Lees eerst deel 1: Hoe hard ik ook mijn best deed, de persfase bleef uit
Op naar het ziekenhuis
Omdat het heeft gevroren, moet Vincent eerst nog krabben voordat we naar het ziekenhuis kunnen rijden. Ondertussen zit ik de ene pijnlijke wee na de andere op te vangen. De rit duurt gelukkig niet lang en voor ik het weet zit ik in een rolstoel op weg naar de afdeling verloskunde. In de lift kijken we in de spiegel hoopvol naar elkaar, ik in een rolstoel, Vincent erachter. Onze baby nog even in mijn buik.
Het lukt niet om de CTG te plaatsen
Door een verpleegster worden we naar een klein kamertje gebracht. Daarna gaat alles heel snel. Vincent helpt me mee met uitkleden, terwijl ik de weeën probeert weg te puffen. Ze doen gruwelijk veel pijn en ik voel twee keer een shock door mijn lichaam gaan. Toch krijg ik wel een geruststellend gevoel: we zijn in het ziekenhuis, nu komt alles weer goed. Daarna ga ik op mijn rechterzij liggen terwijl het personeel alles probeert aan te sluiten zoals de banden om mijn buik en de CTG. Het is een wissel van diensten en er lopen alleen maar mensen in en uit. “Nee, ik heb geen tijd om gedag te zeggen”, denk ik bij mezelf als er weer iemand zich komt voorstellen. Eén van hen zegt dat ze in de verte een hartje hoort en ze is alweer weg. Het plaatsen van de CTG blijkt maar niet te lukken. Wat een gerommel denk ik bij mezelf, is dat ding kapot ofzo? Ik krijg er weinig van mee en blijf die onwijze pijn maar houden.
We krijgen een totaal onverwacht bericht
Na weer een flinke wee legt één van de artsen haar hand op mijn been en zegt: “Ik heb helaas slecht nieuws, het hartje van de baby klopt niet meer.” Vanaf dat moment voelt het of ik in een film ben beland, een hele slechte film, met mezelf in de hoofdrol. Vincent wordt boos en vraagt of ze niet iets kunnen doen. Zelf word ik heel hysterisch. “Oh wat erg, ik kan niet huilen!”, jammer ik telkens. De tranen lijken maar niet te komen. Hoe kan dat nou? Na dit nieuws? Ik realiseer me op dat moment niet dat ik in een enorme shock ben. De gynaecoloog bevestigt het als hij de echo bekijkt en houdt mijn hand vast als er weer een vreselijke wee opkomt. Ik geloof dat ik zijn hand helemaal kapot knijp van de pijn.
De bevalling zal op natuurlijke wijze plaats vinden
De bevalling moet wel worden doorgezet en dan op de natuurlijke manier. Een arts komt naar me toe en legt me rustig mijn opties uit. Ze bieden mij pijnstilling aan (eindelijk!) en ik kan kiezen tussen een ruggenprik of een morfinepompje. Het pompje zal alleen de scherpe randjes eraf halen en ikzelf zal dan niet de hele bevalling helder meemaken. Dat wil ik niet. Ik wil er juist helemaal bij zijn en deze bevalling bewust meemaken. Omdat de anesthesist nog een spoedklus heeft, moet ik het helaas nog even doen met alle pijn. Een verpleegkundige stelt zich voor en vertelt dat ze er de hele bevalling bij blijft.
Eindelijk een ruggenprik
Ik krijg een grotere kamer aangeboden en neem het graag aan. Deze kleine claustrofobische kamer wil ik zo snel mogelijk verlaten. Daar komt dan eindelijk de anesthesist, die op me overkomt als een verstrooide vrouw, die snel de prik wil zetten. Ik moet zo stil mogelijk blijven zitten, maar er komt net een wee op. Gelukkig lijkt de prik zijn werking te doen en vervaagt de pijn steeds meer. De hoofdverloskundige en de klinische verloskundige komen aan mijn bed staan. Wat fijn om eindelijk een vast team om me heen te hebben. Mijn eigen verloskundige is er ook al de hele tijd bij en ik merk hoe verslagen ze is. “Hier kan je niks aan doen”, zeg ik uit de grond van mijn hart. Ze glimlacht door haar tranen heen en geeft me een aai over mijn arm.
Toch naar de OK?
Ik vraag het team of Vincent en ik even kunnen bijkomen en ze gunnen ons de rust. Hij valt nog kort in slaap, terwijl ik uitgeblust in bed lig en nog niet wil nadenken over wat ons straks te wachten staat. Na even rust komt het team terug. Ze bespreken met ons hoe het nu verder gaat. Eerst gaan we persen oefenen en daarna het echt werk. Het persen kan niet te lang duren, vertelt de klinische verloskundige. Na twee uur persen moeten we gaan voor het alternatief, de OK. No way, alles in mij schreeuwt dat ik dit niet ga doen.
Lees HIER het vervolg.
Esmé
Insta: @esmelucinda en @esmeschoutencoaching
Lees mijn eigen verhaal zeg al is dat 13 jaar geleden het snijd en zit dit met ee.n brok in mijn keel te lezen , het is gewoon rot dat jullie dit hebben meegemaakt . mijn grote wens was dan ook dat niemand dit meer mag meemaken maar helaas , het gebeurd zoveel .. met 41 weken kregen wij horen bij de CTG scan dat ons kind was overleden. Heb er EMDR op gekregen. En doet het nog immens pijn . Het heeft jaren geduurd voordat ik weer een beetje boven Jan was . De geboorte van mijn regenboogkind heeft dat een beetje verzacht maar was met een behoorlijkr zwarte rand. Heel veel sterkte met dit ontzettende grote verlies . Hoop dat je veel steun hebt aan lotgenoten en aan elkaar . Het is ontzettend belangrijk lm te blijven praten met elkaar zelfs als het verdriet voor beiden anders is . Onze relatie heeft dat niet gered . Een hele grote knuffel gewenst en een kus vanuit de hemel voor jullie . liefs Cindy
Dit is zo hartverscheurend,ons gezin mn zoon en schoondochter een dag voor de bevalling.Zoveel verdriet zoveel pijn dit is onmenselijk .Hier komt nooit een eind aan de pijn .Wens jullie en de familie heel veel sterkte maar vooral kracht.. Een oma 😢
dit is heel verschrikkelijk heel veel sterkte