Toen de gynaecologe mijn kamer op kwam, zei haar gezicht mij genoeg

Op mijn eerste verlofdag, na 36 weken zwangerschap, begon de dag met enorme buikpijn

Ik was voor de eerste keer zwanger, dus ik dacht dat deze pijn een wee zou moeten zijn. Ik zei tegen mijn man dat de bevalling waarschijnlijk begonnen was. Op zaterdagochtend geeft hij altijd tennisles ver van huis, dus we overlegden even of hij naar zijn werk kon gaan. Ik had immers gelezen dat het lang kon duren voor de volledige ontsluiting zo ver was. Met enige ongerustheid belde ik mijn moeder op. Voor de zekerheid. Zo was er altijd iemand in de buurt, mocht ik naar het ziekenhuis moeten. Mijn moeder was er niet gerust op. Ze zei ook dat de buikpijn die ik omschreef niet direct als een wee klonk: aanhoudend pijn, een harde buik en bijna niet vol te houden. Ik besloot op advies de verloskundige te bellen. Ik mocht voor controle naar de praktijk komen. Mijn man zei zijn eerste paar tennislessen af en ging met mij mee. 

De verloskundige verwees me door naar het ziekenhuis

In de auto werd ik zo misselijk, dat we moesten stoppen. Daar stond ik dan, hoog zwanger langs de weg te braken. In het ziekenhuis werd ik zieker en zieker. De echo liet een vrolijk kindje zien. Zijn hartslag was goed. Nu nog wachten op de bloedwaardes en mijn urinekweek. De tijd tikte door en de pijn werd bijna ondraagbaar. “Buikademhaling, adem in adem uit. Focus!”, hield ik mezelf voor. Ik werd weer zo misselijk. Ik kon alleen maar braken en stil liggen. Deze pijn had ik nog nooit gevoeld. Ik stuurde mijn moeder een appje dat ik in het ziekenhuis was opgenomen en onderzoeken kreeg. Ik vertelde ook dat met de baby alles goed ging, maar dat ik waarschijnlijk iets onder de leden had. 

Inmiddels kwamen de uitslagen binnen

Alles leek goed. De gynaecoloog taste in het duister. Om mijn darmen goed te onderzoeken moest ik een CT scan krijgen. Ik stemde toe en even later werd ik opgeroepen om in de scan te gaan. Een vervelend onderzoek met zo helse buikpijn. Met de emmer op mijn schoot werd ik vervoerd door het ziekenhuis. Zo ziek. 

Eenmaal weer terug op mijn kamer, merkte ik op dat ik ons zoontje al even niet meer gevoeld had in mijn buik

De verloskundige stelde mij gerust en vertelde dat ze had gelezen in de overdracht dat de baby heel actief was geweest in de ochtend. “De baby slaapt hoogstwaarschijnlijk nu, na alle inspanning dat jouw lichaam leverde van het braken”, zei ze. Op mijn eigen kamer kreeg ik de CTG-scan. Het was inderdaad lastig om de hartslag van ons zoontje te horen. Ze hoorde een zwakke hartslag, maar maakte zich nog geen grote zorgen. In de kamer ernaast zat de gynaecologe en samen zouden ze de hartslag monitoren. Inmiddels kreeg mijn man een bord warm eten. De pijnstillers begonnen te werken. Ik kon weer kletsen met mijn man. Op dat moment kwam de verloskundige even checken of de CTG-band nog goed zat. Ze hoorde namelijk het hartje niet meer zo goed. Meteen daarna kwam ook de gynaecoloog achter haar aan. Zij nam het over.

Ik zag paniek in haar ogen en wist meteen dat het foute boel was

De sfeer sloeg om. “We gaan ingrijpen. We kunnen geen hartslag meer horen. Je gaat naar de OK en onder narcose. We gaan het kindje halen. Jullie worden papa en mama. Het gaat wel heel spannend worden. We zullen moeten reanimeren”, zei ze. Mijn hoofd was helemaal helder. Het was een kwestie van leven of dood. Mijn man werd gevraagd mee te gaan en ook zijn telefoon mee te nemen om foto’s te maken, want ik zou niets meer meekrijgen. Op dat moment kon ik alleen maar proberen rustig te blijven, mee te werken en niet te veel vragen te stellen. “Weer de buikademhaling, adem in, adem uit”, in mijn hoofd praatte ik tegen mezelf en ons kindje, “kom op liefje, volhouden!”

Het leek uren te duren voor alles gereed was om mij onder narcose te brengen

Ik zag het reanimatiekarretje binnen rijden en iedereen was aan het wachten op de anesthesist. Eindelijk kreeg ik het kapje. Ik wenste het OK-team succes en viel in slaap. Hierna ging de film door, maar dat stukje kan ik niet zelf vertellen. Alleen aan de foto’s en het verhaal van mijn man weet ik dat Sem geboren is, in stilte, ze hebben 15 minuten gereanimeerd. Mijn verhaal begint weer wanneer ik bijkom uit mijn ergste nachtmerrie. 

Ik zag mijn man zitten met Sem in zijn arm

Aan zijn gezicht zag ik dat onze kleine zoon het niet gered had. Ik wilde schreeuwen, maar er kwam geen geluid, ik wilde huilen, maar er kwamen geen tranen. Ik was in shock. Ik zag mijn zoon en was zo ontzettend verliefd. Wat was hij mooi. Het uiterste geluk mengde zich met het uiterste verdriet. Ik zag de trots bij mijn man in zijn gezicht. Ik zag ook zijn verdriet, zijn betraand gezicht. 

De verloskundige kwam aan mijn bed, daarna de gynaecoloog en daaropvolgend de kinderarts

Het leek alsof ik in een film beland was, alsof ik dit niet meemaakte, ik was mezelf niet. Ik kon alleen maar naar Sem kijken. Hij was zo stil. Zijn ogen dicht, maar nog lekker warm. Wat was hij knap. Zo knap. Zo perfect. Zo af. Hoe kon dit nou? Hoe kan hij nu overleden zijn? Er werd gevraagd of ik iemand wilde bellen. Ik zei dat ik mijn moeder wilde bellen, dat ik haar hard nodig had. Ik voelde me klein. Uit het veld geslagen. Leeg. 

Mijn moeder pakte de telefoon op zoals altijd

“Met mij”, zei ze. Ik kon alleen maar zeggen: “Sem is geboren, maar hij heeft het niet gered”. Ze hoorde voor het eerst zijn naam en vroeg of ik wilde herhalen wat ik zojuist zei. “Sem is geboren en hij heeft het niet gered”. Ik hoorde mijn moeder in paniek tegen mijn vader mijn zin herhalen. “Sem is geboren en hij heeft het niet gered.” Binnen no time waren ze in het ziekenhuis, ook mijn schoonouders en schoonzus kwamen aan. Even later mijn broer en zijn zwangere vrouw. Daar lag ik dan, met Sem in mijn armen, mijn hele familie in tranen om mij heen. Ik voelde zo veel pijn, maar het leek alsof ik vast zat in mijn lichaam. Nog steeds in shock. 

De gynaecoloog vertelde dat ik een acute placentaloslating heb gehad, die niet te zien was op de echo

Mijn lichaam had ook geen afwijkende bloedwaardes, waardoor ik niet de symptomen had die horen bij een loslating. Waarschijnlijk is de placenta die ochtend al een stukje gescheurd. Dat zou de buikpijn verklaren. Eigenlijk had ik een inwendige bloeding, terwijl mijn zoon super hard voor zijn leven in mijn buik aan het vechten was. Hij had zo veel kracht in zich en heeft niet laten merken dat hij zo hard vocht voor zijn leven. Het is met geen pen te beschrijven hoe trots ik ben op mijn zoon. Hij heeft ons voor altijd papa en mama gemaakt. Een onzichtbare papa en mama. 

Dagelijks worstel ik met dit grote verlies en verdriet. Ik deel geregeld over mijn rouwproces op Instagram. Het is fijn om contact te hebben met andere mama’s die net als ik een kindje moeten missen. Herkenning en erkenning.

NANNIE