Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen
Meghan schrijft over haar zwangerschap en bevalling van haar tweeling. Dit is deel 1.
Enorm misselijk maar pas 7 weken zwanger
Dolgelukkig was ik; weer gelijk zwanger net zoals bij onze vorige zoon. Maar al snel werd ik net zo ziek. Het spugen wilde niet meer ophouden. Ik kon niks meer doen en was zo slap als een vaatdoek. Ik had nergens energie voor. Alleen al als ik mijn hoofd omdraaide moest ik overgeven, en ik was pas 7 weken zwanger. In mijn vorige zwangerschap moest ik ook zo spugen. En de reden kon wel eens zijn omdat het twee kindjes waren. Op onze eerste echo zagen we twee vruchtzakjes, een tweeling! Rond de 10 weken kreeg ik helaas een miskraam maar bleef onze zoon Dean zitten, gedragen tot 40+6.
Ik vermoedde een tweeling
Deze zwangerschap voelde precies hetzelfde; zo ziek, zo beroerd, zo misselijk. ‘s Morgens werd ik wakker met hoge koorts. Ik ging naar de huisarts en die heeft mij doorgestuurd naar het ziekenhuis. Ik bleek helemaal uitgedroogd door het vele spugen. Eenmaal in het ziekenhuis wilde de arts gelijk een echo maken. Ik was nu rond de 7 weken zwanger. Mijn man was onderweg naar het ziekenhuis maar de arts wilde niet wachten in verband met de hoge koorts. Ik gaf aan het al te voelen, het voelde zo hetzelfde als de vorige keer. Zo duidelijk en zo sterk en dit sprak ik ook uit: “Ik denk dat het er twee zijn.” En ja, mijn gevoel klopte. Ik keek naar het scherm en zag zelf al gelijk twee kindjes. Snel daarna hoorde ik de bevestiging: “Mevrouw ik zie inderdaad twee kindjes. Uw gevoel klopt. Een eeneiige tweeling!”
Een aantal weken later moest ik weer naar het ziekenhuis vanwege uitdroging
Toen mijn man aankwam in het ziekenhuis was het wel even schrikken. “Weer een tweeling?”, vroeg hij. Ik kreeg een infuus en mocht in de avond laat weer naar huis. Een aantal weken later moest ik opnieuw naar het ziekenhuis vanwege uitdroging door het spugen. Het wilde maar niet stoppen. Het allerergste vond ik dat ik niks met mijn zoontje kon doen en alleen maar op bed of op de bank lag. Ik voelde mij zo schuldig naar hem toe. Tot 18 weken duurde het spugen, daarna nam het gelukkig iets af.
De arts zei: “Als u ineens een buikje krijgt moet u terugkomen”
Ik liep nu onder controle in het ziekenhuis, elke twee weken moest ik mij melden. De arts had gezegd: “Als u plots een buikje krijgt, moet u contact opnemen. Er was met bijna 18 weken nog geen buikje zichtbaar door het vele spugen. Op een dag werd ik wakker en was er opeens echt wel een babybuikje zichtbaar. Hoe kon dit ineens? Ik belde naar het ziekenhuis, de assistente gaf aan dat dit heel normaal was bij 18 weken. Later belde de arts toch terug: “Kom voor de zekerheid maar even langs.” De controles en de echo waren allemaal goed. Wat een opluchting.
De arts wilde overleggen met een collega
Tijdens de volgende controle afspraak in het ziekenhuis bleek alles goed te zijn. De dag daarna moest ik naar het Erasmus MC voor de 20 weken echo, dit omdat het een eeneiige tweeling is. Bij de 20 weken echo zag alles er in eerste instantie goed uit. Totdat de arts die de echo maakte opeens zei: “Ik kom zo terug.” Ik keek mijn man verschrikt aan en zag ook zijn verschrikte blik. “Er zal toch niks zijn?”, zei man mijn. “Gisteren was alles nog goed, dat kan toch niet ineens anders zijn?”
Gisteren was alles goed en nu zijn er twijfels?
Daar was ze terug met nog een arts die de echo over nam. Ze keken samen en na een aantal minuten gaven ze beide aan dat ze met nog een arts wilde overleggen. Ze liepen vervolgens samen de kamer uit, wij bleven achter. Deze minuten duurden erg lang en de spanning nam toe. “Komt u maar even mee naar een andere kamer”, klonk het door opnieuw een andere arts. Daar zaten we dan. Gisteren was alles goed en wat nu?
Ik bleek sprake van TTS
“U heeft het tweeling transfusie syndroom, TTS. We hebben net contact opgenomen met het LUMC en u moet daar nu direct naar toe.” “Nu direct?”, vroeg ik nog. Ja, we moesten echt direct door. Aangekomen in het LUMC, werden we heel vriendelijk ontvangen. En het klopte, ik zat echt tegen TTS aan. Bij TTS wordt het bloed niet eerlijk verdeeld. De bloedstroom gaat dan voornamelijk in één richting. Zo ontstaat bij de ene foetus (de donor) een tekort aan bloed en daarmee (omdat hij eerst minder en daarna helemaal niet meer plast) een tekort aan vruchtwater. Het was precies het oud en nieuw weekend, we moesten over twee dagen terug komen. Onze oud en nieuw werd thuis op de bank met veel angst. Komt er een operatie? Zo ja, overleven de kindjes het?
De echo in het ziekenhuis bleek foute boel
Op 2 januari in de ochtend had ik heel erg veel pijn. Het zat rechts boven bij mijn ribben. Ik moest er steeds op drukken anders was de pijn bijna onhoudbaar. We stapten de auto in naar het LUMC. De pijn nam met de minuut toe. Aangekomen kreeg ik direct een echo. Het bleek foute boel; foetus A had bijna geen vruchtwater meer en foetus B zwom in al het vruchtwater. In deze twee dagen was het enorm toegenomen en ik moest direct geopereerd worden. Ik wilde graag onder narcose maar dat mocht helaas niet. Ik moest bij zijn en kreeg alleen een licht roesje die niet hielp, voor mijn gevoel door de enorme zenuwen.
Ik moest geopereerd worden
Maar vier artsen in Nederland doen deze operatie. Het komt maar heel weinig voor, waarom nu precies bij mij? Weer ging er van alles door mijn hoofd. De arts vroeg of ze mocht beginnen. Ik zei: “Als het moet, dan moet het.” De arts gaf aan dat ze echt een “Ja” moest horen. “Ja, oké begin maar”, kwam er met veel pijn uit mijn mond. Een klein gaatje maken ze in je buik en met een laser gaan ze naar binnen. De arts had al aangegeven dat mijn placenta er niet zo goed voor lag. Ook dat nog eens.
Er waren drie scenario’s mogelijk
Er waren drie opties of de kindjes overleven het, of bij één kindje wordt de navelsteng dicht gebrand zodat het andere kindje kan overleven. Of beide kindjes overleven niet. Voor mijn gevoel duurde het uren tot we hoorden of het gelukt was. En dat was het!
Nu was het afwachten tot morgen ochtend of beide hartjes nog zouden kloppen…
Lees HIER het vervolg.
MEGHAN
Insta: meghanwie_ er
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen
