Jolanda schrijft een reeks over haar fertiliteitstraject. Lees hieronder de eerdere delen.
Deel 1: Ik voelde dat er iets niet klopte in mijn lijf, maar dit had ik nooit verwacht
Deel 2: De arts kwam met de verwoestende conclusie: “Je bent onvruchtbaar”
Deel 3: Jolanda is onvruchtbaar, maar wil graag een second opinion in het buitenland
Deel 4: Onze allerlaatste ICSI poging werd afgebroken, dit was het einde
Deel 5: Ik had iemand gevonden die haar eicellen aan mij wilde doneren
Deel 6: Ik kreeg dubbel slecht nieuws van de vrouw die eicellen wilde doneren
Deel 7: Ik ging op voor mijn allereerste terugplaatsing met donoreicellen
Deel 8: We reisden voor donoreicellen af naar een kliniek in Portugal
Deel 9: Wij probeerden zwanger te worden door middel van eiceldonatie, in Portugal
Nieuwe onderzoeken waren nodig
De arts in Portugal wilde graag dat wij de EndomeTRIO test ging doen. Dit omdat ik nu drie mislukte terugplaatsingen had gehad. Dit was voor deze artsen een indicatie om eens verder te gaan kijken. Eerst was ik van slag en kon ik niks anders dan huilen. Ik merkte steeds meer en meer dat mijn lijf en hoofd op raakten. Het vraagt allemaal zo ontzettend veel en het is zo verdomde eenzaam.
We wilden er alles aan gedaan hebben
Maar met betrekking tot de behandeling: ik wilde en moest door. Ik wilde antwoorden. Een “Ja” of een “Nee”, dat maakte me niet meer uit. “Nee”, is ook een antwoord. Het woog allemaal steeds zwaarder nu we naar het einde toewerken. Het werd steeds zwaarder, maar ook steeds eenzamer. Deze onzekerheid moest stoppen. Op het voorstel van de arts voor de onderzoeken wilde mijn hoofd wel “Nee” zeggen, maar tegelijkertijd wilde je ook weten dat je er alles aan gedaan hebt. Hoe vaak ik dat wel niet heb gezegd bij elke stap die we namen: “We willen erop terug kijken en wetende dat we er alles aan gedaan hebben”. Dat begon al bij de second opinion in Düsseldorf, het laatste traject daar, inschrijven bij eicelbanken, een tweede eiceldonor et cetera.
Drie soorten onderzoek
De EndomeTRIO test gingen wij dus doen. Zoals de naam al deed vermoeden betreft dit drie onderzoeken; de ERA, EMMA en ALICE.
De ERA test: met de ERA-test kan worden nagegaan of het baarmoederslijmvlies van de vrouw het juiste genetische profiel heeft om een innesteling toe te laten. Als dat niet het geval is, kan het ideale moment om een embryo terug te plaatsen voor een individuele vrouw worden berekend. De embryotransfer kan voor deze vrouw dan op het juiste moment gebeuren.
De EMMA test; de EMMA is een test die het endometrium-microbioom analyseert om afwijkingen te helpen identificeren die verband houden met een slechte reproductieve prognose.
De ALICE-test: dit is een onderzoek dat pathogene bacteriën detecteert die chronische endometritis (infectie van het baarmoederslijmvlies) kunnen veroorzaken.
Onderzoeken in plaats van een terugplaatsing
Het zijn drie onderzoeken om te kijken hoe de omstandigheden in mijn baarmoeder zijn ten tijde van een terugplaatsing. Deze onderzoeken vinden, net als bij een terugplaatsing, in een kunstmatige cyclus plaats door middel van hormonen. Echter krijg ik nu niet op dag vijf na het slikken van de progesteron* een terugplaatsing, maar deze onderzoeken. (*progesteron komt in een natuurlijke cyclus vrij bij een eisprong, maar omdat wij in een kunstmatige cyclus zitten, moeten we dat dus nabootsen)
De afname van het biopt was vreselijk
We hebben de onderzoeken laten doen bij de kliniek in Heinsberg. Bij deze artsen ben ik eerder onder behandeling geweest in Düsseldorf, dus het voelde vertrouwd om deze onderzoeken daar te doen. Alle onderzoeken werden gedaan door middel van een biopt uit het slijmvlies. Met een klein schrapertje werd er wat slijmvlies uit mijn baarmoeder gehaald. En jemig, wat deed dit een pijn. Het was maar vijf tellen, maar dat was ook meer dan genoeg. Zodra de arts bij tel drie kwam, hield ik het al bijna niet meer. Gelukkig zakte de pijn meteen zodra de arts klaar was. Dit biopt moest ik drie keer doen. Geen pretje, maar hopelijk alles voor het goede doel.
De uitslag was verrassend
De uitslagen konden wel drie tot vier weken duren. Anderhalve week later werden we al verrast met de uitslagen. De ALICE (die kijkt naar de slechte bacteriën) liet geen afwijking zien. Hier was ik heel blij mee. Als er een ontsteking zou zitten, zou ik eerst aan de antibiotica moeten. En daarna de test waarschijnlijk opnieuw moeten doen om te kijken of de ontsteking weg is. De EMMA (die kijkt naar de goede bacteriën) liet een kleine afwijking zien. Het lab adviseerde om hiervoor een pro-biotica kuurtje te nemen. Een kuurtje die wat extra goede bacteriën toevoegt aan je lijf. De ERA test liet de grootste afwijking zien. De test was gedaan op dag vijf, wat normaal is voor een terugplaatsing van een vijf daags embryo. Mijn uitslag liet echter zien dat de test te vroeg was gedaan. Wat inhoudt dat mijn terugplaatsing dus een dag later zou moeten plaats vinden.
De embryo’s hadden geen schijn van kans gehad
Alle drie de embryo’s die we in de afgelopen tijd teruggeplaatst hebben, hadden dus nooit een schijn van kans. Mijn lichaam was nog helemaal niet klaar voor een embryo! Wat een ontzettend goed nieuws. Nu konden we in ieder geval weer toewerken naar een nieuwe terugplaatsing. Deze werd dan ook al snel ingepland. Hup, alle medicatie weer in huis en weer starten. We besloten dit keer om onze laatste twee embryo’s tegelijk terug te plaatsen. Dit is iets wat we altijd nog wilden doen. Mocht het nu weer niet lukken, dan zouden we nog één keer het traject doorlopen. Omdat je niet weet hoeveel embryo’s je dan overhoudt, vonden we het te risicovol om hiermee te wachten tot de laatste poging. Gelukkig accepteerde de kliniek dit zonder problemen.
Op naar Portugal voor een nieuwe terugplaatsing
Niet veel later zaten we weer in het vliegtuig, op naar Portugal. Het lot bepaalde dat ook het lotgenootje, die ik de laatste keer had ontmoet, er ook weer was. We hadden op dezelfde dag onze terugplaatsing. Beide van onze laatste twee embryo’s van deze poging. Hoe bijzonder. Na een gezellige avond met dit lieve stel, was het de dag erna tijd voor de terugplaatsing. Alles wat mis kon gaan, ging mis. Ik was mijn pasje vergeten, ik was vergeten mijn medicatie mee te nemen naar het kamertje zodat na de terugplaatsing de arts mijn medicatie kon inbrengen. Tijdens het maken van de controle echo kreeg ik te horen dat mijn baarmoeder gekanteld lag. De tranen stonden in mijn ogen. Daar lig je dan, zonder je partner. Na een half uur mocht ik me gelukkig weer omkleden. Nog even een praatje met de arts en we mochten weer gaan.
Ik dacht dat het niet goed zat
Waar ik mij de vorige keer wel echt PUPO (pregnant until proven otherwise) voelde, had ik dat gevoel nu totaal niet. Ik had er geen goed gevoel bij. Vanaf het begin af aan al niet. Wel hield ik mij aan de voorschriften van de arts om het rustig aan te doen en geen zware dingen te tillen. Heel leuk als je de week erna gaat kamperen. Dat werd voor mij dus geen tent opzetten. Ik mocht van mijn man alleen de tentstok vasthouden. Ook van mijn zwager mocht ik niks doen. Inmiddels hadden we mijn schoonfamilie op de hoogte gebracht van de terugplaatsing, omdat we samen gingen kamperen leek me dat het makkelijkste. En ook gezien ik geen koffie of bier drink, niets mocht doen van mijn man en ik zwaar vermoeid was door de medicatie. Ik had geen zin om vijf dagen lang te gaan liegen tegen de familie.
Twee weken later bleek mijn eerste gevoel dat het niet goed zat, totaal niet te kloppen. Nog voordat ik tegen mijn man kon zeggen dat hij de timer moest aanzetten, zodat we wisten wanneer we de uitslag konden aflezen, liet de test al een knallende uitslag zien…..
WE ZIJN ZWANGER!!!!!!!!!!!!
JOLANDA
