Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Lees eerst deel 1: Meintje (25) struggelde met veel problemen als gevolg van haar vroeggeboorte en werd gepest: “Het werd mij bijna fataal”
Ik had een groeiachterstand
Ik was nog geen één meter lang toen ik naar de basisschool ging. Lichamelijk had ik een grote achterstand. Ik had dan ook een speciaal stoeltje in de klas met mijn naam erop zodat ik wel bij de tafel kon. Er was medisch nog veel te doen. Ik moest vaak naar het ziekenhuis. Sowieso elke drie maanden vanwege mijn groei maar ook voor onder andere mijn astma, ik kreeg regelmatig röntgenfoto’s en bloed prikken werd de normaalste zaak van de wereld. Het ziekenhuis werd mijn tweede thuis. Ik had veel ondersteuning: logopedie, fysiotherapie en kreeg daarnaast ook extra gymoefening op de basisschool.
Ik had een obsessie
Wat verder aan mij opviel was dat ik een sterke interesse had met alles van baby’s en kindjes. Ik was uren in de poppenhoek te vinden en had een heel kinderdagverblijf aan poppen thuis telkens andere kleding aan kregen en elk een zorgvuldig uitgekozen naam. Als er weer een nichtje of neefje in de familie kwam, sprong ik een gat in de lucht. Ik merkte altijd al dat ik anders was dan klasgenootjes of vriendinnen. Dit was een soort afleiding van de realiteit, iets waarmee ik mij fijn voelde en motivatie gaf om door te gaan.
Ik ging mij aanpassen
Mijn ouders leerden mij dat niemand perfect is en iedereen goed is zoals hij of zij is. Maar toch heeft alles een grote impact gehad. Altijd afspraken en onderzoeken in het ziekenhuis. Ik voelde me zo anders. Anders, als een persoon met een extra rugzak met een miljoen kilo aan ellende, verdriet en pijn. Ik ging mij aanpassen aan anderen om niet anders (proberen) te zijn. Als klein meisje hield ik al flink rekening met anderen. Als de ander de blauwe stift wilde hebben, gaf ik hem snel aan die persoon terwijl ik hem zelf eigenlijk hard nodig had. Of als twee klasgenoten met elkaar wilde samenwerken met wie ik dat eigenlijk wilde, zette ik een stap opzij.
Gevoelens werden door mij opgekropt
Ik kreeg veel hoofdpijn. Het werd een manier om alle nare gedachten, verdriet en pijn aan de binnenkant, waar niemand bij kwam, te uiten. Ik denk dat het voor mij goed zou zijn geweest als ik op jonge leeftijd therapie had gekregen voor het oefenen met emoties uiten. Iemand die verder keek dan het meisje met het schattige gezichtje met die bruine staartjes of vlechtjes, bruine kraaloogjes en die lieve lach. De nadruk op het niet groeien en alle achterstanden heeft trauma’s veroorzaakt. Trauma’s die uiteindelijk onderliggend zijn geweest aan het ontwikkelen van anorexia.
Hoogsensitief
Uiteindelijk bleef ik een jaar langer in de kleuterklas. Dat vond ik niet zo erg. Ik dacht alleen maar: “Lekker lang spelen”. Wel werd de achterstand tussen mijn zus en mij daardoor nog groter. Ook kwam steeds meer naar voren dat ik anders reageerde op prikkels. Ik reageerde heel sterk op allerlei prikkels, vooral rondom feestdagen of vakanties. Wat mijn ouders ook deden niets leek te werken. Overdag nog even slapen, tijdelijk geen speelafspraakjes of een nog meer gestructureerde dag, niets hielp mij om rustig te zijn. Ik was dan vaak ook heel emotioneel op die momenten. Er werd vastgesteld dat ik hoogsensitief was, ook dat er nog bij.
Mijn motoriek liep achter
In groep 3 deed ik het goed. Ik kon goed lezen en was goed in taal en spelling. Rekenen was wel lastig. Ik kon het gewoon niet goed koppelen aan elkaar. Ik was toen al perfectionistisch en deed me beter voor door te zeggen: “Oh ik snap het wel of het lukt me wel”, met een lief lachje op mijn gezicht. Mijn fijne motoriek had ook een grote achterstand. Knippen of schrijven duurde langer of ging scheef ondanks de lijntjes in mijn boek. Ik moest en zou goede cijfers halen. Dat legde ik mezelf op om te laten zien dat ik niet anders was, maar gewoon zoals ieder ander op de wereld. Mijn grove motoriek liep ook achter. Mijn ouders hebben heel wat jaren doorgebracht in het zwembad.
Ik had veel moeite met veranderingen
Ieder begin en einde van het schooljaar was ellende. Veranderingen waren gewoon niet mijn ding. Aan het begin van een schooljaar had ik veel spanning en was er een groot gemis van mijn oude juf. Aan het einde juiste de tranen omdat ik die juf weer ging missen. Omdat het groeien ook in de loop van de basisschool onvoldoende ging, werd ik doorgestuurd naar het AMC. Ik kreeg groeihormonen die mijn ouders twee keer per dag moesten inspuiten. De halve apotheek thuis werd nog zoveel groter en ook de bijwerkingen waren niet fijn. Toen ik negen jaar was en groeihormonen kreeg, kwam ik al langzaam in de puberteit als jong meisje. Dat vond ik vreselijk. Ik was er helemaal nog niet aan toe ik wilde gewoon nog kind blijven. Het maakte me ontzettend onzeker, verdrietig en bang. Opeens kreeg ik borsten en alle andere dingen die erbij hoorde. Klasgenootjes hadden dit nog niet. Ik voelde mij wederom anders. Mijn ouders probeerden mij te vertellen dat het goed zou komen, het mij zou helpen. Op school was het met schoolzwemmen een ding en werden er wel grapjes gemaakt over mijn veranderende lichaam.
Toen ik 11 jaar was werd ik ongesteld
Op januari 2008 gebeurde het hoor, hetgeen waar ik al die tijd al tegen op zag; ik werd ongesteld. Ik werd zo boos, verdrietig en intens bang. Ik rende naar mijn kamer en sloot me op. Ik wilde dit niet, ook hier was ik niet aan toe. Toen ik weer wat rustiger was, heb ik lekker mama geknuffeld als klein meisje op haar schoot. Gelukkig, op intens veel puistjes na, stopte de puberteit op mijn 13e. Maar ik was toen ook uitgegroeid. Pas toen ik uiteindelijk in herstel kwam van de anorexia, kwam de groei weer op gang.
Het leren ging steeds lastiger
Op de basisschool werden de toetsen en het schoolwerk steeds lastiger. Met de dag werd ik onzekerder tot paniekaanvallen en huilbuien aan toe omdat ik dacht dat ik weer een slecht cijfer zou halen. Met de citotoets in het vooruitzicht probeerde mijn moeder mij te kalmeren met alles wat ze kon. Uren lang film kijken, mijn favoriete eten maken of even naar de bios. Alles om de paniek en stress proberen te middelen. Er werd, niet geheel onverwacht, ernstige faalangst vastgesteld. De persoon die het onderzoek deed zei dat ze het in deze vorm nog nooit eerder had gezien.
Ik had het gevoel dat ik in de steek werd gelaten
In groep 8 kreeg ik een faalangst training en dat leek wat te helpen. Groep 8 was een fijn jaar. De musical en het kamp, daar genoot ik van. Maar tegelijkertijd ook een heftig jaar. Mijn beste vriendinnetje van toen ging verhuizen en al mijn vriendinnen gingen andere niveaus doen. Ik voelde me toen zo eenzaam en alleen. Net alsof iedereen mij in de steek liet bij wijze van spreken.
Er had meer aandacht moeten zijn voor het mentale stuk
Als ik het nu voor het zeggen had over mijn kindertijd, had de nadruk niet alleen moeten liggen op alleen alle lichamelijke ellende en problemen. Maar ook op het mentale stuk. Ik denk dat veel trauma’s dan voorkomen hadden kunnen worden. Er is nauwelijks gevraagd hoe ik mij bij alles voelde. Misschien vind ik daarom emoties ook zo’n ding. Ik deelde ze eigenlijk altijd alleen met mijn moeder. Vanaf kleins af aan heb ik een soort masker gedragen. Dat ik alles wel kon, snapte en vol hield met maar enkele aanpassingen. Ik deed mij zoveel beter voor en paste mij ook erg aan aan anderen. Ik was eigenlijk zo onzeker, maar wilde dit niet laten weten. Dan voelde ik mij nog meer anders dan anderen.
Later bleek dat ik niet aangeboren hersenletsel had. Als dit op de basisschool al was vastgesteld was het misschien allemaal makkelijker gegaan. Dan had ik meer begrip en de juiste hulp kunnen krijgen. En niet tot mijn 22e op mijn tenen hebben moeten lopen. Of zelfs op mijn tenen moeten sprinten terwijl ik alleen langzaam kon wandelen. Misschien had ik dan meer voor mezelf gekozen en was ik meer voor mezelf uitgekomen en voor mezelf opgekomen. Nu werd ik gepest zoals ik ook in mijn vorige blog heb beschreven. En kreeg ik een zware depressie, anorexia, een burn-out en PTSS. Het werd mij zelfs bijna fataal.
Maar al deze levenservaring heeft mij ook veel geleerd!
No rain No flowers
MEINTJE
Insta: meintjekoopmans
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
