Ons ICSI-traject in Dubai
Het is 26 januari 2022 wanneer mijn vriendinnen besluiten langs te komen voor een ontbijtje bij ons thuis om me een beetje op te vrolijken. Een kleine week geleden kreeg ik met 13 weken een echo die je niet wil krijgen. Na meerdere goede echo’s was het deze keer stil. Doodstil. Het hartje van ons meisje was gestopt met kloppen, zomaar ineens. Ik zeg meisje, omdat ik zwanger was geworden middels een ICSI-traject in Dubai. Bij dit ICSI-traject hadden we al onze embryo’s genetisch laten screenen, in verband met herhaalde miskramen in het verleden. Dit kindje zou genetisch geen enkele afwijkingen hebben en was dus een meisje.
Ik kan je niet vertellen hoe ik me op dat moment voelde
Verslagen, verdrietig, boos, misselijk, kapot, alles tegelijk. “Hoe is dit mogelijk?”, vroeg ik me af. De genetische testen, de controles, de extra hormonen om de zwangerschap te ondersteunen, meerdere goede echo’s achter de rug, er was geen enkele aanleiding dat dit zou kunnen gebeuren. Ik had na al die jaren eindelijk weer vertrouwen in mijn lijf, maar dit werd in één klap kapot gemaakt. Het voelde op dat moment zo mega oneerlijk! Daarnaast kwamen er allerlei andere vragen naar boven. “Hoe gaan we nu verder?”. We zouden op dat moment binnen een kort termijn weer terug naar Nederland verhuizen en door de hele situatie is nog een terugplaatsing voordat we terugverhuizen waarschijnlijk niet mogelijk en wil ik daar eigenlijk nog niet eens aan denken.
De dagen na de slechte echo heb ik als een emotioneel wrak doorgebracht
Ik voelde me zo ontzettend leeg en heb zo giga veel gehuild. Gelukkig was Cato hele dagen bij me en zorgde zij voor veel knuffels en fijne afleiding, maar alsnog voelde ik de pijn en het gemis van haar zusje. Daarnaast wist ik niet hoelang het zou gaan duren voordat mijn lijf het kindje af zou gaan stoten, dus ik durfde ook gewoon niet echt het huis uit te gaan.
We kregen van de arts 3 keuzes na de slechte echo
- We zouden afwachten tot mijn lijf het kindje zelf zou gaan “afstoten”.
- Ik zou medicatie krijgen om het op te wekken.
- Ze zouden een curretage uitvoeren.
Wij kozen in overleg met de arts voor optie 1. Mocht het na een week nog niet op gang zijn gekomen, dan zouden we medicatie krijgen om alles op te wekken. Optie 3 wilde ik liever voorkomen.
Tijdens het ontbijt met mijn vriendinnen hebben we fijne gesprekken gehad
Ze waren zo lief en leefden zo ontzettend mee met de hele situatie. Toen ze de deur uitliepen, gaven ze me allemaal nog een dikke knuffel, legde ik zelf Cato even op bed voor haar middagdut en installeerde ik mezelf weer op de bank. Kort daarna voelde ik dat mijn lijf anders aanvoelde, ik voelde iets “stromen” en ik had zo’n vermoeden dat het wel eens begonnen zou kunnen zijn. Koen was op dat moment niet thuis, want hij was gewoon aan het werk. Ik liep even naar boven, omdat ik mijn ondergoed wilde verwisselen.
Vanaf het moment dat ik boven kwam ging alles ineens in sneltreinvaart
Ik ging op het toilet zitten en verloor steeds meer en meer bloed. De krampen werden binnen een korte tijd heel heftig en voordat ik het wist zat ik middenin een soort weeënstorm die maar niet leek te stoppen. Ik wist niet waar ik het zoeken moest en probeerde alles weg te puffen. Kort daarna hoorde ik dat ons dochtertje wakker was geworden, maar ik kon nergens heen. Ik kroop over de vloer van de pijn en had ondertussen al mijn kleding uitgetrokken. Ik had het bloed- en bloedheet en verging van de pijn. Intussen had ik contact gehad met Koen dat hij zo snel mogelijk naar huis moest komen, maar hij deed er zeker 40 minuten over om thuis te komen.
Ik hoorde ons dochtertje steeds harder en harder huilen, omdat ze uit haar bed wilde
Ze begreep natuurlijk niet waarom ik haar niet gewoon kwam halen. Ik voelde me op dat moment zó schuldig naar haar. Huilend en puffend zat ik op de vloer en riep ik naar beneden dat papa haar zo zou komen halen, maar daar begreep ze natuurlijk helemaal niks van die arme schat. Ondertussen bleef ik ook maar bloed verliezen en hoopte ik dat het zo snel mogelijk voorbij zou zijn. De tijd dat ik moest wachten tot Koen thuis was leek eeuwig te duren. Ik heb me nog nooit zo ellendig gevoeld als die dag. Wat een hel was dat!
Toen Koen eindelijk thuis was kwam hij eerst naar boven om te checken hoe het met mij ging
Ik schreeuwde dat hij naar Cato moest. Eerst moest zij rustig worden, want ik voelde me zo rot ten opzichte van haar. Daarna kwamen ze samen checken hoe het met mij ging. Koen schrok ervan hoeveel bloed ik al was verloren en pakte een stapel handdoeken om alles een beetje op te ruimen. Ik zat nog steeds middenin de weeënstorm tot ik voelde dat er iets uit “plopte”, vanaf dat moment voelde ik me zo opgelucht en hoopte ik dat het voorbij was. Maar niets bleek minder waar. Het kindje bleef vasthangen aan mijn lijf en het bloeden stopte maar niet. Urenlang zat ik op de vloer en bleef ik bloed verliezen. Ik voelde me steeds slechter en trok op den duur wit weg. Meerdere keren hadden we telefonisch contact met de kliniek om te overleggen wat ik moest doen. Op den duur heb ik een vriendin van me gebeld en vroeg ik om haar advies, want ik wist het even niet meer. Vanaf dat moment begon ik me steeds slechter en slechter te voelen
Koen zei: “We gaan naar de spoed”
Hij heeft Cato weer uit bed gehaald, want het was ondertussen al lang bedtijd geweest en we reden met zijn drietjes naar de spoed. Matjes en handdoeken op de autostoel, omdat ik nog steeds veel bloed verloor. Eenmaal in het ziekenhuis werden we heel snel geholpen en werd ik meteen aan het infuus gelegd. Ik kreeg veel vocht toegediend en ze hadden me al voorbereid op eventueel een OK-opname, maar ze wilden het eerst ook zo proberen op te lossen. Het was erop of eronder en de zuster greep snel in door het kindje handmatig los proberen te trekken. Het gebeurde allemaal een beetje in een waas, want ik was niet helemaal bij, maar uiteindelijk hebben ze hardhandig aan het kindje getrokken en kwam Roosje eindelijk los. Door de hele situatie kwam ze er niet zo gaaf uit als dat we gehoopt hadden.
Het was één grote puinhoop
Maar ik voelde me lichamelijk wel meteen een heel stuk beter vanaf het moment dat ze los van mij was. Het bloeden stopte en ik knapte steeds meer op. We kregen Roosje, ondanks dat ze haast onherkenbaar was, toch mee naar huis. Dit wilden we graag, zodat we zelf een manier konden bedenken hoe we fysiek afscheid van haar zouden nemen, want dat verdient ze.
Lees HIER de andere blogs van Manouk
MANOUK
