Ik schreef een brief aan mijn dochter (11 jaar) nadat ze 20 minuten gereanimeerd is

Na de reanimatie

Vanochtend was ik bij het overleg van de intensivist, verpleegkundigen en dokter. Evi heeft vanochtend haar ogen op verzoek geopend en wilde wat zeggen. Dat kon helaas niet vanwege de tube. Ook bewoog ze af en toe. Ze gaan nog in overleg met artsen over de beademing, want zolang Evi aan de dialyse ligt moet ze eigenlijk stil liggen. het apparaat is namelijk zeer gevoelig en stopt er anders mee. Wordt vervolgd. Goed nieuws dus. Heel spannend dat ze meer wakker is. Chris en ik hebben gezien dat ze haar ogen open deed; nog een lege blik, maar toch.

Evi ligt toch nog steeds aan de beademing

Ze hebben haar aan het eind van de dag een lange lijn in haar nek gegeven. Dat is een flinke buis die het dialyseren regelt. Het ziet er niet zo fijn uit. Evi heeft voor het plaatsen van die lange lijn een ander slaapmiddel gekregen (dat wat ze gebruiken bij narcoses). Als ze dan morgen van de beademing af is, zal ze sneller wakker worden. Haar lichaamstemperatuur is nu gestegen naar 38 graden en haar pols is gedaald naar 65, dus er gebeurt wat in haar lijf. Misschien is het een reactie op de wijzigingen.

Mijn brief aan Evi

Lieve, lieve Evi,

Wat is jou toch allemaal overkomen. Een week geleden werd je heel ziek. Enorme buikpijn had je en je schreeuwde het echt uit van de pijn. Als de ‘golf’ weer voorbij was, verontschuldigde jij je, voor je geschreeuw. Buikpijn had je vaak, maar nu was het wel heel erg. Je zette je met je voeten af tegen de muur en riep op een gegeven moment: ‘Ik ga dood’! Dit heb je weleens eerder geroepen als je buikpijn had. Na een poosje zakte de buikpijn af en moest je af en toe nog wat spugen. Je keerde helemaal in jezelf en zei weinig.

Papa en ik dachten dat het beter ging, omdat de pijn zakte. ‘s Middags vonden we jou toch wel echt heel slecht. Je zag in en in wit, sprak nauwelijks en kreunde af en toe wat. Je kon niet op je benen staan en al helemaal niet lopen. Ik belde de huisarts, kreeg de assistente aan de lijn en deed mijn verhaal. Ik maakte me zorgen, net als papa natuurlijk. De huisarts zou ons terugbellen om te overleggen. Dat deed hij, maar hij vertelde dat er buikgriep heerste (hij had die dagen heel veel kinderen gezien met buikgriep). We mochten jou een paracetamol geven en dan zou je na 1-2 dagen wel opgeknapt zijn. “Heftige buikgriep dan”, dachten wij, “maar als de dokter het zegt, dan zal het wel”. We hoopten dat hij even langs kon komen, maar dat kon niet.

Je knapte helemaal niet op. De volgende nacht kwam je afwisselend door op de bank of in ons bed, maar het verbeterde niets. “Bellen we de huisartsenpost of 112?”, vroegen wij ons af, “Maar bellen voor een buikgriep is toch belachelijk?!” We deden het toch maar niet… Direct om 08.00 uur ‘s ochtends belden we wel de huisarts. Om 11.30 uur mochten we langs komen. Toen wij merkten dat je wel heel snel adem haalde (hyperventilatie dachten wij), kreunde en geen echt antwoord meer gaf, belde ik weer. Ik gaf aan dat ik naar het ziekenhuis wilde en legde uit waarom: jij reageerde niet op ons, we vertrouwden het niet en je sprak plotseling wartaal. Op dat moment zei jij wat. Geen idee wat je zei, want er was geen touw aan vast te knopen. Ik hield mijn telefoon bij jou, en de assistente belde daarop direct de huisarts, terwijl ik aan de lijn hing. We mochten meteen komen, niet naar het ziekenhuis, maar naar de huisarts. “Willen jullie nog even haar urine opvangen?”, vroeg de assistente. Dat wilden we niet. We hebben ons gauw aangekleed en vertrokken, jij achterin op schoot bij papa.

Na een meter of 10 riep papa: ’Rijd door naar het ziekenhuis, Cin’. Na weer een paar meter zei hij dat hij nat werd (je liet je urine lopen) en dat je begon te stuiptrekken. Papa belde 112. De ambulance werd direct ingeschakeld en vlak voor het ziekenhuis, bij de Spaansmaat, stopte je met ademhalen. Ik moest de auto aan de kant zetten, de gevarenlichten aan doen en we moesten jou op straat reanimeren. Papa deed zijn jasje onder jouw hoofd en deed wat hij moest doen. Ik ben hem eeuwig dankbaar.

Na ongeveer een halve minuut, zeer snel, hoorden we de sirenes en kwamen er drie ambulances, meerdere politiewagens en een brandweerauto aan. Je was in goede handen, maar oh wat was het moeilijk en heftig voor ons. Je moest 20 minuten gereanimeerd worden, voor je met gillende sirenes naar het ziekenhuis gebracht kon worden. Papa en ik moesten mee in de politiebus. “We rijden met een noodgang”, werd ons verteld, “Alle kruisingen en wegen worden afgezet, zodat wij in één lijn door kunnen rijden”. Wat een ongelooflijke ervaring was dat. Wat is het in ons land toch goed geregeld.

Lieve meid, vandaag willen ze je wakker maken. Ik vind het doodeng. “Hoe word je wakker? Heb je veel pijn, ben je bang, kan je communiceren?” Ik zou willen dat we het om konden draaien en dat ik je kon beschermen, maar helaas. Je moet hier doorheen. En wij dus ook.

Mijn lieve meisje, ons zonnetje in huis, ik hou zo van jou!

HET VERVOLG KOMT DEZE WEEK ABONEER, JE HIERONDER OP DE REEKS, DAN MIS JE NIETS

CINDY