Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen
Celina schrijft een reeks op Kids en Kurken. Lees eerst de vorige delen.
Deel 1: Tijdens het fertiliteitstraject verlegden we onze grenzen steeds verder en verder
Deel 2: Ik zag erg op tegen deze stap van ons fertiliteitstraject
Mijn buik was enorm opgezet
Na één wachtweek waar ook nog eens carnaval in viel, werd ik op woensdag wakker met ontzettende pijn in mijn buik. Mijn buik was ook nog eens enorm opgezet. Ik leek wel al negen maanden zwanger, terwijl ik niet eens wist of de embryo was blijven zitten. We hebben direct het Radboud gebeld, we konden ’s middags al terecht. Ze gingen me direct onderzoeken, bloedprikken en kijken met een echo. Ze zeiden wel dat ze nog niet konden zien of ik zwanger was, dit was nog in een te vroeg stadium om wat te kunnen zien. Ze zagen dat ik overstimulatie had.
Overstimulatie na de punctie?
Overstimulatie is dat je heel veel eitjes aanmaakt, te veel. Maar ik had de punctie al gehad dus mijn eierstokken waren leeg geprikt. Hoe kon dit dan? De blaasjes in de eierstokken liepen vol met vocht en dat vocht liep ook mijn buik in. Dit kon gevaarlijk worden voor mij. Acute rust en drie liter water drinken om ervoor te zorgen dat mijn bloed niet stroperig werd. Om de dag gingen we op controle in Nijmegen. Ondanks ze nog niet konden zien op de echo of ik zwanger was hadden ze me wel gerustgesteld dat 90% van de gevallen met overstimulatie na de punctie zwanger waren. In die vreselijke weken vol pijn, geen slaap en op een neer naar het ziekenhuis, hield ik me vast aan de gedachte dat ik dus zwanger kon zijn.
Twee duidelijke streepjes verschenen in beeld
Op 16 februari 2016 mochten we dan eindelijk een test doen. We waren gespannen, zal het dan? De vijf minuten leken een eeuwigheid te duren. Yes, twee duidelijke streepjes. We zijn zwanger. We waren blij, gelukkig, maar ook voorzichtig. We wisten immers dat we tot 7 maart moesten wachten met een echo. De weken waren spannend, we hebben het voorzichtig aan onze ouders verteld en sommige vriendinnen wisten het. Op 7 maart was het dan eindelijk zover. Op naar Nijmegen, wat was het spannend.
Het was het lange wachten waard
Gelukkig kenden ze onze situatie en ook de overstimulatie van de afgelopen weken (het ging gelukkig steeds beter met mijn vocht in de buik). Ze gingen direct een echo maken, het hartje werd gezocht en het was overduidelijk aan het bewegen. Dolgelukkig waren we op dat moment. Bij Jules stroomde de tranen over zijn wangen. Eindelijk we zijn zwanger en het hartje klopt. Wat hebben we hier lang op gewacht, maar ondanks de overstimulatie, de trajecten, de jaren, de tegenslagen, was het dit allemaal waard! Onze grootste wens kwam uit, we gaan papa en mama worden in oktober 2016.
Fysiek ging het niet lekker, maar ik had er alles voor over
Op 15 maart hadden we de eerste echo bij onze verloskundig. Het zag er goed uit. Met mijn fysieke gesteldheid ging het niet zoals het zou moeten zijn, maar door de zwangerschap nam ik alles voor lief. Ik heb weken overgegeven, liep bij de osteopaat vanwege ischias. Maar het maakt allemaal niet uit, ik heb alles over voor onze Joeks/Joeksie (onze projectnaam). In de meivakantie gingen we samen op vakantie naar Ibiza. De rust had me goed gedaan, ik had geen last meer van Ischias of overgeven. Nu kon het genieten van mijn zwangerschap echt beginnen.
Een dochter
Op 3 mei gingen we samen met mijn zusje naar de echopraktijk om te kijken of ons wondertje een Joeks of een Joeksie was. Het was lastig om te zien in eerste instantie, want het was maar aan het bewegen en zich druk aan het maken. Uiteindelijk heeft ze zich laten zien. We krijgen een dochter.
De schrik van ons leven
Op 16 mei kregen we de schrik van ons leven, ik begon te vloeien. We hebben direct de verloskundige gebeld, we mochten meteen langskomen. Ze zag op de echo dat het hartje klopte. Er viel een last van ons af, maar we moesten voor de zekerheid nog even langs het ziekenhuis. In het ziekenhuis hebben ze nog beter gekeken en zagen ze niets verontrustends. Het zou wellicht kunnen liggen aan de placenta die erg laag voor de uitgang lag. We moesten het goed in de gaten houden. Als ik toen eens wist wat ons allemaal nog te wachten stond…
WORDT VERVOLGD
CELINA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen
