Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Lees eerst deel 1: Door de zeldzame groei van mijn baarmoeder werd mijn plasbuis afgesloten
Ik kreeg progesteron voorgeschreven
Op 20 oktober begon ik met werken en hadden wij een personeelsfeest. Ik heb toen uit voorzorg vooral aan de kant gezeten. Die avond begon ik toch flinke buikpijn en rugpijn te krijgen. Het voelde als weeën die ik herkende vanuit mijn eerste bevalling en toen ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Ze maakten daar een echo en zagen een grote bloedprop in de baarmoeder en een erg korte baarmoedermond. Ze stuurden mij naar huis maar konden me niet geruststellen. Die volgende ochtend had ik een controle afspraak. Daar zagen ze de bloedprop niet meer en leek de baarmoedermond weer een normale lengte te hebben. Ik kreeg wel progesteron voorgeschreven om de bevalling zolang mogen uit te stellen.
Mijn baarmoedermond bleek erg kort en ik had een bloedprop
Helaas heeft dat welgeteld één dag geholpen en moest ik op 23 oktober in de ochtend opnieuw naar het ziekenhuis. Daar bleek weer een erg korte baarmoedermond en een bloedprop te zien. Ze zijn toen gaan testen om te kijken ik een blaasontsteking of infectie had. Ik bleek verhoogde infectiewaarden te hebben en dus werd ik opgenomen. Ik kreeg een zetpil om de krampen te minderen en kort daarna voelde het alsof ik wat bloed liet lopen omdat ik dacht dat ik “ontspannen” was. Ik dacht er helemaal niet over na dat dit ook het vruchtwater kon zijn.
Mijn lichaam wilde bevallen
Om 20.00 uur kwam de verpleegkundige langs en vroeg hoe het ging. Ik zag meteen aan haar gezicht dat dit niet goed was. De gynaecoloog kwam en bevestigde dat de bevalling in gang werd gezet door mijn lichaam. Ik moest de nacht afwachten maar door de infectiewaardes kreeg ik wel al een antibiotica. Ik wist dat mijn zoontje nog leefde maar er was nog maar heel weinig vruchtwater.
Ik kreeg het advies de zwangerschap te stoppen
De volgende ochtend werd door de gynaecologen aangegeven dat ik de zwangerschap het beste kon stoppen, er was eigenlijk geen andere keuze. Ik zou anders zelf heel ziek worden en de bevalling zou uiteindelijk toch binnen 24 uur door gaan zetten. Ik heb toen twee tabletten gekregen.
Ons zoontje werd levend geboren
De krampen werden steeds erger en ik wilde geen lichamelijke pijn dus kreeg ik snel een ruggenprik en op 24 oktober om 14.23 uur werd ons zoontje, Morris geboren. Levend. Gestorven op mijn borst, dichtbij zijn moeder. Het meeste pijn doet het mij dat hij compleet gezond was, mooi en af. Hij leek precies op zijn grote broer. Samen met de verpleegkundige heeft Sammy, onze oudste zoon, voet en vingerafdrukken gemaakt. We zijn ervan overtuigd dat dit hem ook heeft geholpen in het verwerken. We zijn altijd eerlijk tegen hem geweest en praten er open over.
Ik ga vaak langs zijn grafje
De dagen die kwamen waren heftig. Mijn man is van Turkse komaf en daarom dachten we niet hetzelfde over alles. We moesten compromis sluiten over het kistje of mandje, de begraafplaats, de plek, hoe en in welke kleding, wanneer en met wie. Uiteindelijk hebben we ervoor gekozen hem in een mooi mandje, in een wit kleed, op de kinderbegraafplaats richting Mekka gelegen te begraven. We voelen ons daar goed bij en ik ga vaak bij hem langs, gewoon om te praten. Het gekke van dit alles is, soms vraag ik of hij me wil laten weten dat hij er is en over ons waakt. Dan zie ik kort daarna die witte vlinder verschijnen. En of het nu echt is of niet, ik geloof erin dat hij me laat weten dat het oké is.
We waren te laat
Ik mis hem heel erg en mijn schuldgevoel is enorm. Doordat ik de tabletten heb genomen en niet heb gevochten na die eerste keer bij de huisarts, zeker nadat ik wist dat er iets niet goed zat omdat ik dit al eerder had gehad. Na afloop hebben we afsluitende gesprekken gehad in het ziekenhuis. Daar heb ik ook gezien dat mijn hele baarmoeder al paars was verkleurd door geen bloedtoevoer. Ze gaven aan dat er tijdens de bevalling een bloedstolsel mee kwam net zo groot als de gehele placenta. Ik had het echt niet kunnen voorkomen omdat we er pas zo laat zijn achter gekomen.
Vertrouw op je moedergevoel
Mijn boodschap aan alle moeders: laat je nooit afschepen, vertrouw op je moeder gevoel. En als ze niet willen luisteren, zoek iemand die wel wil luisteren. Ik hoop dat niemand dit hoeft mee te maken. Zoek psychologische hulp, net als ik, als je het toch meemaakt. Het is geen schande. Je moet jezelf de opties geven om te leven met verlies. Doe het voor jezelf, je gezin. Zij en jij verdienen het.
MARJOLEIN
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
