Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Toen ik 30 was, trouwde ik met mijn huidige man Adriaan. We hadden geweldige jaren met veel uitjes, vakanties, volop liefde. Op een gegeven moment raakte ik zwanger. Ik was toen 33 jaar. Onze prachtige Amelie is geboren in maart 2016. Wat een wolk van een baby. Adriaan en ik zaten echt op een roze wolk. We genoten van badjes, babyuitjes en voedingen.
Ik weet niet precies wanneer het begon, het sloop erin
We hadden steeds minder oog voor elkaar. We leefden in onze eigen wereld en langs elkaar heen. We leken wel huisgenoten, zoals vroeger. Adriaan werkte weer volledig en ik zorgde voor Amelie. Hij vroeg steeds minder vaak naar haar, maar ook naar mij. We keken onze films en series apart. Hij wilde altijd wat anders zien dan ik. Ik werd steeds eenzamer. En ik denk Adriaan ook. Echte goede gesprekken voerden we niet meer, alleen nog praktische gesprekken over de kinderopvang en de rekeningen. “Wat is er aan de hand? Hoe zijn we ineens hierin beland?”, vroeg ik me radeloos af. Ik wist niet hoe ik het kon omdraaien, kon verbeteren.
Soms startte ik een gesprek, maar dan gaf Adriaan aan dat hij geen puf had
Het leek alsof we elkaar aan het verliezen waren. Beetje, bij beetje. Onze relatie glipte door mijn vingers. Zoals zand. En ik kon er niets aan doen, behalve er naar kijken. Er gingen maanden en maanden voorbij. Maanden waarin ik van alles probeerde om de relatie te redden. “We hadden toch wat moois?”, dacht ik. “Dat moet te redden zijn, dat moet weer terugkomen.” Ik plande etentjes en trok een stout sekspakje aan. Toch voelde het anders. Niet meer zoals voorheen. Niet meer zo vertrouwd… Ik voelde afstand.
Toen kwam het gesprek dat alles veranderde
Adriaan riep me aan tafel. “Zoals je merkt gaat onze relatie niet meer lekker. Ik wilde mijn best blijven doen voor Amelie, maar ik denk dat het op is. Het is niet meer te redden. Dit is niet wat ik wil. Ik denk dat we moeten scheiden”. Ik raakte in paniek. Ik wilde Adriaan echt niet kwijt. Ik kreeg een brok in mijn keel. De tranen brandden achter mijn ogen. Ik riep in paniek: “Ik ben zwanger!”. Ik had er direct spijt van. Adriaan gaf me gelijk al zijn aandacht. Hij keek echt naar me. Volledig naar mij. Zoals vroeger. “Wat zeg je?”, zei Adriaan. Ik knikte langzaam. “Ik moet dit even laten bezinken. Ik had dit niet verwacht”, vervolgde hij. Ik kreeg het warm. Ik had me echt in de nesten gewerkt. Hoewel ik blij was dat we niet meer over de scheiding praatten, voelde ik dat ik mezelf klem had gezet. “Hoe moet dit nu verder?!”, vroeg ik me af.
In de loop van de weken bedacht ik allerlei scenario’s
Ik kon proberen om nu snel zwanger van Adriaan te raken. Ik kon toegeven dat ik gelogen had. Of ik kon een miskraam faken. Ik maalde, maalde en maalde. Ik wist echt niet wat ik moest doen. “Hoe moest ik dit oplossen?”. Wat had ik gedaan?! Ik vond mezelf oerstom en ook onbetrouwbaar. Het was gebeurd in een opwelling, een paniekactie. In de tussentijd deed Adriaan zijn best. “Laten we het nog een kans geven”, zei hij. “Wie weet verbindt deze baby ons. We kijken hoe het gaat tot na de bevalling, goed?”, Adriaan gaf een kus op mijn voorhoofd. Ik knikte. “Dit kan niet goed aflopen…”, dacht ik, “Ik ga hem hoe dan ook kwijtraken en dat is mijn eigen stomme schuld”.
Ik moest binnen 12 weken een keuze maken, want dan zou normaal gesproken de eerste echo zijn
Slapeloze nachten had ik er van. Het zweet brak me soms uit midden in de nacht. Adriaan gaf aan dat hij graag meeging naar de echo’s. “In ieder geval de eerste echo en de 20-wekenecho”, zei hij. Er was geen scenario waar we goed uit zouden komen, toch? Uiteindelijk maakte ik mijn keuze…
Lees HIER het vervolg
ANONIEM
De namen in het verhaal zijn puur fictief in verband met privacy
