In januari 2018 kwamen wij er achter dat wij in verwachting waren van onze tweede kindje. Met de 20-wekenecho bleek dat we nog een zoontje erbij kregen. De baby deed het heel goed en ik had geen last van kwaaltjes. De zwangerschap verliep eigenlijk top!
De bevalling begon…
Met 38 weken en 3 dagen zwangerschap begon op 26 augustus de bevalling. Toen ik wakker werd had ik direct het gevoel dat vandaag de dag was, en mijn gevoel bleek juist. Iets na 8:30 uur kreeg ik wat weeën. Ik belde de verloskundige en vertelde dat de bevalling was begonnen. Een half uurtje later keek ze of ik al ontsluiting had. Ik zat op 3 centimeter en de weeën waren nog goed te doen. Mijn vliezen braken en het water was helaas groen. De baby had in het vruchtwater gepoept. Ik belde de verloskundige. We moesten naar het ziekenhuis komen. Onderweg belde de verloskundige terug dat het ziekenhuis vol zat waar ik heen zou gaan, dus we moesten onderweg even stoppen. Dat was echt afzien, omdat de weeën erger werden. Gelukkig belde ze snel terug met het adres van een ander ziekenhuis.
Met twee persweeën
We kwamen om 10:10 uur in de parkeergarage aan. Mijn vriend had een rolstoel gepakt, want ik zei in de auto al dat ik echt niet meer kon lopen. Onze verloskundige kwam tegelijk met ons aan en samen gingen we naar de verloskamer toe. Ze vroeg of ik wel weeën had, omdat ik zo rustig bleef. Ik dacht bij mezelf: “Je moest eens weten wat voor pijn ik heb”. Ik bleek al zes centimeter ontsluiting te hebben. Ik vroeg of ik mocht staan en even kon rondlopen. Dat mocht gelukkig. Toen ik stond, kreeg ik direct persdrang. Ik riep dat de baby er nú aan kwam. Ik mocht weer liggen en met twee persweeën is Devin geboren, om 10:39 uur met een gewicht van 3880 kilogram en een lengte van 52 centimeter. We waren helemaal verliefd. Ik was ontzettend trots op mezelf. Wel moesten we nog een nachtje blijven, omdat zijn suikergehalte te hoog was. Dat wilden ze goed in de gaten houden. De dag erna mochten we naar huis toe. Het genieten kon beginnen. Tenminste dat dacht ik…
De kraamhulp viel tegen
Toen we thuis kwamen ging het goed. Onze oudste zoon deed het prima, en Devin ook. Zelf had ik wel erge buikpijn en last van mijn rug, maar dat was ook niet zo gek. Het was snel gegaan, dus ik dacht dat het naweeën waren. Zelf vond ik de kraamhulp tegen vallen. Ze keek niet veel om naar mijn andere zoontje die toen pas net twee jaar was. Hij moest natuurlijk ook wennen aan de situatie. Hij sliep nog tussen de middag. Ik bracht hem zelf naar bed, ondanks de pijn. Mijn vriend kon pas vakantie nemen als de kraamhulp weg was.
Ik kreeg koorts
Toen ik op dag vier net mijn zoontje op bed had gelegd, gaf ik er dit keer zelf ook maar even aan toe. De kraamhulp temperatuurde mij en zag dat ik verhoging had. Ze zei dat ik eerst maar even moest slapen en dat zij het in de gaten hield. Ik werd helemaal trillend wakker en mijn ogen voelden heel zwaar aan. Dit gaf ik aan bij mijn kraamhulp, maar ze zei dat ze naar huis ging en morgen weer verder zou kijken. Gelukkig kwam mijn vriend vlak daarna thuis. In de avond bleef ik maar trillen. Mijn vriend temperatuurde mij en ik bleek nu 40,3 graden koorts te hebben. Hij belde gelijk de verloskundige. Zij overlegde met het ziekenhuis en belde snel terug. We moesten direct naar het ziekenhuis komen, met extra kleding voor mij. Baby Devin moest ook mee. Gelukkig kon mijn moeder bij onze oudste zoon Mason blijven.
Kraamvrouwenkoorts
Toen we aankwamen, werden we direct opgewacht door een arts. Hij vertelde dat het waarschijnlijk kraamvrouwenkoorts was. Ze wilden snel onderzoek doen. Eerst werd er gekeken of er een stukje placenta achter was gebleven. Dat bleek niet zo. Toen werd er bloed afgenomen en een uitstrijkje gemaakt. Ik werd aangesloten aan infuus met antibiotica. Mijn vriend mocht helaas niet blijven en moest weer naar huis toe.
Ik voelde me zo alleen in het ziekenhuis
Ik kreeg hele erge zweetaanvallen. Ik dacht echt dat ik dood ging en raakte in paniek. Ze wisten me gerust te stellen, maar ik vond het zo eng. Waarom moest mijn vriend naar huis? Toen werd het ook nog nacht. Ik voelde me zo eenzaam en wilde zo graag naar huis. Ik had ook erge stuwing, waardoor ik Devin niet echt tegen me aan kon hebben. Daar voelde ik me dan ook weer zo schuldig over. De koorts zakte de volgende dag. Ik kreeg vocht via het infuus, want mijn eetlust was weg en ook drinken kon ik bijna niet. Ik mocht naar huis als ik 24 uur koortsvrij was. Na drie dagen was het zo ver. Wat had ik Mason en mijn vriend gemist. Ik was zo blij dat ik weer gewoon thuis was.
Ik stortte in
Toen ik thuis was, ging alles gewoon door. Ik had het druk met de baby en met Mason. Mijn vriend hielp me heel veel mee. Maar lichamelijk was ik nog wat zwak. Mijn vriend moest op een gegeven moment weer volledig werken en ik had de zorg voor twee kleine kinderen. Ik dacht dat ik de hele wereld wel weer aan kon, en zo voelde ik me ook. Tot ik na zes weken volledig instortte. Ik kon niet meer stoppen met huilen. Ik voelde me onzeker en vond dat ik had gefaald als moeder. Ik had helemaal geen vertrouwen meer in mijn lichaam. Ik was bang dat mij iets overkwam en dat mijn kinderen zonder mij moesten opgroeien. Doordat ik in het ziekenhuis lag, heb ik zo’n angst kregen. Ik was bang dat ik weer koorts zou krijgen en weer naar het ziekenhuis moest. Iedereen moest aldoor voelen aan mijn hoofd of ik niet warm was, en dat werd op den duur een hele erge obsessie. Het was gewoon haast niet meer te doen.
Schuldgevoel
Ondanks dat ik erg mijn best deed bij mijn kinderen, voelde ik menaar hun toe heel schuldig. Het was zo heftig. Ik had het gevoel dat de rest mij niet begreep. Niemand begreep hoe ik mij voelde en hoe het was om in het ziekenhuis te liggen met kraamkoorts, terwijl ik juist thuis hoorde te zijn en te genieten van mijn kraamtijd. Ik had dat totaal niet gehad. Ik was alleen maar bezig met het niet ziek worden en terug moeten naar het ziekenhuis. Mijn vriend had het best zwaar met mij, want op hem reageerde ik alles af. Tot ik ook heel boos werd op de rest om mij heen.
Breekpunt
Ik ben naar mijn moeder gegaan, waar toevallig ook mijn zus was. Ik heb geschreeuwd en gehuild. Alle frustratie, angst en woede kwam er uit. Ze lieten mij uitrazen en voerden we een heel goed gesprek. Mijn band met mijn moeder en zus is heel goed, en ik wist dat ik alles tegen hun kon zeggen. Voor het eerst zei ik wat me allemaal dwars zat en dat ik me door hun in de steek gelaten voelde. Wat natuurlijk helemaal niet zo was, maar zo voelde ik dat. Ze zeiden niks, ze lieten me praten. Dat heeft mij toen zo goed gedaan. En daar ben ik ze ook erg dankbaar voor. Die dag ben ik ook het gesprek met mijn vriend aan gegaan. Hij pakte het gelukkig goed op. Hij had geen idee dat ik me zo voelde. Door hem, mijn moeder en zus kreeg ik weer mijn zelfvertrouwen terug. Ik heb me heel schuldig gevoeld naar mijn zoontjes toe, omdat ik niet de moeder kon zijn die zij nodig hadden. Vooral naar Mason. Het heeft ook heel lang geduurd voordat dat een beetje minder werd. Dat het zo’n impact zou hebben, had ik niet verwacht. Ik ga eigenlijk altijd door, maar iedereen heeft een breekpunt. Ik had de hele ziekenhuisperiode niet verwerkt, omdat ik werd geleefd.
Nog een bevalling durf ik niet meer aan
Na twee weken kregen wij de uitslag: ik had een baarmoederontsteking. Vandaar die koorts. Gelukkig waren wij er op tijd bij en was het nog goed te behandelen. Snelle actie is heel belangrijk, anders kan het zelfs slecht aflopen. Bizar, dat dat in deze tijd nog gebeurt. Hoe het was ontstaan, dat weten ze niet. Het kan pure pech zijn. De angst zal er altijd blijven, maar ik leer ermee omgaan. Bang voor koorts ben ik nu niet meer, maar nog een bevalling durf ik absoluut niet meer aan. Daar heb ik een enorme angst voor ontwikkeld. We hebben daarom besloten om het bij onze twee kinderen te houden. Het heeft echt even geduurd voordat ik er weer bovenop ben gekomen, maar het is gelukt. We zijn nu inmiddels bijna vier jaar verder en ik kan het eindelijk afsluiten.
KIRSTEN
