Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen
Met 32 weken en 2 dagen zwangerschap op de teller belde ik de verloskundige. De harde buiken namen nu toch wel erg toe en aangezien ik bij mijn vorige zwangerschap ook te vroeg ben bevallen (met 34 weken en 1 dag) wilden we geen risico nemen. De verloskundige kwam langs. Ze deed lichamelijk onderzoek en de boodschap was duidelijk. Ik had één centimeter ontsluiting en regelmatige harde buiken dus op naar het ziekenhuis om te checken of dit het begin van de bevalling was.
Er waren veel overeenkomsten met de vroeggeboorte van onze dochter
Ik en mijn vriend waren er op dat moment van overtuigd dat de baby, ons zoontje, snel geboren zou worden. We zagen allemaal paralellen met de vroeggeboorte van onze dochter Suus, ongeveer vier jaar geleden. We reden weer ’s nachts naar hetzelfde ziekenhuis. Mijn vriend duwde me in een rolstoel door diezelfde donkere gangen. En zelfs de geur in het ziekenhuis was nog hetzelfde. Ik werd aan de CTG gelegd en had ondertussen elke twee/drie minuten een contractie. Suus was er destijds al binnen een paar uur. Maar gelukkig liep niet alles hetzelfde en bleef ons zoontje tegen alle verwachtingen in zitten.
Ik kreeg longrijping en weeënremmers
Omdat mijn baarmoedermond verder verkortte werd ik opgenomen en kreeg ik longrijping en weeënremmers toegediend. Mijn buik werd uiteindelijk gelukkig wat rustiger. Waarbij ‘rustig’ in mijn geval wel relatief was want ik hield veel harde buiken, maar de regelmaat van elke twee/drie minuten verdween. Na een paar dagen in het ziekenhuis mocht ik thuis verder afwachten. Met het advies: doe echt heel rustig aan, alles om de baby zo lang mogelijk te laten zitten en laten groeien. Elke dag telt.
Bedrust was pittig
In de toch wel pittige weken die volgden was dat dus precies wat ik deed. Ik lag bijna alleen maar op bed. Ik merkte bij de kleinste dingen die ik deed dat de harde buiken toenamen en gevoeliger werden. We dachten echt dat de bevalling elk moment kon beginnen en hadden elke nacht iemand paraat staan om op Suus te passen, voor het geval dat. Ondanks dat niemand nog verwachtte dat ik de 37 weken zou gaan halen, bleef dat toch mijn doel. Want hoe mooi zou het zijn als we het wél zouden halen? Een veel betere start voor ons zoontje, een kans op een thuisbevalling maar ook kans op een gewone kraamweek thuis.
Ziekenhuis in en uit maar nog geen baby
We moesten in de weken van bedrust nog een aantal keer naar het ziekenhuis met toenemende contracties en een verder verkortende baarmoedermond. Maar het zette gelukkig elke keer niet door. Súper fijn natuurlijk, maar tegelijkertijd wel een behoorlijke mindfuck. We vlogen van ons schrap zetten voor een vroeggeboorte naar weer richting huis om af te wachten. En dat een aantal keer op en neer. Die grens van 37 weken leek elke keer dat we naar het ziekenhuis moesten weer mijlenver en voelde steeds meer als een soort onbereikbare droom. Maar dromen mag!
De 37 weken waren behaald
Stiekem kwamen we toch steeds een beetje dichterbij die grens van 37 weken. Steeds vaker durfden we te denken: zou het dan toch haalbaar zijn? Oud en nieuw 00:00 uur was het moment dat ik de 37 weken grens had gehaald. Wat een mijlpaal. En wat een mooi moment om daar bij stil te staan. We keken met zijn drietjes naar het vuurwerk vanachter ons slaapkamerraam. Die nacht sliep ons dochtertje bij ons in bed. Hoe fijn. Met onze dochter in onze armen en ons zoontje nog veilig in mijn buik. Wie had dat gedacht na al die weken onrust!
En toen begon het…
Uiteindelijk is met een termijn van 37 weken en 3 dagen de bevalling begonnen. Rond 16:00 uur belde ik de verloskundige omdat er alweer een aantal uur regelmaat zat in de harde buiken. Ze kwam rond 17:30 uur langs en na toucheren bleek ik drie/vier centimeter ontsluiting te hebben. De bevalling was begonnen. Ik kon op dat moment de weeën nog heel goed hebben. Het voelde eigenlijk zelfs meer als gevoelige harde buiken en ik kon gewoon nog praten tijdens een wee. Vanaf het moment dat de verloskundige kwam voelde het langzaamaan toch fijner om mee te gaan zuchten omdat de intensiteit lichtjes toenam. De verloskundige ging alle spullen klaar zetten en ging niet meer weg omdat mijn vorige bevalling zo snel was gegaan. We belden mijn moeder om op Suus te komen passen. Ook de geboortefotograaf en kraamzorg brachten we op de hoogte. Zij zouden ook langzaam onze kant op komen.
Volledig in control
Ik bleef tussen de weeën door nog heel helder en kletste wat met mijn vriend en de verloskundige. Toen de geboortefotograaf binnen kwam vroeg ik volgens mij zelf nog aan haar of ze wat wilde drinken. Een paar verbaasde blikken volgden, maar ik voelde me echt nog goed dus het voelde als een doodnormale vraag. Ik kon de weeën goed opvangen door ze weg te zuchten en ik voelde me echt ‘in control’. Wat een krachtig en mooi gevoel!
Foto door: Yvonne Glaser. Edit door Cindy Willems van Birthday Geboortefotografie
Ik ving de weeën op aan het aanrecht
Ik heb het grootste deel van de weeën beneden hangend over het aanrecht opgevangen. Mijn vriend hielp me mee door in mijn rug te duwen. Af en toe afwisselend met de verloskundige. Het sfeertje was heel fijn. Iedereen was rustig aanwezig, er stond een muziekje aan, de lichten zacht. Iedereen bezig met zijn eigen ding maar met datzelfde doel: ons jongetje op de wereld zetten. Mijn moeder was rustig met Suus aan het spelen, de geboortefotograaf deed haar ding, de verloskundige hield ons in de gaten en hielp waar nodig. De intensiteit van de weeën nam mooi wat verder toe en daarmee dook ik steeds wat meer in mijn bubbel. Om half 8 gingen we even naar boven om te kijken hoeveel ontsluiting ik had. Ik zat toen op ongeveer zes/zeven centimeter ontsluiting. Dat ging goed! Mijn vliezen waren nog niet gebroken en dat lieten we zo. Het ging namelijk mooi vooruit en ik kon de weeën nu nog goed hebben.
In gesprek met mijn dochter
Terwijl ik beneden verder ging met het opvangen van de weeën had ik nog een klein gesprekje met mijn dochter.
‘Mama, komt de baby er aan?’
‘Ja lieverd, de baby komt er nu echt aan!’
‘Moet je dan nu naar het ziekenhuis?’
‘Nee schat, ik hoef niet naar het ziekenhuis. Daar heeft mama al die tijd voor op bed gelegen, weet je nog? Het is gelukt!’
‘Oh dat vind ik fijn! Dan kan ik er bij zijn. Hou van jou mama’
Ik zag mijn bevalling precies zo voor mij
Daar stond ik dan. Huilend weeën op te vangen in mijn eigen woonkamer. En niet van verdriet of pijn of moeheid, maar van blijdschap en mega dankbaarheid. Want dít is precíes zoals ik het voor me zag in die onbereikbare droom, thuis, in vertrouwen, met mijn vriend en dochtertje om me heen. Mijn moeder in de buurt voor mijn dochter. Een fijne verloskundige. De geboortefotograaf. Het gebeurde en het gebeurde nu! Wat een bijzonder mooi besefmoment na dit gesprekje met ons lieve meisje. Dat raakt me nu nog steeds.
Foto door: Yvonne Glaser. Edit door Cindy Willems van Birthday Geboortefotografie
Eenmaal boven kreeg ik persdrang
De intensiteit van de weeën nam nog verder toe tot het moment dat het toch wel echt pittig werd. Maar dat was ook meteen het moment dat ik er bijna was. Toen ik voelde dat de druk toenam, gingen we naar boven waar alle spullen klaar stonden. Eenmaal boven kreeg ik al snel persdrang. Tijdens het persen braken pas mijn vliezen en na een paar minuten persen was het al zo ver, rond half 10 werd onze lieve Jip geboren. Ik pakte hem zelf aan en legde hem op mijn borst. Hij begon al snel te huilen. Hij is er! Wat een opluchting na alle onrust van afgelopen weken.
Het ging niet vanzelf maar ik kijk er heel goed op terug
Ik kijk echt heel goed terug op de bevalling. Ging het allemaal vanzelf? Nee dat niet. De zwangerschap was door de dreigende vroeggeboorte behoorlijk onrustig. Ik vond de weeën pittiger dan bij mijn eerste bevalling. De hartslag van Jip daalde flink tijdens het persen omdat het zo snel ging, wat toch wel even spannend was en ik ben ingescheurd.
Een succesverhaal
Maar was het voor mij een succesverhaal? Dat zeker wel! Ik ben zó blij dat ik na de 37 weken ben bevallen, maar vooral het gevoel wat ik had tijdens mijn bevalling maakt dat ik er zo positief op terug kijk. Het vertrouwen, de controle, de rust, de fijne sfeer die er hing, de mensen die er bij waren. Het is echt gegaan zoals ik hoopte en dat voelt zo rijk. Ik vind het oprecht een heel verdrietig idee dat er genoeg vrouwen zijn die geen positieve ervaring hebben. Dat ze extreme pijn hadden of angst hebben gevoeld. Dat lijkt me zo ontzettend heftig op zo’n kwetsbaar moment als een bevalling. Ik gun iedereen dat gevoel en de steun die ik had tijdens mijn bevalling.
Foto door: Yvonne Glaser. Edit door Cindy Willems van Birthday Geboortefotografie
Een geboortefotograaf is een absolute aanrader
Dat er ook nog echt mooie beelden zijn van de geboorte van Jip maakt alles voor mij nóg mooier. Een fotograaf bij je bruiloft is heel gebruikelijk. Een fotograaf bij een geboorte is dat nog wat minder. Terwijl een geboorte zó levensveranderend is. Kwetsbaar ook, dus spannend om vast te laten leggen. Maar juist daarom zijn de beelden voor mij denk ik zoveel waard. Want het is heel speciaal om die kwetsbare maar tegelijkertijd zo krachtige gebeurtenis door andermans ogen te kunnen zien. Ik ben daardoor denk ik echt extra trots op mezelf. En hoe mooi dat ik terug kan naar het moment waarop we ons zoontje op de wereld hebben gezet. Dat is voor mij echt zóveel waard. Een herinnering voor het leven!
SANNE
Insta: sanne.mylene.fotografie
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen
