Marlou schrijft een minireeks over haar bevalling. Dit is deel 1.
Ik had een voorgevoel dat het niet spontaan zou lukken
December 2021. We waren zelf al een half jaar bezig om zwanger te worden, echter bleef ik het gevoel hebben dat het mij niet zou gaan lukken om zwanger te worden. Dit gevoel had ik al als tiener, er was geen reden voor maar het gevoel was er gewoon altijd. Ik wilde zo graag moeder worden.
De huisarts en de gynaecoloog namen mij serieus
Na dit half jaar ben ik naar de huisarts gestapt. Zij nam mij gelukkig meteen serieus en gaf mij meteen een verwijzing naar een fertiliteitsarts. Er was een lange wachtrij maar in februari mochten we eindelijk langskomen voor een intake gesprek. Ook hier gaf ik weer mijn gevoel aan. De arts nam mij hier serieus in maar zei ook meteen: ik maak me niet druk om jou, ik weet bijna zeker dat het probleem bij je vriend ligt. Mijn vriend had als baby namelijk zijn beide balletjes niet ingedaald, dit is uiteindelijk pas geopereerd toen hij 7/8 jaar was. Eigenlijk veel te laat, alleen kregen wij dat pas achteraf te horen.
Alleen ICSI was een optie
Toch heeft de arts mij met een inwendige echo even onderzocht, maar dit zag er allemaal prima uit. We kregen beide een bloedonderzoek en mijn vriend moest zijn zaad inleveren om te laten onderzoeken. Drie weken later kregen we pas de uitslag, en die was precies wat de arts al had voorspeld. Mijn vriend zijn zaad was zo slecht dat de kans dat het onszelf lukte eigenlijk niet bestond (maar zeg nooit nooit, je hebt tenslotte maar één goede zaadcel nodig). Hierdoor kwamen we meteen in aanmerking voor het ICSI-traject.
De groei van de eitjes ging niet goed
Het was maart 2022. Ik werd weer ongesteld en mocht naar de kliniek bellen. Er was plek dus ik mocht gelijk starten met de spuiten en medicijnen. Na een aantal weken had ik controle om te zien of mijn eitjes goed groeide. Dit was echter niet het geval, ik ontwikkelde erg grote cystes en moest per direct stoppen met spuiten. Wat een tegenvaller! Ik kreeg een spuit om mijn eisprong op te wekken en moest nu wachten tot ik ongesteld werd. Hierna moest ik een maand rust nemen tot ik weer ongesteld werd.
Het lukte om veel eicellen weg te prikken
Na deze twee verloren maanden mocht ik weer beginnen van voor af aan. Deze cyclus was ook even spannend, sommige eitjes werden wel weer erg groot. Gelukkig ontwikkelde de rest van mijn eitjes goed en er werd dan eindelijk de dag van de punctie gepland. Mijn vriend moest in de ochtend zijn zaad alvast inleveren. Mega zenuwachtig was ik. Ze hadden 19 goede eicellen bij mij weg gehaald, een mooie score. Ze hadden er zelfs nog een paar laten zitten omdat die te dicht bij mijn organen lagen en dit te gevaarlijk werd. Ik verging van de pijn en dit was oprecht een traumatische ervaring. Ik was dan ook zo blij met de opbrengst. De overstimulatie nam ik voor lief.
De gynaecoloog sprak over een monster score
Van de 19 eicellen waren er 18 geschikt om te bevruchten, 14 daarvan zijn ook goed bevrucht. Vijf dagen later kregen we dan het verwachte telefoontje: van de 14 goede bevruchtingen waren er nog 10 hele goede embryo’s over. Dit was echt een monster score zei iedereen die we in de kliniek erover hadden gesproken. Ik mocht meteen langs komen om een embryo te laten terug plaatsen. De negen andere embryo’s werden ingevroren voor later.
We waren vol ongeloof dat het gelukt was
Op zaterdag 21 mei werd ons embryo terug geplaatst. Elke dag deed ik een zwangerschapstest, uiteindelijk wist ik het precies één week later zeker: ik ben zwanger. Vol ongeloof dat onze eerste keer meteen gelukt was. Het gevoel dat ik nooit zwanger zou kunnen worden klopte dus niet. Ik kon het wel.
Een hele grote baby werd voorspeld
De zwangerschap verliep niet geheel vlekkeloos. Met de baby was alles goed, een dikkertje kwamen ze al snel achter. Niet zo gek ook aangezien ikzelf bijna 5.5 kilo was bij de geboorte. Ik was dus voorbereid op een grote baby. Ik had mega veel last van maagzuur en vanaf week 19 kreeg ik ontzettende bekkeninstabiliteit. Mijn eetlust was weg en ik was veel misselijk. Ik genoot wel intens van die blije drukke baby in mijn buik.
Mijn verloskundige wilde dat ik in het ziekenhuis ging bevallen
Met 36 weken had ik een normale check-up bij mijn verloskundige. Deze verloskundige had ik al een tijdje niet gezien en ze schrok een beetje van de omvang van mijn buik, die was erg heel groot. Of zeg maar gerust gigantisch met een omtrek van meer dan 125cm. Hierop stuurde ze me naar het ziekenhuis voor een extra groei echo, ze waren toch wel bang voor een reuzenbaby. Echter deze echo zag er goed uit, het was wel een grote baby maar het ziekenhuis vond het geen reuzenbaby. Toch waren mijn eigen verloskundige er niet gerust op en vertelde ze dat ze liever wilden dat ik in het ziekenhuis ging bevallen, mocht het toch wel een hele grote baby zijn. Dit wilde ik niet en we bleven gewoon bij mijn plan om thuis hands off te bevallen. Deze keuze respecteerden ze gelukkig.
Met 39 weken was ik op
Na 39 weken begon ik er wel een beetje klaar mee te zijn, alles deed pijn. Elke beweging was moeilijk en ik moest wel 100x plassen op een dag. Ik wilde absoluut geen inleiding. Ik wilde alles puur natuur doen en lekker thuis in mijn eigen bubbel. Hierop besloten we om het strippen te proberen, ik had namelijk al 2 cm. Dit hielp helaas niet. De 41 weken tikte ik aan en ik moest naar het ziekenhuis voor de controle; alles zag er nog perfect uit. Helaas nog steeds maar 2 cm ontsluiting.
De weeën waren goed te doen, “een makkie deze bevalling” dacht ik
Woensdag avond 15 februari was ik 41+2 weken. Ik ging nog even mijn korfbalteam aanmoedigen. Uiteindelijk heb de wedstrijd niet helemaal afgekeken, geen idee waarom maar ik wilde gewoon lekker naar huis. Meteen toen ik thuis kwam voelde ik de eerste wee. Ik was zo blij en hoopte dat dit door zou zetten. Na een warme douche ben ik nog even in bed gaan liggen, maar als snel merkte ik dat slapen er voor mij niet meer inzat. Ik ben naar beneden gegaan en heb de hele nacht daar wat aangerommeld. Nog even gestofzuigd, keuken opgeruimd et cetera. De weeën waren goed te doen, ik kon de buik- en rugweeën fijn opvangen tussendoor. Ik dacht nog: “Als het zo blijft, wordt het een makkie.” Little did I know…
Lees HIER het vervolg.
MARLOU
