Wil je niets missen, klik HIER en volg KidsenKurken op Instagram
Kelly schrijft een reeks over haar fertiliteitstraject. Lees eerst de vorige delen:
Deel 1: Na de IVF punctie kreeg ik ondraaglijke pijn
Deel 2: “Misschien moet je het loslaten, dan komt het vanzelf”
Ik had weinig vertrouwen dat het goed zou gaan
Doordat het de vorige keer al vroeg mis ging en ik toen heel enthousiast al snel de verloskundige had gebeld, had ik nu iets langer gewacht. Het vertrouwen dat het goed mocht blijven gaan, was er niet. Ik vond het moeilijk om een week door te komen en leefde telkens naar de echo toe. Gelukkig was de verloskundige praktijk heel meegaand en snapten ze het volkomen. Als ik belde omdat ik weer ergens aan twijfelde, mocht ik langs komen zonder dat ze er moeilijk over deden. Dit was echt heel fijn.
Ik leefde van week naar week
Ik leefde van week naar week. Eerst naar de 12 weken, het grootste risico termijn. Dan weer na de NIPT of naar de 13 weken echo. Vertrouwen hebben dat het goed zat, vond ik heel erg moeilijk. Dus genieten deed ik altijd met een angst. Ik was dan ook heel blij toen ik de 37 weken uiteindelijk had gehaald. Zwanger zijn vind ik echt iets heel magisch en ik kan dat echt missen, maar mijn angst nam het over.
Tot het eind had ik grote angst dat het mis zou gaan
Door de lange weg, heb ik de nodige verhalen gelezen. En daar zaten ook verhalen tussen die niet goed afliepen wanneer de uitgerekende datum verstreek. Dit heb ik vanaf het begin van mijn zwangerschap in mijn hoofd gehad. Echter nam het zo mijn gedachtes over dat ik alleen daar maar op gefocust was en totaal niet meer kon ontspannen. De verloskundige zag mij aan het eind vaker, om mij ook mentaal beter in de gaten te houden. Zo kon ik vaker mijn verhaal doen, en mijn angsten delen.
Ik kreeg een gesprek met het ziekenhuis
Zij heeft uiteindelijk een gesprek voor mij in het ziekenhuis aangevraagd, om mijn angsten uit te spreken. En hierdoor had ik dan ook de wens om ingeleid te worden rond mijn uitgerekende datum. Eerst ging het ziekenhuis hier niet in mee, omdat het geen medische noodzaak had. Maar uiteindelijk kreeg ik toch op mijn uitgerekende datum een inleiding gepland. Dit gebeurde op dinsdag middag 29 november om 14.00 uur.
Onze dochter werd geboren in goede gezondheid
Vanaf 20.00 uur begon ik steeds meer gerommel te krijgen in mijn buik, dit zette gelukkig door. En zo is ons tweede wonder op woensdag ochtend om half 7 geboren. Ik heb de inleiding echt nodig gehad, om te ontspannen en hier reageerde mijn lichaam goed op. Na de bevalling kon ik echt genieten, want ze was bij mij. In goede gezondheid!
Na de geboorte viel ik in een gat
De weken daarna zette mij dat wel aan het denken. Na zo’n fertiliteitstraject val je voor mijn gevoel een beetje in een “gat” en natuurlijk heb je de nodige controles bij de verloskundige. Maar in de kliniek kom je niet meer na de zeven weken echo. De mensen die je bijna wekelijks zag, jaren lang. Dat valt ineens weg. Dit vond ik eenmaal na mijn bevalling toch wel een ding. En ik vind dan ook dat er meer aandacht moet komen voor vrouwen die na een fertiliteitsbehandeling zwanger zijn geraakt. Want het vertrouwen is vaak voor een groot deel weg in je lijf. En dan moet je ook nog vertrouwen dat het allemaal goed gaat met je kindje in je buik.
Het taboe moet doorbroken worden
Het taboe over fertiliteitsbehandelingen moet doorbroken worden, want er zijn zoveel mensen die hier helaas mee te maken hebben. En als er meer over gesproken wordt, wordt het voor zoveel mensen makkelijker. Niet alleen de mensen die er middenin zitten, maar ook de naasten. Dat ze eens van een ander horen, waar de behoeftes van de mensen in een traject kunnen liggen. In plaats van die goed bedoelde, pijnlijke ongevraagde adviezen. Gelukkig wordt het onderwerp steeds meer bespreekbaarder, maar mijn inziens nog lang niet genoeg.
KELLY
Wil je niets missen, klik HIER en volg KidsenKurken op Instagram
