Lise schrijft een reeks over haar vier bevallingen op Kids en Kurken. Lees eerst de vorige delen:
Deel 2: Ik koos voor een gentle section, maar vond dit helemaal niet fijn
Het was ondertussen mei 2021 en we hadden met de drie kids een goed ritme. Ineens merkte ik aan mezelf dat ik weer veel sneller moe was, hartkloppingen had en af en toe misselijk in de avond. Ik dacht ik heb het ook zo ontzettend druk, daar zal het wel door komen. Ook was ik al even niet meer ongesteld geweest, maar dat had ik ook wel vaker dat het onregelmatig was. Toen ik terug ging tellen was het ondertussen al acht weken geleden dat ik mijn laatste menstruatie had. Mijn man zei: “Doe toch maar een test”. De volgende ochtend haalde ik snel een test en ja hoor, ik was zwanger. Gewoon zwanger van nog een kindje, ons vierde kindje. “Uh en wat nu?!”. Onze Maud was nog geen acht maanden, hoe ver zou ik (al) zijn? Hoe moest ik dit allemaal gaan doen?
Wennen
Ik belde gelijk de verloskundige en kon een aantal dagen later al komen. Daar zagen we gelijk een mooi kloppend hartje en ik was dus al dik acht weken zwanger. We moesten even wennen en ik dacht ook wel: “Kan mijn lichaam dit wel aan, gaat het allemaal wel goed met het litteken?”. Deze baby zou komen voordat onze dochter Maud 15 maanden was. Ze zaten echt dicht op elkaar.
Mentaal zwaar
Ook deze zwangerschap was ik weer heel misselijk en moe, maar ook deze keer werd dat minder na een week of 17. De 20 weken echo hadden we dit keer in het Radboud UMC. Dit in verband met een hartafwijking die onze jongste zoon Bram heeft, daar waren we een aantal maanden eerder achter gekomen. De 20 weken echo was goed en we kregen er nog een meisje bij. Ik vond de zwangerschap vooral mentaal zwaar. Drie kleine kinderen thuis en de jongste nog geen jaar, en weer in Corona-tijd. Dit keer had ik de hele tijd een lage bloeddruk en voelde ik me vaak duizelig. Lichamelijk ging het verder best goed en ik had geen last van het litteken. Daar was ik een beetje bang voor. Het bleef er allemaal goed uitzien met echo’s en controles.
De datum
Op 11 december was ik uitgerekend van dit meisje, maar wist dat ze eerder zou komen met een keizersnede. Een aantal weken voor de uitgerekende datum belde het ziekenhuis op. Ik mocht zelf kiezen voor een datum: 3 of 6 december. Ik koos voor de eerste optie, net voor de Sint. Dit keer was ik gewoon thuis tot de dag dat ze gehaald zou worden. We moesten ons om 7:00 uur melden op de afdeling. Samen met de gynaecoloog had ik afgesproken dat ik dit keer geen gentle section meer wilde, maar weer een gewone keizersnede. Dat vond ik toch veel prettiger (zie deel 2).
De ruggenprik ging goed
Ook dit keer was ik weer als eerste aan de beurt. Toen we ons gemeld hadden, kon ik mij gelijk omkleden en werd het infuus geplaatst. Niet lang daarna gingen we op weg naar de OK en dit keer écht voor de laatste keer. Ook dit keer vond ik het veel te spannend en was ik heel bang voor de pijn achteraf. Het zetten van de ruggenprikging gelukkig weer goed. Maar ook dit keer kwam de verdoving erg hoog en zakte mijn bloeddruk erg. Er werd van alles toegediend, en het duurde even voordat ik stabiel was.
Het duurde langer
De gynaecoloog vertelde mij dat het dit keer misschien allemaal wat langer kon duren omdat er waarschijnlijk wel meer littekenweefsel en verklevingen zouden zijn. En dat was ook het geval. Voor mij idee duurde het een eeuwigheid voordat ze bij mijn baarmoeder waren. Eenmaal daar, zei de gynaecoloog dat mijn baarmoeder erg dun was, en dat het maar goed was dat ik nog geen weeën had gehad. Dit zou gevaarlijk kunnen zijn geweest. Ik schrok daar wel even van, maar al snel hoorde ik gehuil. Daar was onze dochter Jans met een gewicht van 3260 gram, om 8:44. Ze huilde gelijk, maar had het wel even moeilijk. Ze had nog vruchtwater in haar mondje. Ze werd meteen naar de kinderarts gebracht op de OK om nagekeken te worden. Omdat ze het wat moeilijk had met ademen, bleef ze wat langer bij de kinderarts en werd ze een beetje geholpen met ademhalen.
Zou ik pijn gaan voelen?
Voor mijn gevoel duurde het ontzettend lang voordat ik haar bij mij kreeg. Maar in werkelijkheid zal het 15 minuten zijn geweest. Ondertussen was de gynaecoloog begonnen om alles weer dicht te maken. Dat duurde dit keer ook langer door het littekenweefsel en verklevingen en ik voelde de ruggenprik al wat zakken. Dat vond ik zo eng, ik dacht dadelijk ga ik de pijn echt voelen.
Wetlung syndrome
Tijdens het hechten weer onze dochter Jans bij mij gelegd. Het ging al beter met haar. Ze noemde het “wetlung syndrome”. Dit hebben sommige keizersnede kindjes die eigenlijk nog niet “klaar” zijn om te komen. Dan zit er nog teveel vruchtwater in de longetjes. Ze ging zich gelukkig steeds beter voelen. Omdat de operatie dit keer langer had geduurd, voelde ik al snel de pijn opkomen. Heel veel pijn, trillend lag ik in bed. Wat wil je ook met vier keizersnedes in iets meer dan vijf jaar tijd. Omdat ik de vorige keer ik niet goed reageerde op de pijnmedicatie, kreeg ik dit keer iets anders. Het waren spuiten en die werkte heel goed gelukkig. Al snel werd de pijn minder. Ook deze keer had ik weer veel naweeën en de daarbij behorende pijn.
Echt, écht compleet
Deze vierde keizersnede deed achteraf de meeste pijn. Het is echt een aanslag op mijn lijf geweest. Niet dat we het zouden willen, maar nog een keer zwanger worden zou te risicovol zijn gezien mijn dunne baarmoederwand. De verpleegkundige die bij de derde zei: “Tot over twee jaar”, moest wel een beetje lachen toen hij ons weer zag”. “Aah, oude bekende…”. Het litteken is snel genezen, maar mijn bekken en rug doen nog wel vaak pijn.
En nu zijn we écht, écht compleet!
LISE
