Wil je niets missen, klik HIER en volg Kids en Kurken op Instagram
Kaylee schrijft een reeks. Dit is deel 1.
Een harde schijf in mijn linkerborst
Na het voelen van een harde schijf in mijn linkerborst, besloot ik dit meteen te laten controleren bij de huisarts. Ik werd doorgestuurd voor een echo maar de arts dacht aan een ontsteking. Na 6 weken moest ik terugkomen, dan zou het wel weg moeten zijn. Maar dat bleek niet het geval. De arts maakte opnieuw een echo en bevestigde nogmaals het beeld. Het zag er meer ontstoken uit dan de vorige keer, maar voor de zekerheid werd een biopt genomen. Dit om te kijken wat voor ontsteking het was en om dan de goede antibiotica te kunnen geven. Dit was op dinsdag 3 januari. Die vrijdag zou ik de uitslag krijgen.
“Het is borstkanker”
Op 6 januari om 8.45 uur ging de telefoon. “We zouden u bellen met de uitslag, maar er komt toch iets anders uit het biopt dan we gehoopt hadden. Kunt u naar het ziekenhuis komen?” Direct vraag ik: “Hoe fout is het?”, waarop de arts zegt: “Het is borstkanker“. De grond zakt onder mijn voeten vandaan. Al huilend aan de telefoon bevestig ik hem dat ik over een uur in het ziekenhuis zal zijn en dan hang ik op. Tranen stromen over mijn wangen. Dit had ik echt niet aan zien komen. In paniek bel ik mijn man Erik, die ook meteen begint te huilen en zegt naar huis te komen. Vervolgens bel ik ook mijn moeder. Ook die is meteen in tranen. Zij belt mijn vader en die komt direct naar mij toe om me op te halen en naar het ziekenhuis te gaan. Erik komt direct vanuit het werk richting het ziekenhuis.
Er is ook een verdikte lymfeklier te zien
In het ziekenhuis aangekomen worden we naar binnen geroepen bij de arts. Die staat met een heel ernstig gezicht in de deuropening te wachten. Hij bevestigt nogmaals de diagnose. Op de echo is tevens een verdikte lymfeklier in de oksel te zien. Van deze klier willen ze ook een biopt nemen om te kijken of de kanker daar ook zit. Nog geen 10 minuten zitten we bij deze arts binnen. Hierna mogen we naar de oncologisch verpleegkundige om daar nog wat vragen te kunnen stellen. Zij geeft aan dat ze denken twee centimeter in de borst te zien en dat er meteen een afspraak gemaakt kan worden voor een biopt van de oksel. Of ik nog vragen heb? Het enige dat ik wil weten is of ik hier dood aan ga. Maar daar kan ze geen antwoord op geven…
We houden elkaars hand vast en huilen
Gelukkig kunnen we direct door voor de biopt en hierna gaan we weer naar huis. In de auto zeggen we weinig, houden we elkaars hand vast en huilen we. Eenmaal thuis aangekomen zitten we op de bank en staren we voor ons uit. Erik stuurt een aantal mensen in mijn Whatsapp lijst een berichtje met het nieuws. Hij belt mijn baas en de manager van het kinderdagverblijf waar Guusje (onze dochter van 2,5 jaar) op dat moment nog gewoon vrolijk zit te spelen. Die avond komt er nog wat familie langs. Tranen en angst, dat is wat ik voel.
Het weekend doorkomen met dit nieuws is killing
Het krijgen van zulk nieuws op vrijdag betekende voor ons een erg onzeker weekend. Thuis maak ik mezelf helemaal gek met allerlei slechte scenario’s en na één vreselijke nacht besluit ik via de eerste hulp op zaterdag Oxazepam te vragen. Hiermee stopt het trillen van mijn lijf een beetje, maar het doet niet alles. Wat een spanning heb ik deze dagen gevoeld. Guusje zorgt voor wat afleiding. De zaterdag spenderen we in de Efteling. We hebben een abonnement en ik wil graag weg thuis, even niet nadenken en met andere dingen bezig zijn.
De onderzoeken starten
De zondag is pittig. We praten en hebben het over de dagen die gaan volgen. Maandag staat er een PET-scan op de planning en dinsdag een MRI. Woensdag krijgen we hiervan de uitslag. Maandag begint voor mijn gevoel dan eindelijk het ‘iets doen’. Thuis zitten met het idee dat je kanker hebt en geen idee hebben hoe het ervoor staat is vreselijk. Hop, die PET-scan in. Een uur zit ik alleen in een kamertje en loopt de radioactieve vloeistof mijn lichaam in. De scan zelf is zo gemaakt. De MRI een dag later gaat een stuk sneller. De vloeistof loopt in terwijl ik in de scan lig en buiten het extreem harde geluid om, is het te doen. Binnen een half uur staan we weer buiten.
Zouden er uitzaaiingen zijn?
Het wachten is misschien wel het ergste, het wachten op een kwestie van leven of dood voor je gevoel. Zit de kanker alleen in mijn borst en oksel of is het verder uitgezaaid in de rest van mijn lijf? De hele dag door passeren allerlei gedachten. Wat nou als ze zegt dat het overal zit? Wat nou als het te laat is? Hoe moet dat dan met Guusje? Hoe moet Guusje zonder haar mama? Stoppen met nadenken lukt me niet.
De oncoloog staat vrolijk in de deuropening
Woensdagochtend om 9.20 uur zijn we aan de beurt bij de oncoloog. Samen met mijn ouders en Erik zit ik te wachten. Mijn nummertje verschijnt op het bord in de wachtkamer en ik mag naar kamer 41. In de deuropening staat een jonge vrouw in doktersjas. Dat zal ze wel zijn dacht ik. Het valt me op dat ze heel vrolijk kijkt, ze staat te lachen. Dit vind ik wat vreemd. “Of ze heeft goed nieuws, of ze is een beetje raar”, dacht ik nog. Nog voor ik op de stoel ga zitten zegt ze: “De scan is goed, geen uitzaaiingen.” Direct beginnen we allemaal te huilen. Wat een opluchting. Onbeschrijfelijk wat ik toen voelde.
De tumor is een stuk groter dan werd gedacht maar de behandeling is genezend
Daarna volgen de verdere bevindingen. De tumor is 7 (!) centimeter en het zit in vijf okselklieren. Oei, dat is pittig. Toch een stuk groter en meer dan in eerste instantie op de echo werd gedacht. Maar, het is een genezende behandeling. Ik zou er beter van moeten worden. Dat is alles wat ik op dat moment wil horen. Op tafel ligt het hele plan al uitgewerkt klaar. Aanstaande maandag meteen starten met chemo, 20 weken lang. Daarna volgen operaties en bestraling. Nog even afhankelijk van of het een erfelijke vorm is of niet. We lopen de kamer uit en kunnen direct door naar de balie van de chemo-afdeling om een afspraak te maken. Aanstaande maandag 9.00 uur, dan gaan we beginnen aan dit gevecht.
Die avond breng ik Guusje toch met een veel geruster gevoel naar bed dan de dag ervoor. Mama gaat hier keihard voor vechten, voor jou, voor papa, voor ons drietjes.
Lees HIER het vervolg.
KAYLEE
Wil je niets missen, klik HIER en volg Kids en Kurken op Instagram
