Cindy schrijft een reeks over haar dochter Evi (11 jaar). Hieronder kan je het eerste deel lezen.
Onze dochter Evi (11) krijgt in de auto plotseling een hartstilstand
Evi is net opgehaald om naar de OK te gaan
Evi heeft een rustige, stabiele nacht gehad. Er is wat medicatie afgebouwd. Evi plast niet en houdt steeds meer vocht vast. Dit komt omdat haar nieren niet werken en haar vaten lekken. Evi’s lijf is daardoor opgezwollen. De artsen kijken wat ze hieraan kunnen doen. Tijdens de operatie gaan ze haar darmen weer aan elkaar vastmaken en als dit toch niet lukt, een stoma plaatsen. Het hangt er vanaf wat ze aantreffen in Evi’s buik. Deze operatie is spannend. Ze zal daarna ook een terugval krijgen.
De operatie is geslaagd
Evi was de hele operatie stabiel. Ze heeft geen stoma. Het gevaar is absoluut nog niet geweken, maar dit is echt wel een lichtpuntje. Nog heel veel hobbels te gaan en ze gaat ook nog een dip krijgen na deze operatie, maar dit nemen ze ons niet meer af. Er bestaat een kans dat de darm gaat lekken en er kunnen andere complicaties optreden. Daarnaast zijn er nog heel veel waardes niet goed. Haar hart en nieren hebben grote klappen gehad. We kunnen niet in de toekomst kijken. “We “Jullie moeten dit dag voor dag op jullie af laten komen”, wordt hier gezegd.
De artsen willen de slaapmedicatie stap voor stap afbouwen, zodat ze steeds meer zelf gaat doen
Heel spannend. De vraag is: “Hoe wordt ze wakker straks? Kan ze praten en wat is de eventuele schade van het eventuele zuurstofgebrek?”. Vanaf morgen mag de naaste familie niet meer onbeperkt bij Evi zijn (Corona). Daar moeten we ‘blij’ mee zijn, want dit is zo, omdat Evi stabiel is. Haar vader, broertjes en zusjes en ik mogen onbeperkt naar haar toe. We gaan zo meteen naar het Ronald MacDonald huis hier vlakbij. We mogen daar logeren. Ontzettend goed geregeld. We zijn dankbaar dat we hier gebruik van mogen maken. Spannend dat we niet meer in de kamer naast Evi kunnen slapen, maar we vertrouwen er op dat het goed gaat. We zijn binnen 10 minuten bij haar als het moet.
Met de IC-verpleger spraken we na over wat er afgelopen woensdag allemaal is gebeurd
Hij heeft Evi binnen zien komen en vertelde dat ze slechts 1% kans had om dit te overleven, zo slecht was ze er aan toe. Ze waren met meer dan 30 mensen bij haar aan het werk en niemand van hen had toen verwacht dat Evi er nu nog zou zijn. Ze heeft wel 10 engeltjes op haar schouder gehad, ondanks de gigantische ‘pech’.
Evi heeft een rustige nacht gehad
Haar bloeddruk ging eventjes omhoog, dat kwam omdat ze op haar zij ging. Ze hebben haar toen weer terug op haar rug gelegd en dat hielp. Wij hebben voor het eerst heerlijk geslapen in een bed. Het Ronald McDonaldhuis is een uitkomst voor ouders. Het is heel dichtbij en van alle luxe en gemakken voorzien. Je bent binnen 10 minuten weer op de IC, dus dat is te overzien. Wat we vandaag kunnen verwachten is nog even de vraag. Het is weekend, dus dan is er minder personeel aanwezig.
Evi zet steeds kleine stapjes vooruit
Vandaag mocht er weer wat medicatie af én heeft Evi met de machine mee mogen ademen van 11.15 tot 21.30 uur. Dat is als ademhalen door een rietje; zeer vermoeiend dus. Ze heeft dat lang volgehouden. Het dialyse apparaat is wederom gesneuveld, dus er moest een nieuwe komen. Omdat Evi’s nieren niet werken, neemt de machine die taak over. Hopelijk tijdelijk.
Met broer Milan en zus Jade gaat het goed
Na de eerste heftige emoties, hebben zij inmiddels de taak op zich genomen om Evi’s kamer te versieren met cadeautjes, tekeningen, kunstwerken en knuffels. Evi heeft een enorm litteken van onder haar borst, tot aan haar bikinilijn. “Lekker belangrijk denken we natuurlijk, als ze maar leeft!”. Met Chris en mij gaat het ook best goed. Dat komt door de vele lichtpuntjes en alle hulp om ons heen.
Evi’s beademing is gisterenavond terug gezet naar volledig beademen, omdat ze haar te wakker vonden
Ze begon zich oncomfortabel te voelen en dat willen zij (en wij) natuurlijk niet. Ze heeft nog een heel pijnlijke buik en ze zit nog aan de dialyse. De slaapmedicatie is weer iets opgehoogd. Inmiddels ademt ze weer zelf mee. Kijken hoe lang ze het vandaag volhoudt. Medicatie voor de bloeddruk konden ze iets afbouwen. Af en toe doet Evi even haar ogen open en toen de verpleegkundige vroeg of Evi in haar hand kon knijpen, deed Evi dat! Dat is mooi nieuws. Wat zijn we trots op dit enorm sterke meisje en wat houden we toch van haar.
Er gaan wat slijm uit de longen op kweek, omdat het er wat vies uitziet
Vandaag waren de politieagenten aan de deur (Zevenaar) om te vragen hoe het met Evi is. Wat mooi toch dat ze dat doen. We hebben bijna de hele dag op Evi’s kamer gezeten. Chris en ik kregen naast Evi’s bed zelfs een ijsje.
Vanochtend was ik bij het overleg geweest van intensivist, verpleegkundigen en dokter. Ze willen vandaag de beademing stoppen. Evi doet het helemaal zelf. Ze heeft vanochtend haar ogen op verzoek geopend en wilde wat zeggen. Dat kan helaas niet vanwege de tube. Ook beweegt ze af en toe. Het is de vraag hoe ze wakker gaat worden, in welke staat…
Lees HIER het vervolg
CINDY
