Evi lag precies een week in het ziekenhuis
Vandaag was een spannende dag. Na het geven van een nieuwe maagsonde hebben de artsen de slaapmedicatie stopgezet. Het duurde lang voordat er iets gebeurde. Af en toe sloeg Evi haar ogen open en bewoog ze haar armen. Ze hebben in overleg ook besloten om de beademingsbuis te verwijderen, omdat ze zelf goed ademt. Evi is nog niet echt wakker. Ze opent geregeld wel even haar ogen, kreunt en beweegt wat en doet haar ogen dan weer dicht. Ook probeert ze soms wat te zeggen. Omdat haar waardes oplopen en ze kreunt, is besloten haar preventief paracetamol te geven. Gelukkig, want het laatste wat ik wil is dat ze pijn heeft.
Vannacht mag ik bij Evi op haar kamer ‘slapen’
Er piept steeds van alles en ook ‘s nachts vinden er controles plaats, dus ik slaap weinig. Helemaal niet erg, als Evi maar een goede, rustige nacht heeft. “Zal ze morgen echt wat kunnen zeggen? Of een opdracht uit kunnen voeren?”, vraag ik me in bed af. Evi lijkt de volgende ochtend weer wat onrustig en haar bloeddruk is ook wat verhoogd. Dit is waarschijnlijk toch iets van stress of ongemak. Evi kan ook nog wat ontwenningsverschijnselen hebben van de medicatie. Straks bespreken ze alles weer met de artsen. Evi heeft een keer ‘Nee’ gezegd tijdens het wegzuigen van haar slijm en ook vroeg ze: ‘Wie helpt mij?’. Verder is ze nauwelijks te verstaan, maar probeert ze wel te praten. Evi heeft haar ogen nog veel dicht.
De verpleegkundige van gisteren vindt Evi ten opzichte van gisteren veel beter
Evi’s beademing is eraf, ze is wakkerder, ze reageert en ze probeert te praten. Ook vermoedt de verpleegkundige dat Evi een delier heeft (hieronder wordt uitgelegd wat dat is). Het is wel moeilijk voor mij om te zien dat ze niet uit haar woorden kan komen en dat ze soms pijn heeft of zich oncomfortabel voelt. We mogen haar favoriete muziek en iPad meenemen. Ze willen een beetje een dagritme creëren voor Evi. Een mooie taak voor broer Milan en zus Jade om muziek en foto’s te verzamelen.
Evi is wat vaker wakker
Dan kijkt ze in het rond. Ze kreunt wat en beweegt haar armen geregeld. De artsen zeggen ook dat ze waarschijnlijk een delier heeft. Een delier is een plotselinge toestand met schommelingen in het bewustzijn, vaak gecombineerd met verwardheid. Het is een reactie die ontstaat door een medische of lichamelijke oorzaak. Mogelijke oorzaken van een delier zijn onder andere: ontwenningsverschijnselen, infecties, zware operaties, medicatie, hersenbeschadigingen, dementie of suikerziekte. Vaak ontstaat er onrust in het lichaam en treedt er een angstig gevoel op. In ernstige gevallen is er ook sprake van hallucinaties en waanideeën. Mogelijke symptomen van een delier zijn onder andere: verwardheid, apathie, een onrustig of opgewonden gevoel en schommelingen in het bewustzijn.
Een delier na een operatie kan enkele uren tot weken duren
Wanneer het lichamelijk herstelt, neemt de verwardheid af. Meestal gaat een delier vanzelf weer over, maar soms is het nodig om het gebruik van medicijnen te verminderen of de lichamelijke oorzaak verder te behandelen. Dit is niet fijn Evi. We zien haar onrustiger daardoor. Ze is niet happy. Vooral tegen de tijd dat de paracetamol is uitgewerkt, zien we dit. Gelukkig op de andere momenten niet. Dan ligt ze rustig te slapen.
Evi heeft verhoging
Als ze met haar armen ‘maait’, roept ze: ‘Wat is dit?’ Ze kijkt ons af en toe aan en zegt: ‘Alsjeblieft’, maar wij weten niet wat ze wil. Soms wil ze een beetje huilen, maar dat lukt niet. Ze praat heel veel, met een heel klein, broos fluisterstemmetje, maar we begrijpen er bijna niets van. Zo sneu. Dit is niet zo fijn voor ons om te zien. Met paracetamol is ze rustiger.
Ze praat in de loop van de dag steeds meer
Evi’s stemmetje is nog zwak en broos, maar heel af en toe knalt ze er iets geks uit. ‘Weg jij’, zei ze tegen de verpleegkundige . Ze heeft, voor het eerst rechtop in bed gezeten, voor een uur lang. Als klap op de vuurpijl kwam de fysiotherapeut. Wij dachten dat ze de benen en armen van Evi wat zou bewegen. Deze zijn wat stijf en dikker vanwege het vocht. Maar ze zaten een paar minuten op de rand van het bed. Chris en ik vonden het spannend en Evi vond het zó eng, maar wat deed ze het goed! Ik mocht Evi knuffelen na een week. Dat was zeer emotioneel. Vanavond slaapt Chris bij Evi en ik in het Ronald MacDonald Huis. Zo houden we het samen vol.
Lees HIER het vervolg
CINDY
