Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen
Lees eerst deel 1: De echoscopiste keek ons aan met een blik die ons kippenvel gaf, we wisten meteen: dit is niet goed
De echoscopiste kwam met een diagnose voor ons kindje
De volgende dag of twee dagen erna (dat weet ik niet meer precies) werden we verwacht. Daar werden we door twee gespecialiseerde echoscopisten/gynaecologen naar binnen geroepen. Ik lag trillend op de tafel toen ze begonnen met de echo. Ik kan me nog heel goed herinneren dat elk woord wat ze uitspraken klonk als abracadabra. Ik en mijn inmiddels ex partner konden er niets van volgen maar we merkten wel dat ook zij inderdaad iets zagen aan het kleine hartje van ons meisje. Twee minuten later kregen we een diagnose en de bom sloeg letterlijk in. Ze spraken over HLHS. In het kort uitgelegd: ze had een onderontwikkeld hartje, de linkerkant van het hart was sterk achtergebleven in groei. Wel zagen ze iets van groei wat heel speciaal was, want dit gebeurt normaliter niet bij de diagnose HLHS. Was dit dan misschien toch een sprankje hoop?
We kregen meer te horen over de prognose
Hoe deze hartafwijking was ontstaan? Zoals de artsen het ons hebben verteld: ‘gewoon’ een bouwfoutje. We kregen na de echo een gesprek met de twee dames die de echo hadden gemaakt. Zij vertelden ons de prognose van HLHS. Maar ons meisje had een complexere vorm van HLHS. Dit hield in dat ons meisje in de zwangerschap zelf een extra ader aangelegd had die ervoor zorgde dat er wel bloed en zuurstof in de onderontwikkelde kant kwam. Hoewel de kans klein was dat het hartje mee zou groeien, kon het nog twee kanten op:
1: Als het hartje mee zou groeien dan zou ze de drie zware operaties die voor HLHS/HRHS niet hoeven te ondergaan. Dat ze moesten opereren vlak na de geboorte was zeker.
2: Het hartje zou achterblijven in groei en dan zouden ze van haar hartje een één-kamer -hart moeten maken door middel van die drie zware operaties met veel grote risico’s. De levensverwachting bij deze optie was ongeveer middelbare leeftijd en een hele grote kans op een harttransplantatie. Mits er dan een hart beschikbaar zou zijn en er niet eerder problemen zouden optreden.
Bron: pexels.com
De artsen neigden naar de zwangerschap beëindigen
Dit sloeg in als een bom. Kort daarna werden ons de volgende keuzes voorgelegd: de zwangerschap doorzetten en de natuur zijn gang laten gaan richting de geboorte. De kans bestond dat ze het niet zou halen. Of de zwangerschap doorzetten en haar na de geboorte laten opereren. Vervolgens hopen dat ze er doorheen zou komen en dat ze er goed mee zou kunnen leven. Of optie drie: de zwangerschap beëindigen, waar de artsen toch eigenlijk wel meer naar neigden.
We kozen ervoor te gaan
De laatste keuze heb ik meteen verdrongen, dit was voor mij absoluut geen optie want dit meisje moest een kans krijgen op het leven. Mijn ex-partner heeft wel even getwijfeld door alle angsten die erbij kwamen kijken (het ‘wat als’ scenario) maar uiteindelijk besloten we samen ons meisje toch ter wereld te laten komen. De keuze was dus gemaakt we zouden ervoor gaan.
Het hartje bleek te groeien
Door de weken heen naar de 40 weken toe werden er om de twee weken echo’s gemaakt om te kijken of het hartje mee zou blijven groeien. En wat bleek? Wonder boven wonder gebeurde dit. Het was nog steeds kleiner dan de rechtse kant, maar als dit zo door zou gaan zou ze een goede kans hebben. Bij de laatste echo groeide het hartje nog steeds mee en werden we naar huis gestuurd met de woorden: “Meneer en mevrouw als dit zo blijft hebben jullie een wondertje met meerdere beschermengelen.” We gaan nu ook geen echo’s meer maken want het kindje is niet goed meer in beeld te brengen. Op dat moment werd ook besloten dat ik met 41 weken zou worden ingeleid, mocht het niet eerder gebeuren.
De dag van de inleiding brak aan
Op 10 augustus werd ik opgenomen in het WKZ en werd er een ballonkatheter geplaatst zodat er ontsluiting zou ontstaan en ze mijn vliezen zouden kunnen breken. De hele dag heeft die ballonkatheter erin gezeten, maar het werkte niet. Ik ben er toen maar mee gaan slapen in de hoop dat het in de nacht wel iets zou doen. En dat gebeurde dan ook. ‘s Ochtends moest ik naar het toilet en ik verloor de ballon. Het begin was gemaakt.
De bevalling kwam niet goed op gang
Op 11 augustus zijn in de middag mijn vliezen gebroken en kwamen de weeën langzaam op gang, maar verdere ontsluiting kwam maar niet. De verloskundige vond het ook te langzaam gaan dus besloten ze mij weeën opwekkers te geven. Jeetje wat was dat verschrikkelijk. De weeënstorm kwam en is niet meer weggegaan vanaf de middag op 12 augustus tot ‘s nachts 13 augustus om 02.15 uur. In de tussentijd heb ik wel om een ruggenprik gevraagd omdat de ontsluiting niet vorderde en ik inmiddels compleet uitgeteld was. Die heb ik ook gekregen en toen keerde de rust weer wat terug.
Ik werd met spoed naar de OK gereden
Rond 1.00 uur kwamen ze weer om te toucheren en bleef ik hangen op een ontsluiting van een krappe 9 cm. Ook had mijn dochtertje inmiddels een hartslagmeter op haar hoofdje gekregen en daarop zagen ze dat haar hartslag ineens een enorme dip maakte. Binnen een paar seconden stond mijn kamertje vol met allerlei en verpleegsters. Het besluit werd gemaakt. Ik kreeg een keizersnede na het drie dagen zelf geprobeerd te hebben om mijn dochtertje zelf op de wereld te zetten. De kleine meid besloot dat het genoeg was geweest en ik werd met spoed naar de OK gereden. Daar aangekomen kreeg ik nogmaals een ruggenprik en deze ruggenprik zorgde er daadwerkelijk voor dat ik niets meer voelde vanaf mijn middel.
Mijn hartslag zakte weg en ik kreeg adrenaline
Op het moment dat ze startten met de keizersnede hoorde ik mijn hartslag op de achtergrond steeds trager worden. Ik begon me erg slap en naar te voelen. De arts besloot mij een spuit met adrenaline in mijn bovenbeen te geven. Toen dit was gestabiliseerd zijn ze weer verder gegaan met de keizersnede en vroegen ze me of ik de geboorte van onze kleine meid wilde zien. Met daarbij wel een waarschuwing dat onze meid waarschijnlijk blauw en slap geboren zou gaan worden en meteen zou worden meegenomen door de artsen.
Ze werd niet blauw en slap geboren maar huilde hard
tegen de verwachtingen in huilde meteen onwijs hard en was heel mooi roze. Ik mocht haar even zien en toen werd ze meegenomen in een kamertje ernaast. Mijn ex-partner wist even niet wat hij moest doen. Ik zei hem dat hij mee moest gaan met onze dochter. Ik hoorde haar in de de kamer naast mij ontzettend hard huilen. Zo’n sterk en krachtig huiltje. In dat kamertje werd er een infuus geprikt om medicatie toe te kunnen dienen. Dit zorgt ervoor dat de ductus blijft. Dit is een opening tussen het hart die normaal sluit na de geboorte, maar die moest bij haar open blijven in verband met haar hartafwijking.
Blij en angstig tegelijk
Vervolgens werd ze meegenomen naar de kinderafdeling en gingen ze verder met het sluiten van mijn keizersnede. Daarna mocht ik naar mijn dochtertje en mocht ik haar ook even vasthouden. Wat een liefde voelde ik voor dit kleine meisje en wat een angst kwam er over me heen. Niet wetende wat ons nog te wachten stond, gaf ik mijn dochtertje terug aan de verpleegster en besloot ik om 03.30 uur toch maar even te gaan slapen.
Lees HIER het vervolg.
DESIRE
Insta: littlemommy013
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen
