Wil je niets missen, klik HIER en volg KidsenKurken op Instagram
Kelly schrijft een reeks over haar fertiliteitstraject. Dit is deel 1.
Mijn cyclus duurde wel 80 dagen
December 2019. Vlak voor kerst had ik een afspraak bij de gynaecoloog aangezien mijn cyclussen ondertussen steeds langer werden, tot wel 80 dagen. Ik bleef maar testen, want ik moest dan toch zwanger zijn?!
PCOS, een enorme klap
Omdat ik elk jaar controle had bij de gynaecoloog omdat mijn moeder endometriose had, verwachtte ik niks. Helaas bleek dit anders… PCOS. Daar had ik nog nooit van gehoord, maar ze legde het me uit ; “U kunt hiervoor ook naar de fertiliteitskliniek aangezien een natuurlijke zwangerschap al even uitblijft.” Dit was een enorme klap. In Februari 2020 hadden we onze intake in de fertiliteitskliniek in Hengelo en mochten we de IUI traject in. Maar helaas liepen we deze zes rondes door zonder succes. Op 31 oktober was het dan zover, de punctie. Deze viel me reuze mee. Ik kreeg morfine en toen was het even tanden bijten maar het was al snel gedaan.
Na de punctie werd ik erg duizelig
17 eicellen vonden ze, wat een top score! Maar helaas toen ik na mijn punctie weer rechtop mocht gaan zitten, werd ik erg duizelig. En naarmate de tijd verstreek, bleef dit. Ze zagen vocht in mijn buik. Maar dit was niet gek, aangezien ik tegen over-stimulatie aan zat. Ik dacht dat het gewoon de vermoeidheid zou zijn. Dus we besloten na overleg naar huis te gaan, aangezien we toch ook dichtbij de kliniek wonen. Thuis ben ik in slaap gevallen, maar werd ik wakker met extreme druk op mijn borstkas. We moesten direct naar het ziekenhuis.
Ik kon één of allebei mijn eierstokken kwijt raken
Daar zagen ze ook vocht in mijn buik, maar of dit vocht of bloed was konden ze niet zeggen. Eerst kreeg ik daar stollingsmiddelen toegediend. Maar al snel werd de pijn ondragelijk. Ik kon maar op één manier zitten, want zelfs mijn rechter schouder deed onwijs pijn. Dit was niet goed, het bloed was zich aan het verdelen door mijn borstkast. De conclusie van de gynaecoloog volgde: één of alle twee de eierstokken waren aan het bloeden. Ik moest worden geopereerd. Maar hij vertelde wel dat er een risico was. Ik kon één of allebei de eierstokken kwijt raken. Mijn reactie was: “Dan gaan we niet opereren en hou ik nog wel vol”. Helaas was zijn antwoord duidelijk: “Dan haalt u morgen vroeg niet mevrouw”.
De situatie was ernstig, het drong tot mij door
Mijn man greep in en zei dat hij me mee moest nemen naar de OK. Ik kreeg de nodige pijnstilling en daar ging ik, met volle angst en een hele bolle buik. De gynaecoloog die aan mijn bed stond, was een arts die ook in de kliniek werkte. Dit was fijn. Want samen hadden we één doel; mijn eierstokken redden. Er werd een tweede gynaecoloog gebeld en samen deden ze de operatie. Toen werd het mij duidelijk dat het een ernstige situatie was.
De operatie was succesvol!
De operatie duurder langer dan verwacht, maar met succes. Mijn rechter eierstok was aan het bloeden, deze hebben ze uiteindelijk kunnen dichten. Ik had veel bloed verloren en moest lang aansterken en even rust nemen in het ICSI traject. Maar het aller belangrijkste: ik had beide eierstokken nog en ze deden wat ze moesten doen. Uiteindelijk zijn er vijf embryo’s ingevroren. Ze hebben ze allemaal op dag drie al ingevroren, omdat ze niet wilde dat er niks over zou blijven met het risico dat ik ook mijn eierstokken kwijt zou zijn. Toen ik lichamelijk en mentaal hersteld was, konden we beginnen met een embryo terugplaatsing.
Ik was zwanger, maar kreeg een miskraam
Bij de vierde terugplaatsing was ik zwanger. Wat waren we blij! Helaas kreeg ik na één week ontzettende buikpijn en bleek in de kliniek dat er al geen vruchtzakje meer was. Wat een verdriet en wat een klap. Na al de nodige hobbels kwam dit er ook nog bij. Ook al was het een hele vroege miskraam, tijdens zo’n traject is een positieve test al zo bijzonder dat het termijn er even niet toe doet. Dit heeft mentaal veel met me gedaan en ik moest even rust nemen van alles. Van het traject, maar ook van mijn werk. Alles was teveel.
Ik moest opnieuw een punctie
Eenmaal na de zomer plaatsten we ons laatste embryo terug, helaas zonder positief resultaat. En dan kom je weer op het punt; we moeten weer een punctie gaan doen om onze wens voor een tweede kindje te kunnen vervullen. Eigenlijk ging ik er zonder angst weer voor en mijn man vertrouwde op mij, dus samen gingen we er voor. En wat er de vorige keer was gebeurd, was pure pech. Gelukkig had ik dezelfde arts en verpleegkundige die een jaar eerder ook de punctie hadden gedaan. Dus waren ze extra alert en dat gaf mij de rust. Ook dit keer viel het me gelukkig mee, al was het na al die tijd wel spannend met alles wat ik voelde.
Helaas over-stimulatie dus geen verse terugplaatsing
Dit keer 19 eicellen. Wat een mooi aantal, want helaas is dit ook niet voor iedereen vanzelfsprekend. Na een paar dagen was al snel duidelijk: dit is over-stimulatie. Dit betekent dat er teveel vochtblaasjes zijn gevuld en je dus geen “verse” terugplaatsing mag. Dit vond ik echt een domper, want op een of andere manier had ik het gevoel dat dat hem zou moeten zijn. Gelukkig kregen we goed nieuws, dat ze dit keer zeven embryo’s konden gaan invriezen en allemaal van dag vijf of zes.
Telkens weer een negatieve test
Na twee maanden rust hadden we weer onze eerste terugplaatsing. Helaas… Elke keer die negatieve test, dat went nooit. Door alle medicatie die je spuit en slikt, voel je je echt zwanger. Ik at ineens augurken en was misselijk. Maar de wens is zo groot dat elk klein symptoom je hoop geeft.
De wachtweken waren vreselijk
Op 21 maart 2022 stond er weer een terugplaatsing gepland. Dit keer mocht mijn man voor het eerst mee. Hij was nog geen enkele keer met iets mee geweest door de strenge corona regels. Zoals altijd gingen we er positief in. Maar dit keer voelde wel speciaal, het was namelijk de uitgerekende datum van onze dochter vier jaar eerder en de eerste keer samen. Dan ga je weer die vreselijke wachtweken in. Of nou ja 10 dagen, al voelt dat als weken!
Op de echo was nog niets te zien
Op 31 maart werd ik wakker met erge buikpijn. Dus ik zei al tegen mijn man, ook al is die test positief wees maar niet blij want dit voelt niet goed. En ja hoor, heel snel zagen we een plusje. Onwerkelijk, maar ik kon niet blij zijn want ik had pijn. Precies zoals bijna een jaar geleden. Ik ging naar mijn werk en had daar gelukkig een collega die ook het traject had doorstaan. Samen besloten we dat ik toch de kliniek ging bellen. Ik mocht een uur later al komen. Maar als er niks te zien is op de echo, zegt dat niks. Want is het is nog zo pril. Gelukkig leek het dat ze iets zag, maar dit kon ze niet met zekerheid zeggen.
Een kloppend hartje
Na anderhalve week mocht ik weer komen voor een echo en zagen ze gelukkig een vruchtzakje met een vruchtje. Bij mijn vroege miskraam was er al geen vruchtzakje te zien, dus dit was al een opluchting. Maar er helemaal op vertrouwen durfde ik ook niet. Een week later mochten we nogmaals komen voor een echo. En voordat het echo apparaat überhaupt goed stond, zagen mijn man en ik al een hartje kloppen. Wat een opluchting en wat waren we blij! We waren gewoon zwanger, je grootste wens komt uit.
Lees HIER het vervolg.
KELLY
Wil je niets missen, klik HIER en volg KidsenKurken op Instagram
