Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Op maandag 27 februari werd ik gestript. Mijn buik zat zo vol en zo in de weg. Mara was volledig ingedaald, maar net zoals bij haar zus Jade was dat maar minimaal en voelde het alsof ik uit mijn vel ging klappen. Het strippen deed die maandag helaas niet wat ik had gehoopt. Ik had wel buikpijn en wat bloedverlies, maar de weeën bleven weg.
Twee dagen later mocht ik terug komen
De verloskundige zei tegen mij: “Ik ben best een lompe stripper dus wie weet doet het nu wel wat meer.” We hebben samen moeten lachen om haar uitspraak en het was inderdaad niet heel prettig, maar gelukkig ook niet te pijnlijk. Die middag begon het wel wat meer te rommelen. Nu achteraf weet ik dat er wel weeën zijn gekomen in de avond/nacht, op het moment zelf had ik dat niet in de gaten.
Mijn buik zat enorm in de weg
In de avond kwamen mijn schoonouders Jade thuis brengen. Mijn schoonmoeder zei: “Cindy heb je geen weeën, je bent zo aan het puffen” en nog dacht ik van niet en zei ik doodleuk: “Nee, het is niet frequent dus ik reageer waarschijnlijk op het strippen”. Sander legde Jade op bed want dat kon ik de afgelopen weken niet meer. Ik was maar 6 kilo aangekomen maar die buik zat in de weg en mijn energieniveau van de slapeloze nachten was ook niet veel meer waard.
Die nacht ging het echt rommelen
2 maart 04.00 uur. Ik werd wakker van pijnscheuten in mijn buik. De verloskundige had gezegd als je in bad of onder de douche gaat en het ebt weg, dan zet het niet door. Ik dacht: “Ik kruip in bad dan kan ik daarna misschien echt slapen.” Maar om 05.00 uur was de pijn niet weg. Ik had ondertussen de weeën getimed met een app op mijn telefoon. Niet frequent maar telkens tussen de 5 en 15 minuten. Ik had al eens een verloskundige voor niks aan mijn bed gehad een aantal weken geleden. Toch dacht ik: “Laat ik niet eigenwijs zijn en wel even bellen.”
Ik zat in bad en mijn dochter kwam erbij staan
Marlie had dienst, en ze zei precies wat ik al dacht: “Bel mij maar terug als ze frequenter komen.” Om 07.00 uur was ik het beu, ik heb toen een paracetamol gepakt en Sander wakker gemaakt. Ik moest Marlie om 08.00 uur terug bellen, ondertussen lag ik al die tijd in bad. Om 08.00 uur werd ook Jade wakker. Ze stond naast het bad met de vraag waarom ik zo aan het wiebelen was. Wonderbaarlijk werden mijn zo kostbare weeën meteen minder. Toen ik Marlie belde werd er verzocht of ik Jade naar iemand kon laten brengen. Mijn lichaam ging in een soort overlevingsmechanisme; eerst zorgen voor mijn oudste dochter en dan weer ruimte voor weeën.
Hoewel ik een thuisbevalling wilde, gingen we toch naar het ziekenhuis
Omdat ik al een tijdje bezig was, baalde ik enorm. Jade mocht naar de buurvrouw en niet lang daarna kwamen mijn weeën weer op gang. Om 10.00 uur kwam Marlie, ik was inmiddels maar uit bad gegaan. De weeën kwamen frequenter maar nog niet om de 5 minuten. Ik wilde eigenlijk heel graag thuis bevallen, maar omdat mijn ontsluiting bij Jade niet op gang kwam en Sander er deze keer (achteraf terecht) ook niet op berust was, hebben wij in overleg besloten toch naar het ziekenhuis te gaan.
Mijn vliezen werden gebroken
Marlie toucheerde mij. Ik had pas 2/3 cm ontsluiting maar de baarmoederhals was nog best lang. Toch besloot ze om mijn vliezen te gaan breken, want bij de vorige bevalling bracht dat ook mijn bevalling meer op gang. Deze keer wist ik wat er ging komen, en kon ik het bewust meemaken. Niet lang daarna kwamen de weeën echt op gang en werden ze zoals verwacht heftiger en frequent. Marlie belde naar het ziekenhuis of ze het bevalbad wilden neerzetten.
In de auto werden de weeën heftiger
Ik besloot om bij Marlie in de auto te gaan naar het ziekenhuis, zodat ze mij kon ondersteunen met het wegpuffen van de weeën. Maar deze weeën waren zoveel krachtiger en heftiger dan die van Jade. Bij haar had ik alleen maar rugweeën, maar dit waren buikweeën en ik wist mijzelf geen houding te geven in de auto. Het was echt pittig en de rit voelde veel langer dan het daadwerkelijk was.
Helaas was het bad nog niet vol met water
Aangekomen in het ziekenhuis gingen wij alvast naar boven. Sander moest de auto nog parkeren. Het bevalbad stond klaar, maar moest nog wel gevuld worden. De weeën waren heel heftig en ik kon ze bijna niet weg puffen. Ik had mijn zinnen op het bad gezet omdat het thuis in bad aangenaam was en ik het in bad beter aan kon voor mijn gevoel. Na 10 minuten kon ik gelukkig wel al in het bad stappen want er zat een klein laagje in.
Ik raakte in paniek
Maar helaas, het hielp niet. Ik voelde mijzelf net een opgekruld wormpje die steeds geprikt werd en in elkaar kroop van de pijn. Ik kon mijzelf geen houding geven en van de paniek moest ik huilen. Ik wilde niet meer, kon mijzelf niet meer bij elkaar rapen om de weeën weg te puffen en helder nadenken zat er ook niet meer in. Mijn droombevalling zoals ik het graag wilde werd keihard overboord gegooid, want ik wilde nu pijnstilling.Nu!
Ik besloot te wachten op de ruggenprik
Ik kreeg te horen dat ik eerst nog 30 minuten aan de CTG moest om te monitoren of ons meisje ok was voordat ik een eventuele ruggenprik mocht. Marlie stelde nog andere pijnstillers voor, maar ik had uiteindelijk met Jade zo’n fijne ervaring met een ruggenprik dat ik dat nu ook wilde. Marlie toucheerde rond 12.30 uur nog een keer. Ik zat pas op 4 cm en ze zei: “Ik denk dat je de beste keuze maakt Cindy.” Om 13.00 uur mocht ik eindelijk naar de anesthesist voor de ruggenprik. Voor mijn gevoel duurde het uren. In de tussentijd was de kraamzorg gekomen maar die kon meteen weer naar huis, want op het moment van de pijnstilling werd ik medisch. Sorry but no sorry.
Mijn bloeddruk zakte en ik kreeg medicatie
Het was 13.30 uur en de ruggenprik zat. Ik wist dat ik weggereden werd uit de kamer en vanaf dat moment tot aan de ruggenprik ben ik in een soort overlevingsmodus gegaan. In die tijd had ik nog twee weeën en mijn bloeddruk zakte even. Hiervoor kreeg ik adrenaline en daarna ging mijn bloeddruk gelukkig weer omhoog. Ook voelde ik druk aan mijn onderkant, maar de verloskundige kwam tot de conclusie dat mijn darmen vol zaten. Even vergeten dat ik al drie dagen niet naar het toilet was geweest…
Ik voelde rust en ik kon weer lachen
Om 14.00 uur voelde ik rust. Ik was weer mijzelf en dat voelde goed. Geen opgekruld wormpje meer maar aan het bevallen van ons tweede meisje. Ik kon zelfs weer lachen. Een uur later bleek alleen dat mijn ontsluiting niet echt op gang kwam. Ik bleef hangen op 5/6 cm dus kreeg ik weeën opwekkkers via het infuus. Ook werd ik geholpen met mijn darmprobleem. Wat een verademing. Ik overlegde met Sander over eventuele geboorte foto’s en de middagdienst had een stagiaire die eventueel wel foto’s wilde maken.
Al 8 cm en ik deed er niets voor
Inmiddels was het al 17.00 uur, wisseling van dienst en dat betekende dat de stagiaire niet meer beschikbaar was. Mijn ontsluiting was nog steeds niet goed, dus kreeg ik nog wat meer opwekkers. Ik voelde mij goed en kon ondanks de ruggenprik een beetje draaien. Uiteindelijk was rechtop met mijn benen naar beneden de oplossing. Dus ik deed dat nu ook maar. Om 17.30 uur kwam de verloskundige weer voelen. We hadden afgesproken dat ze mij rond de 8 cm zou zeggen dat ik mijn vriendin Kirsten kon geen bellen. Zij wilde nu de foto’s komen maken. Ik kreeg gezonde spanning en vond het meteen ook heel gek; al 8 cm en ik deed er niks voor. Ik zag net zoals bij Jade dat ik heftige weeën had en ik voelde druk maar geen pijn.
Ik wilde meekijken met een spiegel
Kirsten was er binnen 15 minuten. Sander zat nog even op zijn gemak de babi ketjap en bami op te eten die hij had besteld. Kirsten en ik moesten lachen. Voor Kirsten was dit haar eerste geboorte die ze mocht fotograferen. Het was een hele fijne en ontspannen sfeer. Om 18.45 uur voelde ik meer druk en drukte ik op de bel. Ze kwamen meteen, en ik kreeg direct te horen: “We gaan beginnen, je zit op 10cm”. Ik werd zenuwachtig, maar ik was er helemaal klaar voor en kon dit. Sander kwam bij mij staan en ik mocht persen. Na de eerste persweeën konden ze het hoofdje al zien en ik wilde meekijken met een spiegel. Ik zocht een volle bos met zwart haar, maar Mara had veel minder haar dan haar zus.
Na 6 minuten persen was ze er
Na drie persweeën en zes minuten was ze er, een nieuw record. Sander heeft Mara aangepakt en op mijn borst gelegd. Dat warme lijfje op je eigen lichaam is iets wat zo bijzonder blijft, zo fijn en vertrouwd. Eindelijk was ze er: Mara Jane Bergman geboren op 2 maart 2023, om 18.58 uur met een gewicht van 3615 gram en 51 cm. Ik wilde deze keer zelf de navelstreng doorknippen. We hebben een uur lekker geknuffeld en ze dronk aan beide borsten. We hadden grote zus Jade video gebeld en die was super trots. De checkup was goed en dezelfde avond om 22.00 uur gingen we naar huis, waar we de eerste nacht als gezin van vier mochten gaan beleven.
CINDY
Insta: cindyvanliempd
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
