Arwen: “Ik houd baby Gaja vast terwijl hij langzaam het leven loslaat”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.

Arwen schrijft een blogreeks. Lees hieronder het eerste deel van baby Gaja.

Opeens voel ik een golf, het is bloed, ze onderzoeken of dat van mij of de baby is

Verdrietig: “Als ik mijn pasgeboren baby terugzie, weet ik genoeg”

We hebben net te horen gekregen dat baby Gaja geen kans heeft op leven

En nadat we hem gezien hebben, voelen we ook dat hij al niet meer bij ons is. De boodschap van Jayme blijft door mijn hoofd spoken. Alles loopt zoals het moet lopen. Alles is goed. Maar hoe kan dat als alles zo mis is? Met tranen in mijn ogen app ik onze verloskundige Ellen de foto van Gaja door. “Hij gaat het niet redden”, is wat ik erbij stuur. “Hoe kan ons dit gebeuren? Hoe kan dit? Een kindje zo gezond. Voldragen en helemaal oké. Waar is het mis gegaan? Hoe kan dit?”, denk ik. Op dat moment nemen we genoeg met alleen de vragen en niet de antwoorden. We moeten namelijk iets veel belangrijkers doen. We moeten afscheid nemen.

Jeffrey komt met broertje Jonna de kamer binnenlopen

Onderweg heeft hij al verteld dat baby Gaja heel erg ziek is. Dat hij niet naar huis zal gaan, maar dat hij naar Jayme in de hemel gaat. Jonna houdt zich stevig vast aan zijn papa en ik zie zijn geschokte gezicht. Door naar zijn ogen te kijken, weet ik dat Gaja al bij Jayme is. Alleen zijn lichaampje is nog op aarde. Het geeft me de rust die ik nodig heb om het laatste stukje te kunnen doen.

Als iedereen gedag gezegd heeft, is het eindelijk tijd dat ik mijn kindje in mijn armen ga houden

Eerst nog met alle slangen en sensoren om. Om echt even te voelen hoe het voelt om hem vast te houden. Zijn zachte haartjes te strelen. Zijn voetjes te voelen. Wat zijn ze zacht. Wat is hij perfect. Wat is het verschrikkelijk dat dit mensje geen kans heeft gekregen. Wat houden we veel van hem. Dan kijken Jeffrey en ik elkaar aan en weten we dat het tijd is. We gaan het beademingsbuisje verwijderen en zullen baby Gaja laten gaan. We hebben het allemaal al een keer eerder gedaan. We willen het niet, maar we weten dat we het kunnen. We moeten. Voor Gaja. Wij moeten nu weer zo sterk zijn als een leeuw. Zoals onze kinderen sterk zijn geweest. Jayme meer dan drie jaar lang en Gaja nog geen twaalf uur.

Als alles is verwijderd van zijn gezichtje, zie ik mijn kind voor het eerst echt

Wat is hij prachtig. Zo puur. Zo mooi. Zo prachtig. Ik heb er geen woorden voor. Hoe kan hij nou geen kans hebben gekregen? Hoe kan het nou zo mis zijn gegaan? Waarom mocht hij niet bij ons blijven? Waarom moest hij ook meteen terug naar het licht gaan? Wat had ik anders kunnen doen? Hoe had ik hem kunnen beschermen? Wat? Hoe? Waarom? En nu?

Ik houd baby Gaja vast terwijl hij langzaam het leven loslaat

Het duurt veel langer dan bij Jayme. Het is anders. We vragen zelfs de arts om erbij te zijn. Samen doen we dit laatste moeilijkste stukje. En om 22:06 uur hoort de arts geen hartslag meer. “Gecondoleerd”, zegt ze. Dat was het dan. Nog geen twaalf uur geleden werd baby Gaja geboren. En nu is hij weg. We moeten afscheid nemen van hem. Het is onwerkelijk. Er is in één enkele dag te veel gebeurd om te bevatten. Hoe kan je dit sowieso verwerken? Nog diezelfde ochtend was ik wakker geworden met een baby in mijn buik. En nu had ik de liefste baby Gaja in mijn armen en was hij er niet meer.

Jeffrey kiest de mooiste kleertjes voor Gaja uit

Helaas kan ik niet helpen met hem wassen en aankleden, maar we hebben twee geweldige verpleegkundigen die Jeffrey met alles helpen. Het is zo bizar om te zien dat we al die eerste dingen doen met een kindje dat er al niet meer is. Het luiertje verschonen, de sokjes aan de kleine voetjes, het mutsje over de zachte haartjes. Als Gaja helemaal is aangekleed, krijg ik hem weer in mijn armen. De allermooiste baby. Onze allerliefste baby Gaja. Wat een verdriet. Wat is dit pijnlijk. Meteen zit ik met een songtekst in mijn hoofd, zoals ik zo vaak heb op momenten die achteraf zo bepalend zijn. “Nobody said it was easy. It’s such a shame for us to part. Nobody said it was easy. No one ever said it would be this hard. Please take me back to the start.”

We leggen Gaja in een klein mandje

Daarna worden we opgehaald om terug te gaan naar onze eigen afdeling. We laten Gaja achter. Ik kan het niet aan om hem mee te nemen naar onze kamer. Ik kan me niet weer hechten aan een kindje dat er al niet meer is. Hoe moeilijk ik het ook vind om hem achter te laten. Ik weet dat hij al weg is. Hij is bij Jayme in het licht.

De nacht die volgt gaat als een waas voorbij

Ik herbeleef alles wat er die dag is gebeurd. Soms lijkt het alsof ik uren heb geslapen, maar zie ik op de klok dat er mijn vijf minuten voorbij zijn gegaan. Ik ben heel dankbaar als het eindelijk vijf uur is en het zonlicht doorbreekt. Ik vraag de verpleegkundige om koffie en appelsap en besluit dat ik niet meer ga proberen om nog te kunnen slapen. Ik scroll door geboortekaartjes en rouwkaartje heen. En zoek een plek waar we afscheid van Gaja kunnen nemen. Ik wil iets kleins, zoals baby Gaja is. Een plek waar we geen herinneringen hebben en het liefste niet te ver van het ziekenhuis vandaag. Al snel vind ik het allerliefste kaartje wat er is. En ook de allermooiste plek om samen afscheid te nemen. En een mandje, zo’n mooi mandje. Helder en vrolijk, als een klein zonnetje. Zoals baby Gaja ons leven weer licht gaf toen het duister om ons heen trok.

Lees HIER de andere blogs over Jayme

ARWEN