De langste 24 uur uit mijn leven

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.

Demi schrijft over haar herhaalde miskramen. Lees eerst de vorige delen:

Deel 1: Voor altijd onze mooiste “wat als”

Deel 2: De zwarte dag van de termijnecho

Deel 3: Het hartje van ons kindje bleek al 2 weken niet meer te kloppen

De eerste pil was ingenomen en nu wachten

Het eerste dat ik deed toen we thuis kwamen uit het ziekenhuis, was een glas water pakken en die pil innemen. Nu was het wachten. 24 tot 48 uur wachten voordat ik de andere vier tabletten mocht inbrengen. Het waren de langste 24 uren uit mijn leven. Mijn gevoel vloog alle kanten op. Ik wilde ons kindje niet kwijt, wilde ons kindje voor altijd bij ons houden. Maar die optie had ik simpelweg niet. Ons kindje leefde niet meer. Dat was een feit. En hoe pijnlijk en moeilijk ook, dan had ik dit allemaal het liefst maar zo snel mogelijk achter de rug.

Tranen rolden over mijn wangen

Al vrij snel verloor ik behoorlijk wat slijm wat af en toe een beetje bruin van kleur was. Die eerste pil zou mijn baarmoedermond alvast wat week moeten maken. Er gebeurde in ieder geval iets. Precies 24 uur later besloot ik de andere vier tabletten in te gaan brengen. Ik deed dit op bed zodat ik daarna rustig kon blijven liggen en ze er niet meteen weer uit zouden vallen. Ik weet nog dat ik voor het inbrengen op de rand van het bed zat. De vier tabletten lagen in mijn hand. Ik keek naar de tabletten, vervolgens naar mijn buik. De tranen stonden in mijn ogen toen ik naar beneden fluisterde: “Sorry…” Terwijl de tranen over mijn wangen rolden, bracht ik de tabletten in. Daarna bleef ik rustig op bed liggen en wreef ik met mijn handen over mijn buik.

Ik kreeg beginnende menstruatiekrampen

Binnen een kwartier voelde ik krampen opkomen. Het was te vergelijken met beginnende menstruatiekrampen en nog prima te doen. Mike was thuis, maar zat met Mason in de woonkamer. Ik besloot een serie aan te zetten en op bed te blijven liggen. Geen flauw idee van wat me deze avond nog te wachten zou staan.

Toen ik naar de wc ging vielen twee van de vier tabletten vielen op de grond

Rond 18:00 uur, ongeveer drie uurtjes na het inbrengen van de tabletten, werden de krampen zo heftig dat ik besloot even onder de douche te gaan staan. Terwijl ik mijn broek omlaag deed vielen er ineens twee van de vier tabletten op de grond. Ik schrok hier best wel van. Hoe konden deze er nou uitkomen nadat ik een paar uur op bed had gelegen? Ik had geen idee wat ik moest doen. Moest ik ze terug stoppen? Of kon ik ze er beter uit laten? Bij dat laatste was ik bang dat het opwekken van de miskraam uiteindelijk stil zou vallen en daar zat ik echt niet op te wachten. De stap om eraan te beginnen was zwaar en dit deed ik liever niet nog een keer.

Ik besloot de verloskundige te bellen

De poli was inmiddels gesloten dus overleggen met het ziekenhuis was geen optie. Ik besloot daarom de verloskundige te bellen en om advies te vragen. Samen besloten we dat ik de tabletten één keer terug zou stoppen. Mochten ze weer naar buiten komen, dan zou ik ze eruit laten. Daar ging ik weer. Terug naar de slaapkamer om op bed de twee tabletten opnieuw in te brengen. Dit keer durfde ik niet meer van het bed af te komen, bang dat de tabletten er weer uit zouden komen zodra ik zou gaan staan.

De krampen werden heftig

Ik had de serie weer aangezet, maar al snel volgde ik deze totaal niet meer. De krampen werden zo erg dat ik me daar volledig op moest focussen. De krampen liepen op tot een bepaald hoogtepunt om vervolgens af te zwakken. Ze volgden elkaar in een steeds sneller tempo op. Ik herkende het meteen van de bevalling van Mason. Dit waren weeën. Echte weeën. Het enige verschil was dat ze dit keer alleen in mijn onderbuik te voelen waren in plaats van in mijn hele buik. Maar die pijn, die was precies hetzelfde. Soms was het zo heftig dat ik ze weg moest puffen.

Het bloed liep langs mijn benen

Om 19:30 uur hield ik het echt niet meer op bed en ben ik toch onder de douche gaan staan. Zo kon ik met de warme straal op mijn buik en rug de weeën opvangen. Onder de douche verloor ik al behoorlijk wat bloed. Bij elke wee liep het langs mijn benen. Ik vond dit echt heel moeilijk om te zien. Het was zo definitief. Er was geen weg meer terug. Na een half uurtje besloot ik onder de douche vandaan te komen. Ik spoelde de grond schoon en begon me af te drogen. Op dat moment werden de krampen zó erg dat ik in elkaar dook. Ik voelde een druk van binnen. Alsof er iets zwaars tussen mijn benen hing. En voor ik het wist, viel er van alles op de grond.

Ik schrok van al het bloed en de stolsels

Ik wist niet wat ik zag en schrok van de hoeveelheid bloed met daarbij grote stolsels. Ook lagen alle vier de tabletten erbij. Ik staarde naar de grond en vroeg mezelf af wat er nou zojuist gebeurd was. En toen zag ik het. In het midden van al dat bloed lag iets waarvan ik niet goed kon zien wat het was. Ik zakte door mijn knieën, pakte het op en legde het in mijn hand. Terwijl ik ernaar keek, barstte ik in huilen uit. Daar was je dan. Ons kindje. Ons veel te kleine kindje. Onze Skye. Geboren op 25 oktober 2022 om 20:15u. Zó klein, zó stil, maar zó van ons. Op dat moment kwam Mike binnen. Ik zei hem dat hij een bakje met koud water moest halen. Ik legde Skye erin en bleef een paar minuten in het bakje staren. Die armpjes, die beentjes. Zo klein, maar toch al zo perfect. Mijn hart was gebroken en tegelijkertijd was ik trots. Trots op Skye. Ons kindje. Dat voor altijd bij ons zal horen.

Een bevalling in het klein

Ik bleef nog even onder de douche staan om bij te komen van wat er het afgelopen uur gebeurd was. Het ging allemaal zo snel. Ik vond het behoorlijk heftig. Hoe het zo dicht in de buurt kwam van een bevalling bij een voldragen zwangerschap, maar dan in het klein. De pijn, het verdriet en daarna de opluchting dat het achter de rug is. Die opluchting die ik eigenlijk niet wilde voelen. Of nouja, die ik van mezelf niet mocht voelen. Ik was net mijn kindje verloren dus het voelde verkeerd om dit gevoel te hebben. Helaas kun je je gevoel niet sturen en dus kon ik niets anders dan het over me heen laten komen.

´s Avonds kreeg ik weer krampen

Terwijl we laat op de avond onze ouders inlichtten, kwamen uit het niets de krampen weer opzetten. Voor ik het wist, zat ik weer te puffen op bed. Ik snapte er niets van en besloot twee paracetamols in te nemen. Nog geen vijf minuten later was het ècht niet meer uit te houden. Dit ging hem niet worden en dus stapte ik uit bed. Terwijl ik weer richting de badkamer liep, voelde ik iets uit mij komen. Ik trok mijn broek omlaag en zag een stolsel zo groot als mijn vuist op mijn kraamverband liggen. Ik riep Mike erbij en besloot weer snel onder de douche te gaan staan. Hier kwam nog een paar keer een flinke wee en terwijl ik weer door mijn knieën zakte, viel er iets op de grond. Ik raakte nog even in paniek, omdat ik dacht dat er iets uit mijn lichaam viel dat erin hoorde te blijven. Ik pakte het op en herkende het meteen: de placenta. Ik had er totaal niet bij stilgestaan dat deze er natuurlijk ook nog uit moest. Ook in het ziekenhuis hadden ze hier niets over gezegd. De volgende dag bevestigde de verloskundige dat dit inderdaad de placenta was.

Voor altijd één van ons

Nadat alles weer schoon was, gingen we naar bed. In de hoop dat dit dan echt het laatste was. En dat was het. Ik was gesloopt en viel vrijwel direct in slaap toen ik ons bed alleen al aanraakte. De volgende ochtend was het eerste dat ik deed naar de koelkast lopen. Ik pakte het bakje eruit met daarin onze kleine Skye. Het enige wat ik deed was kijken. Je hoofdje, je beentjes, je armpjes. En als je heel goed keek, waren zelfs je vingertjes zichtbaar. Wat voelde dit oneerlijk. Het had zo anders moeten zijn. Maar één ding is zeker: je hoort erbij. Voor altijd één van ons. Voor altijd wij.

DEMI