Mijn man zijn gedrag veranderde plotseling toen ik zwanger bleek

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.

Ik ontmoette mijn droomman

Althans dit dacht ik. Ik zag hem en ik was op slag verliefd. Ik dacht: “Dit bestaat niet. Waarom voel ik dit zo sterk?”. Ik trok de stoute schoenen aan. Ik stapte op hem af en stelde mezelf voor. We deelden nummers uit en appten tot laat in de uren met elkaar. Een paar dagen later ontmoette ik hem weer in het ziekenhuis. Mijn neefje lag namelijk in het ziekenhuis. Hij was zo lief voor mij. De man waar ik opslag voor viel. Hij kende mij amper en toch was hij daar voor mij, mee naar het ziekenhuis. De liefde werd met de dag sterker. Van het één kwam het ander.

We kregen een relatie

Wat hadden we het leuk samen! Hij was zo zorgzaam voor mij. Hij deed werkelijk alles voor mij. Het voelde goed, ondanks dat ik een hele zelfstandige vrouw ben. Plotseling werd ik ziek, maar ik had in mijn achterhoofd: “Ach, mijn menstruatie moet even weer op gang komen”. Ik hield een app bij. Toen ik die opende, schrok ik. Volgens de app was ik vijf dagen over tijd. “Nee, dit kan niet”, dacht ik, “Dit heb ik nooit”. Mijn vriend stond onder de douche. Ik schreeuwde dat ik over tijd was. Hij hoorde het niet, dus ik rende zo snel mogelijk naar hem toe. “Ik ben vijf dagen over tijd”, trilde ik. “Oh nee, was ik daarom zo ziek?”, vroeg ik me a.  We hadden besloten om te stoppen met de pil, omdat ik totaal niet lekker werd van de hormonen. Hierin steunde hij mij. Hij accepteerde dat hij een condoom om moest doen. Na een avondje uit schoot een keer de condoom erbij in. “Dat overkomt ons toch niet”, dacht ik toen naïef.

We kochten een zwangerschapstest

Ik deed deze test bij een toenmalige vriendin ter plekke in de winkel. Ik viel bijna flauw van de zenuwen. “Ja hoor daar staat het, 3+”, stamelde ik. En toen bleek ik plotseling zwanger. Ik merkte dat onze relatie in één klap veranderde. De chemie was minder. We spraken elkaar amper nog. “Geef het de tijd”, dacht ik. ik vroeg wat hij wilde met de zwangerschap. “We houden het”, zei hij. “Oke, dat is goed. Het komt dus echt goed”, dacht ik, maar alles bleek anders te lopen.

We vertelden het nieuws aan zijn familie

Er ontstond ruzie. Ik kreeg te horen dat hij het vaderschap niet aan zou kunnen. Ik dacht: “Pardon, hoe kun je dit zeggen?”. Ik wilde dit niet geloven. Ik nam het voor hem op. Ik hield van hem en ik geloofde in hem. Ik zag niets waardoor ze weleens gelijk zouden kunnen hebben. Hij zorgde zo goed voor mij. “Waarom zou hij dat dan niet voor zijn kindje kunnen?”, dacht ik.

Tijdens onze eerste echo wist ik niet wat ik moest denken over mijn vriend

Hij was stil en teruggetrokken. Ik dacht: “Is hij bang voor het onbekende?”. Na de echo vroeg ik er naar. Hij antwoordde raar en we kregen een beetje ruzie. De maanden verstreken. De relatie tussen ons begon steeds vreemder te worden. De woorden van zijn familie schoten door mijn hoofd. Ik wilde niet opgeven, maar juist het tegenovergestelde te bewijzen. Ik voelde me alleen en niet gehoord. Ik kreeg een maatschappelijk werkster.  Zij betekent tot op de dag van vandaag alles voor mij. Zonder haar had ik niet gestaan, waar ik nu sta.

Ik kreeg haar in mijn leven voor een steuntje in de rug

Mijn vriend veranderde zo extreem, dat ik wel moest. Toch bleef ik hoop houden. Ik probeerde alles op alles te zetten zodat het goed zou komen met ons. Hij dwaalde af. Werk werd alles voor hem. Hij kwam te laat bij echo afspraken, en als hij er was zat hij boven zijn laptop. Ik stond onder controle bij de gynaecoloog in het ziekenhuis, omdat ik een zeer hoge bloeddruk had. Bij de laatste controle bleek het niet zo goed te gaan met mijn baby in de buik.

Ik belde mijn vriend en ik zei dat hij naar het ziekenhuis moest komen

Zijn antwoord was: “Pff, wat nu weer? Ik ben aan het werk, maar ik kom wel even langs.” Een half uur later was hij daar, uiteraard met zijn laptop. Gelukkig was mijn maatschappelijke werkster mee. Ik had pijn en verdriet voor tien. “Waarom is die mooie man zo veranderd?”, vroeg ik me af. Ik miste hem. Ik wilde hem naast mij, door dik en dun. “Boeit het je wel dat er iets niet goed is ?”, vroeg ik. Geen reactie. Ik moest mee voor de CTG. Het hartje bleek te dalen. Ik was zo bang, maar ik hield me sterk.

“Kan je bij me zitten?”, vroeg ik

Ik zette alles van mij af. “Stress is niet goed voor de baby”, dacht ik. Ik hoopte dat het hierbij bleef. Maar helaas werd alles nog veel erger.

Lees HIER het vervolg

STEPHANIE