Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen
Tessa schrijft over haar dochter Naléa*. Lees HIER eerst deel 1.
Vlak na de geboorte bleek dat mijn dochter een ernstige afwijking had
Naléa moest na de bevalling direct geopereerd worden
Vlak na de geboorte leerde ik voor het eerst wat totale onmacht betekent. Je ligt met twee verdoofde benen in een kraambed en jouw kleintje moet ineens knokken voor haar leventje dat pas net begonnen is. Ze werd direct overgebracht naar het AMC-ziekenhuis, want daar zaten de academische experts die Naléa met spoed zouden gaan opereren. Na de operatie kregen wij het nieuws dat alles goed was gegaan en dat zij zich er volgens het boekje doorheen had geslagen. Trotser kon ik niet zijn. Zo’n klein lichaampje en zoveel kracht. Ik wist toen al dat zij een kleine strijder was. Ze heeft haar naam altijd eer aangedaan: Naléa: leeuwin van de liefde. En wat heeft zij gestreden als een leeuwin…
Ik heb mij vanaf toen altijd ongerust gevoeld
Vanaf het moment na de geboorte heb ik mij eigenlijk altijd wel ongerust gevoeld over Naléa haar gezondheid. Vooral omdat zij een aandoening had waarbij het kind tijdens de gehele jeugd nog onder controle blijft in het ziekenhuis. Hierdoor merkte ik dat mijn kraamtijd meer voelde als een soort van “overleven” in plaats van een week vol euforie. Ik ben mijn partner Timothy enorm dankbaar, omdat hij er voor de volle honderd procent voor ons is geweest. Hij heeft urenlang naast Naléa gezeten, terwijl zij in de couveuse lag. Hij heeft mij geholpen met de verzorging van Gioia en hij was er voor mij op momenten waar ik dat andersom niet voor hem kon zijn.
Naléa was altijd lief en aan het lachen
Eenmaal thuis probeerden wij het “gewone leventje” weer op te pakken. Naléa mocht na twee weken opname naar huis en werd herenigd met zusje Gioia. Als ik terugdenk aan deze momenten dan lijkt het soms een hele fijne droom, omdat deze periode zo snel is gegaan. Alsof het leven zo aan je voorbij is gegaan. Naléa en Gioia hebben bijna alle momenten die ze samen hadden met elkaar gedeeld. Ze sliepen samen, overdag lagen ze samen in de box of op hun speelkleed, ze speelden samen en ze aten samen. Gioia was altijd het leuke (en ondeugende) boefje van de twee en Naléa was altijd heel lief en zacht. Zo puur als dat ze was glimlachte zij altijd en elke dag. Ze was nooit huilerig, zelfs na alles wat ze had moeten doorstaan. Ze had aan het begin nog veel last van haar slokdarmaandoening, maar ze liet zich nooit kennen.
Onze mooiste momenten samen
Onze eerste en laatste reis als compleet gezin was naar Curaçao, waar de meisjes de hele vakantie als twee waterratjes in het zwembad en in de zee dobberden. Elk moment wat ik toen heb beleefd zijn nu de mooiste en meest gewaardeerde momenten van mijn leven geworden. Wat hebben we gelachen samen. Ik merk achteraf dat je dit soort mooie momenten al snel voor lief neemt en dat ze eigenlijk minuut voor minuut en uur voor uur aan je voorbij glippen, zonder dat je dit doorhebt. Het voelt alsof de leukere tijden altijd veel korter duren dan de verdrietige. Dit is iets wat ik later goed heb leren beseffen door alles. Tijd is het meest waardevolle bezit wat je met iemand kunt hebben. Dat heeft Naléa mij geleerd.
Een van onze laatste foto’s
Het laatste gezinsuitje was een zonnig dagje Linnaeushof. Een grote speeltuin die zo ongeveer in mijn vader zijn achtertuin geparkeerd staat. Er staat een enorme wortel die ik vroeger uit mijn slaapkamerraam kon bekijken. Een van onze laatste foto’s is dan ook de foto naast die beruchte wortel, samen met het Linnaeushof konijn. Een foto waar onze Naléa samen met haar zusje Gioia op staat. Als ik naar deze foto kijk dan scheurt mijn hart nog steeds, omdat er niets aan de hand was met haar. Ze had alles overwonnen, alle ongemakken waarmee ze was geboren. Ze was af en toe flink verkouden, maar welk kind niet?
Op de SEH waren er geen alarmerende signalen
Zo ook precies 20 dagen na het bezoek aan de Linnaeushof werd ze verkouden. Ze voelde zich niet zo lekker. Dit had ik wel al vaker meegemaakt bij haar en haar zusje, want ze gingen ook naar de kinderopvang en dat is een soort broeiplaats voor virussen en bacteriën. Toch voelde ik deze keer dat ik meteen naar de huisarts moest gaan en dit deed ik ook. Op 26 juli was mijn eerste bezoek aan de huisarts. Mijn eigen huisarts was toen op vakantie en wij hadden dus een afspraak met de dienstdoende huisarts. Naléa werd beoordeeld en meteen doorgestuurd naar de spoedpost vanwege haar versnelde ademhaling en haar medische voorgeschiedenis. Ik heb toen gevraagd of wij haar op voorhand antibiotica konden geven in verband met haar medische achtergrond. Dit konden ze niet doen. Eenmaal aangekomen op de spoedeisende hulp werd Naléa beoordeeld en zagen zij geen alarmerende signalen. Ook hier vroeg ik of wij haar antibiotica konden geven, gewoon uit voorzorg. Ook hier werd op dat moment geen gehoor aan gegeven…
Lees HIER het vervolg
TESSA
