Esmé schrijft een reeks over haar zoontje Siem*
Ik voel me anders en ben misselijk
Een dag nadat mijn vriend Vincent en ik verhuisd zijn naar ons droomhuis naast het bos, besluit ik het erop te wagen. Al een paar weken voel ik me anders, ben ik wat misselijker en heb ik van die vreemde steken in mijn buik. Terwijl Vincent nietsvermoedend beneden bezig is met het aansluiten van de televisie, zie ik boven in de badkamer dat de zwangerschapstest een dikke plus geeft. Als ik dit aan hem vertel, vallen we elkaar dolblij in de armen.
We besluiten dat we het geslacht niet willen weten
De maanden daarop geniet ik van de dikker wordende buik. Alles ziet er op de echo’s en tijdens controles goed uit en ik ervaar weinig klachten, alleen wat vermoeidheid. We hebben een afspraak van een geslachtsecho staan, maar besluiten deze op het allerlaatste moment af te zeggen. We willen pas bij de geboorte erachter komen of het een meisje of jongen zal zijn, een mooie verrassing.
Ik word verrast
Als ik 37 weken zwanger ben, komen mijn nichtje en oma nog langs. Terwijl ik boven met trots de kinderkamer aan hen laat zien, versieren mijn moeder en Vincent het huis. Als ik beneden kom zie ik overal ballonnen en taart op de tafel: een babyshower. Vanwege Corona is er een online quiz georganiseerd samen met mijn vriendinnen en pak ik de cadeaus uit. Wat een mooie dag.
Als ik 4 dagen overtijd ben, beginnen de weeën
Als ik voorbij de 40 weken zwanger ben, begin ik toch ongeduldig te raken. De kinderkamer is af, de box en de kinderwagen staan er: wij zijn er klaar voor, laat de kleine maar komen. Vier dagen na de 40 weken word ik vroeg in de ochtend wakker. Ik heb krampen en herken deze meteen als weeën. De verloskundige komt die ochtend langs voor een check en de weeën zijn alweer weg. “Neem je rust”, adviseert ze. “Vaak tegen de avond kunnen ze weer opkomen”. Ze heeft gelijk. Tijdens het avondeten voel ik ze weer, dit keer iets sterker. Een mix van opwinding en terughoudendheid overvalt me. Ik weet dat vooral een eerste bevalling heel lang kan duren en probeer geduldig te blijven.
We zijn goed voorbereid
Vincent brengt de hond naar zijn ouders, zodat de jonge enthousiaste pup niet bij de bevalling zal zijn en alle aandacht opeist. Later op de avond worden de weeën heftiger. Wat zijn die rugweeën naar. Maar ik heb me goed voorbereid, mij al maandenlang ingelezen en door de jarenlange yoga weet ik me hier goed doorheen te slaan.
De rugweeën zijn gemeen
Als de weeën rond de vijf minuten opkomen, besluit de verloskundige om even te komen kijken. Bij het toucheren blijk ik drie centimeter ontsluiting te hebben. Ze gaat daarna weer naar huis en ik trek me verder terug in mijn cocon. De televisie, muziek en felle lichten moeten uit en de kaarsjes aan. Een tijdlang zit ik met een stoeltje onder de douche om die gemene rugweeën op te kunnen vangen. Ik ben alle besef van tijd kwijt en het voelt alsof ik uren onder de douche zit. In bed liggen werkt totaal niet en als ik weer naar beneden kom lijken het aanrecht waar ik overheen kan hangen en het toilet juist wel goede plekken.
Ik wil thuis gaan bevallen
De weeën lijken nu heel snel achter elkaar te komen en worden steeds intenser. Vincent belt met de verloskundige en ze is er alweer snel. “Wil je naar het ziekenhuis?”, vraagt ze. Ik antwoord: “Nee, het gaat goed, ik voel me goed.” Bij de tweede keer toucheren blijk ik al negen centimeter ontsluiting te hebben. Wauw, wat gaat het nu snel. De verloskundige haalt het bevalbad op en belt daarna de kraamzorg. Nadat zij en Vincent het bad hebben klaargemaakt, stap ik in het warme water. Oh wat is dit fijn, de warmte verzacht de pijn. De kraamzorg komt binnen en zij begint een verhaal over het slechte weer, de sneeuw en gladheid. Ik hoor het zelf nauwelijks en ben in mijn eigen wereld. De setting voelt intiem en mooi en bij elke wee knijp ik in Vincents handen en we kijken elkaar aan. We worden ouders, het is bijna zover.
Ik probeer van alles, maar het persen lukt niet
Maar hoe hard ik ook mijn best doe, de persfase lijkt uit te blijven. Ik probeer op mijn hurken te zitten, op handen en voeten. Het lijkt allemaal niet te helpen. De verloskundige adviseert om weer uit bad te gaan en ik zoek mijn favoriete plekje op het toilet op. Maar waar het voorheen een fijne plek was om terug te trekken, heb ik het enorm koud gekregen. Ik ril en de weeën worden steeds heftiger. De verloskundige vraagt of ik kan plassen. Als dat niet lukt, plaatst ze een katheter en besluit daarna de vliezen te breken. De baby blijkt in het vruchtwater gepoept te hebben. Na het luisteren van het hartje, kleed ik me aan en vertrekken mijn vriend en ik naar het ziekenhuis. Wat ons daar te wachten staat, overvalt ons volledig…
Lees HIER het vervolg
Esmé
