Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Het hielp mij om mijn vorige bevalling te bespreken
Doordat mijn eerste bevalling een lange en vrij traumatische bevalling was, ging ik als opnieuw zwangere eens goed nadenken hoe dit beter kon. Mijn verloskundige tipte mij over een verloskundige/coach die vast handige tips voor me had. Zo kwam ik bij Katja terecht. Ze werkte in het ziekenhuis net als haar man die daar gynaecoloog was. Ook was ze psycholoog. Door de vorige bevalling te bespreken kwam ik er achter hoe ik het deze keer anders wilde.
Het is belangrijk om duidelijk aan te geven wat je wil tijdens je bevalling
Tijdens de vorige bevalling is er veel niet gegaan zoals ik ik dat wilde, achteraf gezien. Nu wist ik; duidelijk grenzen aangeven en aangeven wat je wel en niet wilt. De bevalling mag helemaal gaan hoe ik me prettig voel en dit mag en kan ik aangeven. De gesprekken deden mij enorm goed. Ik ging vol rust en vertrouwen richting mijn laatste trimester.
Mijn placenta bleek niet goed te liggen
Rond 32 weken kreeg ik nog een echo want de placenta leek dicht bij de uitgang te zitten. Dit houdt in dat de placenta deels of helemaal voor het geboortekanaal ligt. Helaas was dit met 32 weken zo dus werd een mogelijke keizersnede besproken. Het kon zo zijn dat de placenta nog zou verschuiven maar dit werd niet verwacht. Ik bleef positief, we zien wel. Tijdens het bespreken van bevallingsplan bij de verloskundige twee dagen later kreeg ik helaas te horen dat het sowieso een keizersnede zou worden. Na alle voorbereidingen en bij de echo gehoord te hebben “mogelijk een keizersnede” moest dit wel even landen. Maar mede door alle gesprekken met Katja dacht ik; hier is niks aan te doen, proberen positief te blijven, en nu kunnen we een datum prikken wanneer ze er is.
Met 34 weken kreeg ik een heftige bloeding
Twee weken later werd ik ‘s nachts wakker en voelde ik iets stromen langs mijn benen. Het was warm en plakkerig. “Huh heb ik nou in bed geplast?”, was het eerste dat ik dacht. Totdat ik allemaal bloed zag. Het bleef stromen. Snel naar het ziekenhuis. Daar bleek dat dit met een placenta praevia (voorliggende placenta) kon gebeuren en ik in het ziekenhuis moest blijven totdat het bloeden stopte. Met ons kindje en met mij ging alles gelukkig helemaal goed. Buiten dat ik erg geschrokken was en het coronatijd was dus geen bezoek, was het goed dat ik de rust kon nemen die er nodig was om het bloeden te stoppen. Thuis was het moeilijk om stil te zitten.
Credit: Esther Hameleers Fotografie
Ik krijg volledige rust opgelegd
In de tussentijd werd onze oudste dochter opgevangen door opa’s en oma’s (opvang gesloten in verband met Corona) en ging mijn vriend extra hard aan het werk om de kinderkamer af te krijgen (we zaten ook nog in een verbouwing). Na een week mocht ik naar huis met het dringende advies om rustig aan te doen, geen seks meer te hebben en niet meer te sporten of te fietsen. Ik moest goed naar mijn lichaam luisteren en het kwam erop neer dat ik in zo veel mogelijk in mijn bed moest blijven. Dit was een flinke uitdaging met een verbouwing, hond, kind van net drie jaar en een huishouden dat doorloopt. De keizersnede werd eerder gepland, eerst met 39 weken en nu werd dit iets over de 37 weken. De artsen wilden geen risico nemen.
De dag van de keizersnede kwam in zicht
Zo gezegd zo gedaan… Nee, natuurlijk niet. Rust nemen is iets dat heel moeilijk is voor mij. Maar ik probeerde het wel zo goed mogelijk. De week voor de geplande keizersnede brak aan: 23 december zou ons meisje worden geboren. Op 21 december ging ik de auto nog even van binnen helemaal stofzuigen want alles moest natuurlijk helemaal netjes zijn voor de baby die er al bijna aan kwam. Ook moest thuis alles netjes zijn. Dat dit niet helemaal matchte met bedrust nemen, daar dacht ik op dat moment niet helemaal aan.
Twee dagen voor de keizersnede begon ik opnieuw te bloeden
In de nacht van 21 december dacht ik dat mijn water brak. Eerst verloor ik inderdaad “water”. Ik rook eraan want vruchtwater zou zoet moeten ruiken maar ik rook niks. Toen begon het weer te bloeden, deze keer nog veel en veel meer. Ik werd duizelig en met een handdoek tussen mijn benen om het bloeden te stoppen zei ik tegen mijn vriend dat hij nu het ziekenhuis moest bellen. Ze wilden een ambulance sturen maar dit wilde ik pertinent niet. Dan zou onze oudste dochter wakker worden en bang worden. De week dat ik in het ziekenhuis had gelegen was voor haar heel moeilijk geweest, dus ik wilde haar dit besparen. Ik verzekerde de mevrouw aan de telefoon van het ziekenhuis dat alles goed ging en we met de auto er zo aan kwamen. Opa was al onderweg om bij de (bijna) grote zus te blijven die rustig kon doorslapen.
“Jouw kindje is over een half uurtje bij je”
Onderweg naar het ziekenhuis sloeg de paniek er toch in door de grote hoeveelheid bloed die ik verloor. Aangekomen in het ziekenhuis gingen de verpleegkundigen bekijken of mijn water inderdaad gebroken was. Er vloeide een grote hoeveelheid bloed van het ziekenhuisbed en ik zag de gezichten betrekken van de verpleegkundigen. “Jouw kindje is over een half uurtje bij je”. Er zat haast bij. Ik was vooral bezig dat ik het erg vervelend vond dat er nu een arts wakker gebeld moest worden. Ik voelde de ernst op dat moment denk ik nog niet helemaal.
Ondanks de risico’s ging het voorspoedig
En zo gezegd zo gedaan, binnen 30 minuten was ze daar; onze Roos. Ik was voorbereid op het ergste. Ze zou mogelijk aan de beademingsapparatuur moeten, er waren liters extra bloed voor mij en het zou kunnen dat niet alles helemaal goed zou gaan. Niks was minder waar. Het liep vlot, ze huilde en mocht meteen bij me liggen. Klein was ze wel want net 37 weken en een placenta die in de weg zat om goed te groeien, maar niet te klein. Ze was prachtig en perfect. 22-12-2020, iets eerder dan gepland maar helemaal gezond.
Credit: Esther Hameleers Fotografie
Ik kijk heel goed terug op mijn bevalling
Het gekke is dat ik deze bevalling als heel fijn heb ervaren. Ook al was er spoed en ook al was het spannend. De hulpverleners waren zo enorm lief en ik heb duidelijk aangegeven wat ik wel en niet wilde (voor zover dat kan bij een keizersnede natuurlijk). Daarom zou ik het iedereen aanraden om zich voor te bereiden op haar bevalling op een manier die bij haar past. Voor mij waren dat deze gesprekken. Daardoor kijk ik beter terug op mijn eerste bevalling, het zware en emotionele was er vanaf en ging ik met meer vertrouwen en rust de tweede bevalling in.
NINA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
