Met 32 weken zwangerschap verloor ik een groot stolsel en bloed

Ik stopte met de pil

April 2016 hadden wij samen besloten om te stoppen met het slikken van de pil. Toen wij elkaar leerden kennen wisten wij al vrij snel dat wij allebei een kinderwens hadden. Wij stopten met de pil en met de gedachte dat het nog wel even kon duren. Op internet hadden wij namelijk gelezen dat het best even kon duren voordat je zwanger kon raken na het gebruiken van de pil.

Mijn menstruatie bleef al snel uit

In mei 2016 gaven wij elkaar het ja-woord en hadden wij een super prachtige dag. Onze huwelijksreis ging naar Bali en na 16 dagen genieten kwamen wij terug in Nederland. Al vrij snel had ik door dat ik mij anders voelde en dat mijn menstruatie uit bleef. Het zou toch niet nu al raak zijn? Toch deed ik in de ochtend een test en ja hoor twee dikke strepen! Vol ongeloof maakte ik mijn man wakker om het te vertellen. Ook hij geloofde het niet en wilde de test doen waar echt de letters ‘zwanger’ op staan. Ik had een goede zwangerschap. Alleen rond de 20 weken kreeg ik erg last van mijn bekken en moest ik daardoor eerder de ziektewet in.

Overal was bloed

Met 32 weken zwangerschap ging ik vroeg in de ochtend naar de wc met het idee dat ik moest plassen. Toen ik weer op stond van de wc schrok ik me kapot, echt overal was bloed. Op de badmat lag een groot stolsel met bloed. Ik schreeuwde gelijk naar mijn man “Het gaat niet goed met de baby!”. Ik was erg bang dat de baby was overleden in mijn buik en dat het totaal foute boel was.

De verloskundige zei dat ik alles moest laten liggen

In angst belde ik de verloskundige op en vertelde mijn verhaal. Ze vroeg of ik alles wilde laten liggen en of ik beneden wilde gaan zitten. Trillend liep ik naar beneden. Ik ging zitten op de stoel en probeerde contact te maken met ons zoontje in mijn buik. Gelukkig na een paar minuten voelde ik hem bewegen, wat waren wij blij! Maar ondanks dat was ik erg bang dat het toch niet goed was.

Vanwege het protocol ging ik toch naar het ziekenhuis

Die ochtend sneeuwde het en alles was wit. De verloskundige was gelukkig toch snel bij ons huis en ze deed wat onderzoeken. Het hartje klopte goed en ze vertelde dat het van alles kon zijn, maar voor nu eigenlijk niks om zorgen om te maken. De verloskundige vertelde dat het een protocol is dat je altijd even naar het ziekenhuis moet voor een CTG en echo. Ze zei: “Het is meer een protocol dan dat ik echt denk dat er iets aan de hand is.” Het stelde ons flink gerust.

De bevalling bleek te zijn begonnen

In het ziekenhuis aangekomen, werd ik aangesloten aan het CTG apparaat. Redelijk snel werd ik eraf gehaald en werd mij verteld dat ik naar de afdeling verloskunde gebracht zou worden want de bevalling was begonnen. “Huh? Nee dat kan niet”, dacht ik. “Ik ben pas 32 weken zwanger. Dat is echt veel te vroeg.” Eenmaal op de kamer voelde ik wat krampen in mijn rug en in mijn onderbuik en de verpleging vertelde dat wat ik voelde de weeën waren. Ze gingen mijn bevalling proberen te remmen door middel van weeën remmers. Voor de zekerheid kreeg ik ook longrijping voor als de weeën remmers niet hun werk zouden gaan doen.

De weeën stopten maar ik bleef bloeden

De prikken werden herhaald en gelukkig stopten de weeën, dit was een grote opluchting. Ik moest wel blijven in het ziekenhuis. Ik mocht pas naar huis als het bloeden zou stoppen, want ik bleef bloed verliezen. De gynaecoloog dacht dat het stolsel er vanaf het begin van de zwangerschap al heeft gezeten. Het was niet gevaarlijk en de artsen hadden er eigenlijk ook geen verklaring voor. Ze konden ook niet achterhalen waar het bloedverlies vandaan bleef komen. Ik vond dit vreemd maar zei tegen mezelf dat ik er maar op moest vertrouwen.

Ik mocht naar huis, maar met restricties

Na een week in het ziekenhuis te hebben gelegen, stopte het bloedverlies en mocht ik naar huis toe als ik maar wel rustig aan bleef doen. Ik mocht zo min mogelijk lopen omdat ze bang waren dat dat het bloedverlies weer zou kunnen stimuleren.

Lees HIER het vervolg.

SHANNA