Ingeleid bevallen; ik heb het positief ervaren

Bevallen, ik deed het al twee keer eerder. Met trots dat zeker. Maar een ding weet ik inmiddels ook; ik heb er gewoon geen geduld voor. Het duurt mij allemaal te lang. Mijn twee bevallingen hebben, ondanks twee totaal verschillende ervaringen, toch een ding met elkaar gemeen; de ingeleide bevalling. Dus wachten tot de bevalling begint was er helemaal niet bij. Kan je nagaan hoe ongeduldig ik ben. Een ingeleide bevalling, maar dat is toch heel “… “, vul het maar in. Een ingeleide bevalling heeft nou niet bepaald een gezellig imago als het aankomt op bevallen. Dat er een taboe op rust wil ik niet zeggen, maar dat er vooroordelen over bestaan dat wel.

Twee keer eerder had ik zwangerschapsvergiftiging

Mijn zwangerschappen eindigden twee keer met pre-eclampsie, oftwel zwangerschapsvergiftiging. Complicaties tijdens je zwangerschap, dat is wel het laatste wat je wilt. Wellicht is zwangerschapsvergiftiging een misleidende term, maar als ik vertel dat ik pre-eclampsie kreeg tijdens mijn zwangerschap dan begrijpen maar weinig mensen wat dat inhoudt. Ziek, dat is wat je bent. Het begint met een oplopende bloeddruk en wordt daarna, als je pech hebt, opgevolgd met nog meer problemen. De enige oplossing? Bevallen. En zo gebeurde het dat ik twee keer zonder afwachten wanneer, moest bevallen.

Ik had geen idee wat er nu ging gebeuren

De eerste keer was ik ruim 39 weken zwanger. De dag voor kerst bracht ik nog een bezoek aan de verloskundige. Alleen liep dat bezoek anders dan ik had gedacht. Ze sprak over hoge bloeddruk en een urinetest toonde wel wat eiwitsporen aan, maar niets zorgelijks. Ik mocht kiezen: afwachten tot na de kerstdagen of toch vandaag nog voor extra controle naar het ziekenhuis? Ik wilde alleen maar naar huis, in mijn bed liggen. Maar eenmaal thuis werd ik overvallen door zorgen en verdriet. En zo reden we op kerstavond alsnog naar het ziekenhuis. Daar bleek mijn bloeddruk nog hoger dan in de middag en ging het niet om “wat eiwitsporen”, maar was er sprake van een serieuze hoeveelheid eiwitten in mijn urine. “Dus dat betekent dat we je gaan inleiden.” Ik had eigenlijk geen idee waar de gynaecoloog het over had. Ik had een zwangerschapscursus en bevalcursus gevolgd en allerlei boeken gelezen maar nergens was ik voorbereid op een ingeleide bevalling.

Van weeënstorm naar droombevalling

Ik liet het gebeuren, het moest immers. En natuurlijk wordt er gezegd; we gaan nu dit doen, en daarna doen we dit. Maar wat wist ik nou echt van bevallen? Het werd een hele lange eerste kerstdag. Met chocolaatjes voor lunch, gevolgd door weeën die zich in ongekende snelheid opvolgden. Een weeënstorm. Maar goed, aan die informatie heb je niks als je er midden in zit. Snel achter elkaar, scherp en steeds langer. Vanaf de zijkant kwamen er nog bemoedigende woorden maar ik voelde allang dat ik de weg kwijt was. De ademhaling, de ontspanning en de gedachten hoe ik dit moest volhouden? Ik wilde een ruggenprik. Vanwege de feestdagen moest ik lang wachten op de anesthesie. Heel lang. Hoewel ik daar erg tegen het zetten op zag en ik tijdens het zetten nog twee weeën weg zuchtte, bleek het DE oplossing. Drie uur later lag mijn kerstkindje in mijn armen. En keek ik ineens terug op een droombevalling.

Deze keer thuis bevallen?

Nog een keer bevallen? Met mijn medische achtergrond en een jarenlang ICSI-traject had ik altijd gedacht dat het bij één keer zou blijven. Opnieuw zwanger worden was namelijk niet eenvoudig werd mij verzekerd, laat staan spontaan. Toch had ik in september 2020 ineens een positieve zwangerschapstest in mijn handen. “En hoe zit het dan met pre-eclampsie tijdens deze zwangerschap?”, vroeg ik nog. Ik hoefde mij geen zorgen te maken. Toch belandde ik met 33 weken zwangerschap in het ziekenhuis. Opnieuw pre-eclampsie. De boodschap die ik mee kreeg: volhouden, rust en dan met 37 weken inleiden. En dat terwijl ik zo de hoop had deze keer thuis te bevallen. Maar daar ging op dat moment in één keer een grote streep doorheen. Wel werd er een datum geprikt en werd ik nauwlettend in de gaten gehouden. Mijn situatie bleef stabiel en zo bereikte ik de 37 weken zwangerschap.

Hoe ging ik het deze keer aanpakken?

Ging ik dan nu opnieuw mezelf door een weeënstorm worstelen? Uitgeput vragen om een ruggenprik? Mijzelf volledig verliezen? Deze keer wist ik wat mij te wachten stond. En ik wist vooral dat mijn mindset mij deze keer veel beter ging helpen. Want een ingeleide bevalling betekent niet dat je van alles moet. Het betekent vooral dat je moet onthouden dat je zelf de regie hebt zolang het goed gaat met jou en je kind. Ik maakte mijn eigen affirmatie (hulp) kaartje. Ik besloot voor mijzelf vooraf waar de grens lag voor pijnstilling en maakte een prioriteitenlijstje met dingen als: blijven bewegen al is het maar naast het bed, op de bal zitten, voldoende drinken en eten, ieder uur gaan plassen (en dus gewoon de CTG loskoppelen voor die paar minuten i.p.v. wachten tot er iemand reageert op de bel), niet onder de douche, een muzieklijst om bij te ontspannen.

Ik wist wat ik wilde

En zo ging ik op eerste paasdag goed voorbereid (geen idee hoe we dat uitgekiend hebben) aan de slag. Want zo voelde het deze keer. Dat infuus en die wee-opwekkers, die kregen mij niet klein. Ik wist nu hoe ik om moest en wilde gaan met de situatie, in plaats van het over mij heen te laten komen. Dat een ingeleide bevalling niet continue een heel ontspannen gebeuren zou zijn, dat wist ik inmiddels uit eigen ervaring. Het voelde voor mij in ieder geval niet zo relaxed als thuis bevallen, zonder slangetjes, piepjes en een oncomfortabel ziekenhuisbed. Immers, zo maakte ik op uit de boeken en uit ervaring van andere mama’s. Maar toch was ik er op gebrand om het wel zo ontspannen mogelijk te ervaren.

Ik kon weer ontspannen door de ruggenprik

Ik was veel meer gefocust en liet mijn ademhaling niet ontsnappen. Toch besloot ik op het moment dat de weeën opnieuw lang aanhielden en er weinig rust tussendoor was, dat ik een ruggenprik wilde. Voorovergebogen, zittend op het bed leek het of ik ineens ontwaakte in een andere wereld. Nu weet ik weer waarom ik die prik wilde. Want zo kon ik ontspannen en ik zou zelfs zeggen genieten van mijn bevalling. Ik kon praten, lachen, ontspannen liggen en de ontsluiting vorderde ineens super snel. Uiteraard vond ik het nog steeds te lang duren en werd ik ongeduldig. Maar mijn geduld werd beloond met een prachtige ervaring, waarin ik de geboorte van onze tweede zoon veel bewuster meemaakte. In mijn hoofd de affirmaties, mijn lichaam in controle en mijn ademhaling om mij er doorheen te helpen.

Ingeleid bevallen is een mooie ervaring

Een ingeleide bevalling hoeft geen ellende te zijn, maar het valt of staat wel met hoe je er in gaat. En ik weet inmiddels uit ervaring dat het makkelijker is, als je ervaring hebt. Ook al is de ervaring van je eerste bevalling niet zaligmakend of misschien zelf traumatisch, er is altijd iets in die ervaring wat je helpt bij een volgende keer. En of je kiest voor pijnbestrijding, afwachten, volhouden, doorbijten, ondergaan of meemaken; het komt altijd goed. Niks moet en precies zo gaan omdat het bijvoorbeeld in een boek geschreven staat of omdat het tijdens een zwangerschapscursus is verteld.

Het geeft niet wat het deze keer wordt

Mijn derde bevalling komt nu ook steeds dichterbij. Deze keer is er stille hoop dat de bevalling spontaan op gang mag komen. Gewoon om die ervaring ook te hebben. Maar ik weet dat je niks kunt sturen. Het gaat zoals het gaat. Voor nu gaat het goed en staat er nog geen datum voor een ingeleide bevalling. Ook dat kan nog veranderen. En het geeft niet. Want een ingeleide bevalling is voor mij een positieve ervaring, een droombevalling waar ik niet van droomde.

ANOUK