijg ik nu een keizersnede?”, vroeg ik. “Nee mevrouw, wij adviseren met dit termijn gewoon te bevallen. Dat is beter voor het proces en voor een eventuele nieuwe zwangerschap”. Een nieuwe zwangerschap? Moest ik daar al mee bezig zijn? Mijn kindje zat nog in mijn buik. Maar tegelijk wilden we het oplossen, dus mijn man zei ook gelijk in tranen: “We gaan een nieuw kindje maken schat. Het komt goed echt.” Wat naïef en wat een vreselijke reactie. Heb mij hier zolang schuldig over gevoeld. Gelukkig blijkt dit een natuurlijke reactie te zijn, is mij verteld in de therapie die de maanden erop zouden volgen. De natuur zadelt je met lege armen op, en je wilt toch “zorgen”, vandaar de drang naar weer zwanger zijn.
Met pillen terug naar huis
Ik werd naar huis gestuurd met een pil en zou mij de volgende ochtend moeten melden. Ze zouden mij inleiden zodat onze dochter geboren kon worden. Hoe dan? Ik kon er met mijn hoofd niet bij. Ik had een dikke buik, die zelfs hier en daar nog een beweging maakte. Dat schijnt te gebeuren zelfs met een overleden kindje in je buik. Toen ik thuis aankwam, renden de kinderen naar mij toe. “Is het goed mama? Je hebt nog een dikke buik mama”, riepen ze. Die blik in de ogen van mijn kinderen zal ik voor altijd bij mij dragen toen ze hoorden dat hun zusje was overleden. Het was een zomerse dag en ik ben op een bankje voor de deur gaan zitten. Buren kregen in de gaten wat er aan de hand was en ook zij kwamen met tranen naar mij toe om ons sterkte te wensen. Ik kon helemaal niks uitbrengen, meen mij ter herinneren dat we iets van patat hebben gehaald en dat ik met een slaappil ben gaan slapen. Ik kon alleen maar denken aan de volgende dag, dat ik moest gaan bevallen van dit meisje. Mijn meisje.
De wekker ging om 7 uur. Oma zou oppassen op Martin en Elisabeth en ik en Camiel gingen met een koffer en dikke buik richting het ziekenhuis. Doodstil zaten we in de auto. Ik zette zachtjes de radio aan en hoorde een nieuw nummer.
Als ik verdwaal
En er valt niets meer te halen
Vang je me op
Zelfs met troosteloze tranen
Je ziet me, je troost me, je viert me
En ik weet niet waarom
Je kiest me, je hoort me, verliest me
En ik weet niet waarom
De start van de inleiding
Ik adem je in. Het nieuwste nummer van S10. Net alsof dit voor ons werd gedraaid op de radio. We parkeerden de auto en liepen het ziekenhuis binnen. We werden naar een kamertje gebracht in het ziekenhuis waar ik afgelopen week ook had gelegen. Toen leefde ze nog. Nu niet meer. De verpleegkundige probeerden zo goed als het kon uit te leggen wat er die dag zou gebeuren. Het kon best nog wel twee dagen duren, want met dit termijn is je lichaam nog niet met bevallen bezig. No kidding. Ze had nog acht weken moeten leven in mijn buik. Er werd een infuus aangebracht en we moesten het ons makkelijk maken. Ik zou een tabletje krijgen voor het verweken van de baarmoedermond. Wat was dit definitief. “Wat nou als ze het verkeerd hebben en ze gewoon nog leeft? Misschien slaapt ze”. Al deze gedachten die je zo op het verkeerde been willen zetten, maar die achteraf gezien zo menselijk zijn. Daar lagen we dan. Ik in een bed en mijn man ernaast. Best wel gezellig zo en wat een uitzicht van de 12de etage. Het voelt eigenlijk als een normale bevalling. Mijn man viel in slaap, dus het had best een normale bevalling kunnen zijn, want dat deed hij de andere keren ook.
Er werd een ruggenprik gzet
De arts kwam en zei dat ze graag een ruggenprik wilde zetten. Ik moest hier doorheen, maar ze wilden deze “ervaring” zo pijnloos mogelijk maken. Ik kon alleen maar volgen en was niet in staat om zelf beslissingen te maken, dus kreeg ik een ruggenprik. Alles wat ik niet wilde in een bevalling gebeurde. “Met een ruggenprik kan je niet uit bed komen en dat wilde ik niet.” Stond in mijn bevalplan. Dat bevalplan was van mij met een levend kindje. Rond 17 uur kreeg ik erg veel pijn in mijn linkerbekken. Ik kon het niet meer wegpuffen. De pijn bleef maar komen. Dit was dus mijn pijnloze bevalling NOT. Ik hield het niet meer, maar zat zo vast in de pijn, dat ik het niet kon zeggen. Achteraf had ik een mega weeënstorm. Ik zweette en probeerde op mijn rechterkant te gaan liggen. De hele kamer stond vol, maar niemand deed wat. Ik lag daar de weeën weg te puffen die maar bleven komen.
Ik wilde niet persen
Uiteindelijk zei de arts dat ik mocht gaan persen, maar ik had geen persdrang. Ik kon niet persen. Ik wilde dit kindje helemaal niet geboren laten worden. Ze zou nog in mijn buik moeten leven. De druk van onder werd groter en groter en uiteindelijk voelde ik dat ze door het geboortekanaal gleed. Eigenlijk deed ik niet zo veel behalve het laten gebeuren. Ik voelde hoe ze tussen mijn benen lag, maar ik durfde niet te kijken. De kamer was stil, muisstil. Niemand deed wat of zei iets. De arts stond tussen mijn benen, de verpleegkundige ernaast. Mijn eigen verloskundige stond rechts van mij en mijn man links. “Hoe ziet ze eruit?”, vroeg ik. Ik was zo bang om te kijken, maar mijn man zei: “Ze is prachtig. Je kan kijken schat”.
De ontmoeting met mijn dochter
Ik keek naar haar en brak. Ik moest zo ontzettend huilen. “Waarom gebeurt dit? Ik kan dit niet. Ik wil dit niet.”, dacht ik. Voorzichtig kreeg ik haar in mijn armen. Ze was inderdaad mooi. Wel nog klein, maar dat is logisch met 30 weken. Alles zat eraan. 10 vingertjes en 10 teentjes. Prachtige lange vingers. De vingers van haar vader. En haar neusje was precies zo als het neusje van haar zusje. Waarom was ze zo stil? Waarom huilde ze niet? Zoals het hoort als er een kindje wordt geboren. Haar huid was helemaal roze en intact. Ze konden aan haar zien dat ze ongeveer een dag was overleden. Nou dat klopte dan helemaal met mijn gevoel. Mijn kindje was langzaamaan in mijn buik overleden en ik had het gewoon gevoeld. Maar niemand wilde luisteren en deed iets. Toen ze was geboren voelde het net alsof die afgelopen dagen als een reeks aan mij voorbij gingen. Ik had gewoon gelijk gehad. Ze gaf aan dat ze niet blij was, maar ik luisterde niet.
Het gouden uur
Uren hebben we met haar gelegen, net alsof het normaal was. Camiel is zelfs even met haar in slaap gevallen en ik heb toen zeker een uur naar ze liggen kijken. Ik kon niet bewegen. Ik was gebroken en kapot van alles, maar lag ook nog met een ruggenprik. Na een paar uur wilde ik opstaan en even douchen. Ik lag nog in het bed waar ik in was bevallen. Camiel lag nog met onze dochter. Onze dochter die de naam van haar overgrootoma had gekregen: Frederika. Zij die vrede en kracht brengt. Haar tweede naam was die van mij. Omdat ik zo trots was dat ze mijn dochter is. Nadat ik een paar keer op de knop had gedrukt kwam er een verpleegkundige. Ze was verbaasd dat ik nog in bed lag. “Sta maar op”, zei ze. Ja, dat was lastig met nog een ruggenprik die vastzat. Ook daar wist ze niet van. De conclusie was eigenlijk dat ze mij waren vergeten. Daar stond ik dan met een lege buik en gebroken hart, op weg naar de douche zodat ik het bloed van mij en mijn dochter kon weg spoelen.
Onze dochter ging in een bak water
De verpleegkundige kwam terug met een soort van grote tupperware bak en deed daar onze dochter in. “Dan blijft ze langer mooi”, zei ze. ” Ok, het zal wel”, dacht ik. Klonk best logisch. Met wat ik nu weet vind ik het erg dat ze andere opties niet besproken hebben. De hele nacht heb ik naar de bak met water en ons kind liggen kijken, terwijl mijn man lag te snurken. Dat doet hij steeds na een bevalling. Toen kwam de verpleegkundige met een slaappilletje en zei dat ik echt even moest rusten.
Frederika mocht mee naar huis
De volgende ochtend werd Frederika meegenomen voor een aantal onderzoeken. Ze hadden haar al helemaal onderzocht en ook de placenta en op het oog zag alles er normaal uit. Een MRI kon nog het één en ander uitsluiten, maar ik vond het eigenlijk niet nodig. Ik wist in mijn binnenste al wat er met haar was gebeurd. Na een aantal onderzoeken kwam er een verpleegkundige en zij kleedde Frederika met veel liefde aan. Ik wist op dat moment niet beter, maar als ik het over mocht doen had ik Frederika in bad gedaan en haar zelf aangekleed, mijn kleine meisje. We legden haar in een roze rompertje met mutsje in een wit mandje samen met een klein wit beertje. We mochten haar meenemen naar huis, dus dat deden wij op die zomerse dag in midden juli.
Lees HIER het vervolg
JANNETJE
