Mijn toenmalige vriend zei: “Ik neem de kleine mee”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.

Dit verhaal bestaat uit meerdere delen. Hieronder staat de vorige delen.

Mijn man zijn gedrag veranderde plotseling toen ik zwanger bleek

Toen mijn bevalling begon, was mijn man onbereikbaar

In het ziekenhuis ging ik aan de CTG

Ook uit de CTG bleek ik veel weeën te hebben. Ik hoopte op meer ontsluiting, maar ik zat nog steeds op 2 cm. Ik zuchtte: “Nee, dit kan niet waar zijn!”. De verloskundige keek me aan en antwoordde: “Mevrouw, dit kan nog wel een week duren hoor.” Ik kreeg grote ogen en schreeuwde: “Wat?! Dat overleef ik niet!”. Ze vertelde over een spuit in mijn been, zodat ik even een beetje meer rust kon pakken en weg kon dommelen. Ik wilde het liefste niets voelen. Dat kon natuurlijk niet, maar de pijn werd wel iets dragelijker. Ik werd tegelijkertijd ook wat waziger.

Langzaam kwam ik weer wat bij

De rugweeën waren een echte hel. Dat was het ergste wat ik ooit heb moeten doorstaan. “We brengen u naar een andere kamer , want de bevallingskamer moet beschikbaar zijn voor anderen.”. Ik wilde niet meer. Ik zat nog maar op 4 cm ontsluiting. Rond 11.00 uur werd ik klaar gemaakt voor een ruggenprik. Ik hield het niet meer vol. “Volgens mij is mijn vruchtwater geknapt”, riep ik. De baby had in het vruchtwater gepoept. Snel een hartslagmeter in zijn hoofdje. Ze wilden me naar beneden nemen voor de ruggenprik. “Nee, wacht, ik moet persen!”, riep ik. Toen werd er gezegd: “Nee mevrouw, u zat een half uur terug nog maar op 4 cm ontsluiting”. Ik zei dat ik moest persen. De verloskundige bleef maar vol houden. Uiteindelijk zei ik: “Ik wil eerst dat je gaat kijken en voelen. Eerder ga ik die lift niet in.”

Ze controleerde en ik zat op 9,5 cm ontsluiting

Met een rotgang reden we terug naar de bevallingskamer. Ik moest overstappen op een ander bed. Wat een rollercoaster. Ik kreeg erg weinig mee, maar ineens lag mijn prachtige zoon op mijn borst. Achteraf gezien wilde ik dat ik die spuit nooit had gehad, want ik was er totaal niet bij. Ik zag mijn vriend zijn gezicht veranderen. Ik vroeg hem wat er aan de hand was. Hij bleef stil. Ik zei: “Pak je zoon. Doe je shirt maar uit en buidel met hem”. Ik zag een man met veel weerstand.

Genieten? Nee, ik maakte me enorm veel zorgen

Ik zei tussen alles door: “Wat mooi! Ik ben zo trots op jullie!”. Ik schoof mezelf naar de achtergrond. Ik deed er niet meer toe. Alles draaide om dit prachtig ventje. Ik kreeg een nieuwe liefde erbij. Zijn vader vertrok rond een uurtje of vier in de nacht naar huis. Ik wilde dat hij bij ons kon blijven en niks miste van zijn zoon. “De volgende ochtend zal hij er weer zijn”, hield ik mezelf voor. De tijd verstreek, maar geen papa, geen vriend.

Rond 1 uur in de middag kwam hij met zijn deel van de familie het ziekenhuis binnen

Ik werd door hen gefeliciteerd. Ze genoten van de kleine. Terwijl ik mij focuste op mijn vriend, zag ik dat alles kapot was. Het kwam niet meer goed. Dat was duidelijk. “Maar ik zal het goed doen voor de kleine”, besloot ik. In de avond kwam ander familie van zijn kant. Toen brak de hel los. Er ontstond een enorme ruzie. Mijn vriend liep weg , mijn zus volgde hem en stelde een aantal vragen. Ik moest blijven, want ik had een hoge bloeddruk. De baby maakte het goed, ondanks z’n vroeggeboorte.

Mijn familie heeft de vader van mijn zoon nooit gezien

Ze hebben hem dus ook nooit kunnen feliciteren. Een dag later zei hij: “Ik neem de kleine mee”. De beveiliging stond al bij de deur. De verloskundige sprak: “Nee, de baby blijft altijd bij de moeder in het ziekenhuis”. Uit veiligheidsoverwegingen nam de verloskundige mijn zoontje mee. Zo kon ik even slapen, rustig slapen. Ik mocht na een paar dagen naar huis. Er was niets versierd. Ik kwam in een kaal huis. Ik moest zelfs afwassen en stofzuigen, terwijl ik ontzettend veel pijn en verdriet had.

Ineens was mijn vriend er weer met zijn familie

Ik had geen moment rust. Ik barstte in tranen uit en ik belde mijn maatschappelijke werkster. Ik vroeg of ze langs wilde komen. Hierna volgde er ruzie op irritatie. Uiteindelijk bleef de vader nog even bij ons, maar dat had nooit mogen gebeuren. Uiteindelijk maakte hij de keus om weg te gaan. Hij is nooit meer terug gekomen. Hij heeft nog wel wat gedreigd. Ik heb mijn best gedaan, maar hij koos voor deze weg. Nu weet m’n zoontje niet anders. Voor hem ben ik papa en mama in één,

STEPHANIE