Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen
Genderdysforie
Dit betekent dat iemand zich alles behalve prettig voelt met zijn biologische geslacht. Dat is niet een onderwerp wat dagelijks aan de eettafel ter sprake komt. Wel bij Nathalie Wirken, moeder van 2 kinderen, en zij vertelt er openhartig over.
Stel jezelf en je gezin even voor
Mijn gezin bestaat uit mijzelf, dochter Noa (14 jaar) en mijn inmiddels zoon, geboren als dochter, Isis van 11 jaar. Ik ben 3 jaar geleden gescheiden van de vader van Isis. We hebben allebei een LAT-relatie met een partner met kinderen.
Je hebt een transgender kind, wat betekent dat precies?
Dat betekent dat Isis zich een jongen voelt en zo wenst te functioneren, echter biologisch een meisje is. We noemen Isis ‘hij’ op zijn eigen verzoek, maar we spreken hem op advies van het VUMC (genderpoli) met zijn meisjesnaam aan.
data-animation-override>
“Haar eraf. Oorbellen uit. En toen gingen we definitief van zij naar hij”
Hoe ontdekte je dat je kind graag definitief het andere geslacht wilde zijn?
Vanaf groep 3 (hij was toen een jaar of 6) begon hij vaker aan te geven dat hij graag een jongen wilde zijn. Eerst dachten we dat dit een fase was. Kinderen ontwikkelen hun identiteit natuurlijk nog volop. Maar het bleef telkens terugkomen. Zo werd de diepte van zijn wens steeds helderder. Hij wilde stapsgewijs ook met zijn uiterlijk meer naar de jongenskant. Zijn haar ging eraf. Oorbellen uit. En langzaamaan verplaatste het kopen van kleding zich naar de jongensafdeling. Zo zag hij een keer een rode dinosaurustrui met lichtjes, waar hij helemaal verliefd op werd. Stond hij daar in zijn jurkje naar die trui te kijken op de jongensafdeling met zoveel verlangen in zijn ogen dat we die trui natuurlijk hebben gekocht. Vanaf daar kwamen er steeds stapjes in de jongensrichting bij. Vanaf 8 jaar zijn we ‘hij’ in plaats van ‘zij’ gaan zeggen.
Wat deed dit in eerste instantie met jou en jullie gezin?
We zijn heel open minded. We hebben homoseksuele vrienden. Mijn exman is donor geweest voor het kindje van twee vriendinnen van ons. Toch is het wel wennen geweest toen we definitief naar ‘hij’ overstapten. We moesten onszelf vaak corrigeren. Isis is daar heel begripvol in geweest. Wij hebben het voorbeeld gegeven, de rest van de familie is gevolgd. Mijn vriend en de vriendin van mijn exman weten niet beter dan dat Isis een jongen is in het dagelijks leven.
Hoe gaat zo’n proces in zijn werk?
Toen Isis 6 jaar was, begonnen de eerste veranderingen. In groep 3 is zijn uiterlijk van meisje naar jongen gegaan. We hebben hier met de school goed contact over gehad en hebben ook met de klas gepraat. De kinderen uit de klas vonden het eigenlijk heel logisch dat Isis voortaan aansloot bij de jongens. Ze zagen hem intussen ook zo. Isis had en heeft veel jongensvrienden (ook meisjes overigens) en is een heel autonoom kind, dat heel goed weet wie hij is. Hij kan zelf duidelijk aangeven wat hij wel en niet prettig vindt en begrijpt het als er per ongeluk wel eens ‘zij’ wordt gezegd. Met 8 jaar zijn we naar de genderpoli van VUMC in Amsterdam gegaan. Isis is daar onderzocht (psychologisch onderzoek, voorkeurstesten met speelgoed, gesprekken met Isis, ons als ouders en alle drie samen én apart). Daar werd de diagnose genderdysforie gesteld.
Op dit moment zijn we nergens in behandeling
Het blijkt dat van alle kinderen van deze leeftijd op de genderpoli uiteindelijk 70% bij het biologische geslacht blijft. Wat een enorm hoog percentage is. Wel zijn nagenoeg al deze kinderen homoseskueel. Nu wachten we tot Isis borsten krijgt, gaat menstrueren en daarmee in conflict komt. Dat is het moment voor puberteitsremmers. Nu willen ze vooral dat Isis in de lengte groeit (hormonen remmen dit). Mogelijk kiest Isis er ooit toch voor om niet te willen ingrijpen.
We houden alle opties open en bespreken we alles in openheid met Isis
Ook over zaken als menstrueren. Hij zegt dat hij het wel ziet als het zover is. Isis weet dat het niet uitmaakt voor ons als hij wel weer als meisje verder zou willen. Vooralsnog is daar geen enkele sprake van en is hij heel duidelijk: Ik ben een jongen. Punt. Hij is nu 11 en gaat naar groep 8. Op school en thuis wordt zijn geaardheid volledig geaccepteerd. Wel heeft Isis PMT (psychomotorische therapie) gehad om goed te kunnen verwoorden wat hij lichamelijk ervaart voor in een mogelijk later traject.
data-animation-override>
“Jongen zijn voelt goed in het hier en nu”
Hoe is dit alles voor je kind?
Isis is een vrolijk kind met goede sociale contacten. Hij is gevoelig en houdt van paardrijden, buiten spelen en muziek maken. Voor hem is jongen zijn wat goed voelt, in het hier en nu. Dat is het uitgangspunt.
Hoe reageerde de omgeving?
Overwegend positief. Isis was altijd een vrij stoer meisje. De overgang ging zo geleidelijk en open, dat we daar geen grote verrassingen bij hebben gehad. Natuurlijk blijven er mensen die het niet willen accepteren, maar niet bij onze nabije familie en vrienden. Zo is het wel eens gebeurd dat de overblijfjuf weigerde Isis ‘hij’ te noemen, omdat hij een meisje is en een meisjesnaam heeft. Zijn vader is toen met ze gaan praten. School is tot nu toe altijd ondersteunend geweest. Grote zus Noa noemt Isis vanaf de overgang naar ‘hij’ ook mijn broertje. Zelf vind ik het weleens lastig om ‘mijn zoon’ te zeggen. Dan wil ik meteen te veel uitleggen. Wat onzin is natuurlijk. Wij zijn hierin aan niemand verantwoording schuldig, alleen het geluk van Isis telt.
Welke veranderingen zie je bij je kind (fysiek maar ook mentaal)?
Mentaal: Isis heeft een jongens mindset (vuurtje stoken, voorkeur voor activiteiten als karten, met zijn oom naar voetbalclub NAC). Fysiek: hij ziet eruit als jongen. Nu nog geen borsten of iets dergelijks. Dit zal zich nog ontwikkelen.
Hoe ziet de toekomst eruit?
Tja, geen idee. We blijven open communiceren en vragen naar de behoefte van Isis. Hoe dit op de middelbare school zal gaan is nog spannend. Daar denk ik wel eens over na. Vooralsnog proberen we vooral te stimuleren dat allebei onze kinderen een eigenheid ontwikkelen en stevig in hun schoenen komen te staan. Steun zullen ze altijd krijgen, welk (gender)besluit ze ook nemen. Ze zijn goed zoals ze zijn. Daar heeft hun geslacht niets mee te maken.
Voor meer informatie over dit onderwerp kun je terecht bij de Genderpoli van het VUMC
Lees HIER een andere verhalen over genderdysforie
NATHALIE
Alle respect voor mensen die zich niet prettig voelen bij hun geslacht en dit graag anders willen, dat is hun keuze.
Ook is het hartverwarmend om te lezen hoe hier in dit gezin met de keuze van Isis wordt omgegaan.
Waar ik wel soms moeite mee heb is dat sommige activiteiten, voorkeuren of spullen (speelgoed) door de samenleving in een bepaald genderhokje wordt geduwd.
Wat maakt het uit of een jongen met poppen speeld en ook make-up op wil of een meisje liever fikkie gaat stoken en vissen.
Behalve staand plassen waarbij ze de optie hebben om in de wc te richten kunnen jongens echt niets meer als meisjes.
Wellicht als gender wat meer wordt losgelaten hier ook niet zo zeer de nadruk meer op hoeft te liggen hoe iemand dan ook aangesproken wil worden want dat blijft altijd een keuze van die persoon zelf.