Toen mijn bevalling begon, was mijn man onbereikbaar

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.

Dit verhaal bestaat uit meerdere delen. Hieronder staat het eerste deel.

Mijn man zijn gedrag veranderde plotseling toen ik zwanger bleek

De CTG was goed

Ik mocht naar huis, maar ik moest wel rust nemen en mijn bed verplaatsen naar de woonkamer. Al vroeg in de zwangerschap kreeg ik last van enorme bekkeninstabiliteit, waardoor ik weinig kon. Ik werd er chagrijnig van en het kwam ook niet ten goede van mijn relatie. Door mijn eigen angst- en paniek stoornissen werd onze relatie nog slechter. Ik trok mijn vriend aan en duwde hem daarna weer weg.  Ondertussen was ik ontzettend bang om hem kwijt te raken. We kregen steeds vaker woordenwisselingen.

We besloten rond mijn achtste zwangerschapsmaand uit elkaar te gaan

Ik zakte door de grond. Ik was mijn beste maatje kwijt, iemand waar ik zo in geloofde. Ik besloot mijn gevoel te uiten naar hem. Wonder boven wonder kwamen we weer bij elkaar. Achteraf wilde ik dat ik dit niet had gedaan en toen al afscheid van hem had genomen. Angst overheerste echter in die tijd. En liefde is en blijft lastig. Het was een moeilijke zwangerschap met veel pijn en verdriet.

Op een avond zei ik tegen mijn partner dat ik een nachtje alleen wilde slapen

Wij woonden namelijk niet samen. Dat maakte het aan de ene kant ook niet altijd even makkelijk. Mijn angsten hebben veel kapot gemaakt. Ik gaf mezelf vroeger overal de schuld van, maar waar er ruzie is, hebben twee schuld toch? Tijdens ons telefoongesprek kregen we weer ruzie. Hij zei: “Prima, slaap jij maar alleen. Ik begrijp dat wel”. Later kwam er naar voren dat hij op stap wilde in Groningen. De bom barste in mij. Ik was amper 35 weken zwanger. Ik kon elk moment bevallen. Dit was de druppel.

Ik dacht de hele tijd: “Wat als ik weeën krijg en hem niet kan bereiken, omdat hij op stap is?”

Ik vond het onverantwoordelijk van hem. Ik kon zeggen wat ik wilde, zijn wil was wet op dat moment. Ik was er kapot van. Ik kon me zelf wel voor mijn hoofd slaan. “Waarom moet ik nou weer zo nodig alleen slapen?”, vroeg ik me af. “Anders hadden we geen ruzie gehad.” Ik probeerde maar wat te slapen. Mijn tranen bleven komen.

Iets voor half 4 in de ochtend voelde ik me niet zo lekker

Ik kreeg krampen en stuurde mijn vriend een bericht. Uiteraard kreeg ik geen gehoor. Ik dacht: “Ik zie het wel. Anders bel ik de ambulance als de baby komt.” Rond 8 uur kreeg ik mijn vriend eindelijk te pakken. Ik zei dat hij direct moest komen, omdat ik naar het ziekenhuis wilde. Ik voelde de weeën elke 3 a 5 minuten komen. De gynaecoloog wilde dat ik zo snel mogelijk langskwam, omdat ik nog maar 35 weken zwanger was. Mijn vriend zei letterlijk: ” Het zal wel mee vallen. Je wacht nog maar even.”. Ik zuchtte. “Je moet nu komen”, antwoordde ik. Als hij gelijk zou vertrekken, was over een half uur bij mij.

Uiteindelijk kwamen wij samen rond 9 uur aan in het ziekenhuis

Ik bleek 2 cm ontsluiting te hebben. Ik mocht nog even naar huis mijn eigen bed in. Het zou nog wel even duren. Ik had veel pijn: buik-, rug- en beenweeën. We besluiten om nog even wat rust te pakken, al was de sfeer tussen ons om te snijden. Ik dacht: “Man, als ik met hem de bevalling moet doen, dan is dat niet leuk”. Mijn vader kwam nog even langs die was toevallig een weekend in de buurt. Hij at mijn eten op, omdat ik er totaal geen zin in had. Ik zat hoog in de weeën. Even later zei ik tegen mijn vader: “Sorry, maar ik moet echt naar het ziekenhuis. Ik houd dit niet meer vol.” We reden weer terug naar het ziekenhuis.

Lees HIER het vervolg

STEPHANIE