Ondragelijk: Ik ben hoogzwanger, maar ik heb ook een cyste van 3,4 cm die trekt aan mijn eierstok

Dit is een reeks. De vorige delen kan je eerst hieronder lezen.

Ik heb plotseling pijn op een rare plek…

Ik krijg een heftige operatie rondom mijn eierstokken, terwijl ik 28 weken zwanger ben

Twee weken heb ik helemaal geen pijn gevoeld van de cyste

Na twee weken kwam echter de pijn terug, omdat het kindje aan het indalen was. “Hoe kan dit nu de cyste is toch leeg geschraapt?”, dacht ik. Twee weken daarna had ik een afspraak bij de verloskundige. Ik besloot daarop te wachten. Die week sliep ik maximaal één uur per nacht, maar ik durfde geen oxycodon te pakken, omdat dit absoluut niet mocht van de gynaecoloog. Bij de verloskundige vertelde ik wat de afgelopen tijd is gebeurd en hoe ik me nu voelde. De verloskundige belde met de poli van de gynaecologie. Ik mocht een week later langskomen.

Eén dag nadat ik bij de verloskundige was geweest, voelde ik me niet goed

Ik voelde me duizelig. Daarbij zat er een band om me heen en had ik hele erge hoofdpijn. Ik besloot om de verloskundige te bellen. Ze zei dat ik meteen langs moest komen. Ze checkte mijn urine, en die bleek goed. Mijn bloeddruk was iets aan de hoge kant voor mijn doen (ik ben bekend met een lage bloeddruk). Ze besloot het ziekenhuis te bellen. Ik moest er dezelfde dag nog heen. Daar werd alles nagekeken. Ik kreeg nog een echo, omdat ik aan had gegeven dat ik ook regelmatig weeën had. Ze keken of mijn baarmoedermond open stond. Dit was lastig te zien. Door de operatie was het echobeeld wat troebelig. De gynaecoloog dacht uiteindelijk dat mijn baarmoedermond niet open stond. Al mijn uitslagen waren goed, dus ik mocht weer naar huis.

Slapen deed ik weinig met die pijn

Ik telde de dagen af tot ik bij de gynaecoloog mocht langskomen. Toen ik eindelijk vrijdag bij de gynaecoloog kwam, zag ze aan me dat ik niet meer kon. Ze zei: “Ik hoef niet te vragen hoe het met je gaat…”. “Ik ben er klaar mee”, antwoordde ik. Ik begon opnieuw te huilen. “Ik heb twee weken geen pijn gehad, deze waren de zaligste weken van mijn zwangerschap. Ik wil nu al bevallen, maar dat mag nog niet van jullie.” Ze maakte een echo en daarna kreeg ik een plan van aanpak te horen. De cyste was van 9,8 cm naar 3,4 cm gegaan door de operatie. Doordat het kindje aan het indalen was, trok het aan mijn eierstok. Mijn eierstok met daarop de cyste was door de zwangerschap omhoog geklapt, tussen mijn buikwand en baarmoeder in. De baby liep ongeveer 3 tot 2 weken achter met de groei. Na de echo gingen we aan de tafel zitten. De gynaecoloog begon te vertellen. “We gaan je inleiden op zondag 2 oktober, dan ben je 37 weken en een aantal dagen. Ik durf het niet aan met minder dan 37 weken, in verband met de groeiachterstand. Daarnaast maak je een afspraak om in het ziekenhuis te slapen. Je krijgt dan een spuitje met morfine. Dat brengt je lekker in slaap en zo sterk je aan voor de bevalling. Je kan eventueel die nacht van de inleiding ook nog een spuitje krijgen, zodat je goed slaapt. Met de slaap die je nu hebt gaat het je niet lukken, daarvoor ben je te zwak. Bel van te voren de afdeling om te kijken wanneer er plaats is”. We keken elkaar aan. “En de pijn?”, vroeg ik heel voorzichtig, “kunnen we daar nog iets aan doen?”. “Als je het echt niet meer volhoudt, mag je een oxycodon pakken. Alleen als je het echt niet meer trekt.”

Ik belde diezelfde dag nog met de kraamafdeling

Volgende week was er geen plaats, maar over twee weken op zondag wel. “Prima, die ene week overleef ik wel”, dacht ik. Thuis zocht ik informatie op over het slapen in het ziekenhuis. Iedereen was positief, dan moest dit toch echt een goede oplossing zijn. Op maandag kreeg ik nog een echo om te zien hoe het met het kindje ging. Mijn moeder ging mee. Ze vond het geweldig om de baby te bekijken. Opnieuw werd er geconcludeerd dat de baby te klein was. Mijn andere dochter was ook aan de kleine kant. Daarbij droeg het medicijngebruik niet bij aan groei. Ze vroeg of ik nog oxcycodon nodig heb gehad. Ik gaf eerlijk toe dat ik vier keer dit medicijn heb gebruikt. ’s Nachts was de pijn niet uit te houden. Ik wist me geen houding meer te geven.

Eindelijk, mocht ik een nachtje in het ziekenhuis slapen

Er waren genoeg mensen die zieker waren dan ik. Ik hield een bed bezet. Dat voelde dubbel, maar ik deed het toch, Ik sliep heerlijk, eindelijk een volledige nacht. Zondagochtend meldden we ons bij de verloskamers voor mijn inleiding. Bij mijn dochter ben ik ook ingeleid in verband met te weinig vruchtwater, geen leven meer voelen en ook te weinig groei. We wisten dus wat ons te wachten stond. Diezelfde dag hadden we van mijn vriend zijn kant familiedag. We wilden niet dat iedereen al wist dat ik ingeleid werd, dan was de “verrassing” eraf. We besloten dat hij samen met onze dochter naar familiedag ging. Als de bevalling snel begon, dan zou ik bellen. We wisten namelijk ook dat het nog een aantal dagen kon duren.

Het ballonnetje werd geplaatst en toen was het geduldig wachten

We werden naar onze kraamsuite gebracht. Ik moest in het ziekenhuis blijven na alles wat er was gebeurd. Rond 17.00 begon mijn buik wat te rommelen. Er ontstonden weeën. Ik besloot mijn vriend te bellen. We spraken af dat hij zijn frietjes op at, onze dochter weg bracht naar mijn broer en daarna naar mij kwam. Toen hij bij mij binnenliep, werden de weeën wat heviger en mocht ik aan de CTG. Ze konden het hartje niet goed meten. Het leek elke keer weg te vallen, maar liet ook goede pieken zien. Na twee uur aan de CTG en overleg met de gynaecoloog, besloten ze toch te wachten. We gingen akkoord. Als ik het niet vertrouwde kon ik altijd aan de bel trekken. We besloten te gaan slapen. Ik sliep redelijk goed en om 2.00 uur werd ik wakker. Ik moest plassen. Op de wc viel het ballonnetje eruit. Slapen lukte me niet meer. De volgende ochtend mochten we ons om 7.00 uur melden op de verloskamers. Daar werd ons een ontbijtje aangeboden en werd ik ondertussen weer aan de CTG gekoppeld. Om 8.00 uur kwam de verloskundige binnen. Ze keek of ik al ontsluiting had: 3 cm. Ze brak mijn vliezen. De weeën kwamen meteen op gang. Ik kon nog grapjes maken en de weeën goed opvangen. De verpleegkundige stapte even later de kamer binnen. Ze vroeg hoe het ging. “Goed”, zei ik, “ik heb flink wat weeën, maar nog niet regelmatig”.

Samen besloten we dat ik met weeënopwekkers zou starten

Al vrij snel kwamen de weeën met regelmaat. Ik vroeg of ik in bad mocht. Eenmaal geïnstalleerd in bad, kon ik de weeën nog maar amper opvangen. Ze kwamen zo snel, dat ik een beetje in paniek raakte. Door de goede begeleiding wist ik wat ik moest doen. Ik werd rustiger, maar ik ging wel uit bad. Weer op bed merkte ik dat ik persdrang kreeg. De verpleegkundige haalde de verloskundige erbij. Ik probeerde de weeën nog op te vangen, maar vond het steeds moeilijker. De verloskundige vroeg wat ik wilde. “Mij maakt het niet uit, als er maar iets is voor de pijn”. Ze gaf aan dat het voor de ruggenprik te laat was. Ik besloot voor de remifentanil-pomp te gaan. Wat een opluchting. De verloskundige bleef bij me: “Je gaat ieder moment bevallen. Over 5 minuutjes ben je moeder”. Op 3 oktober om 12.45 uur was onze dochter geboren. Ze was heel klein, maar net met het juiste gewicht dat we naar huis mochten.

Dolgelukkig reden we naar huis

“Mijn pijn moet nu ook minder worden”, dacht ik. “Ze hebben me beloofd dat ik na de bevalling geen pijn meer zou ervaren van de cyste”. We genoten van een mooie, fijne en bijzondere kraamweek. Echter werd de pijn niet minder. Ik moest van de kraamhulp het MMC bellen of ik eerder terug kon komen. Normaal gesproken mag je na minimaal zes weken pas terug komen op consult. Dit heeft te maken met het herstel van de bevalling. Ik gaf aan dat ik bijna niet kon plassen en poepen, de pijn werd dan te hevig. Ik kon de cyste van buiten af voelen en ik voelde het bewegen. Ze hadden pas begin december voor het eerst plek. Het was niet anders. “Ik heb al zo lang pijn gehad, dit kan ik ook nog wel eventjes”, zuchtte ik.

De controle in het MMC

De cyste was duidelijk gegroeid: 6,8 cm. Tijdens de eerste operatie had de gynaecoloog al gezien dat mijn eileider wat verdikt was. Ze keek me aan en toen nog een keer naar het echo apparaat. Ik weet waar ze naar toe ging. “Mijn eierstok en eileider moeten eruit gehaald worden he?!”, vroeg ik. “Ja”, zei ze, “maar je bent nog zo jong (26). Het is een heftige beslissing. Het ziet er niet goed uit. Ik ben bang dat het anders telkens terug komt. Als ik heel eerlijk ben dacht ik toen al dat het beter was om de eileider en -stok eruit te halen, maar dat was toen te gevaarlijk voor je dochtertje”. Mijn besluit stond vast. Ik wilde geen pijn meer. “Je mag het er van mij allemaal uithalen, maar ik wil alleen dat jij het doet. Jij hebt mij zo goed geholpen. Ik vertrouw alleen jou”.

Ik werd op de wachtlijst gezet

In januari was ik eindelijk aan de beurt. Het was een zware operatie. Herstellen met twee jonge meisjes om me heen en het huishouden erbij was zwaar. Maar eindelijk ging de pijn weg en kon ik echt gaan genieten. Ik moest verwerken wat er allemaal was gebeurd. Tijdens dit verwerkingsproces kwam ik er achter dat ik veel te vaak over mijn grenzen ben gegaan. Ik heb me heel eenzaam gevoeld de nachten dat ik wakker lag. Het onbegrip van mensen deed me pijn. “Het is maar een cyste, dat is toch niets ernstigs?”, kreeg ik soms te horen. Het heeft me gekwetst hoe ik tegen mijn familie vrienden en vooral mijn vriend en dochter heb gedaan. Ik herken me helemaal niet in het gedrag dat ik toen vertoonde. Onze relatie heeft zeker een klap gehad, door onbegrip naar elkaar toe. Nu, maanden later, zijn we er alleen maar sterker van geworden. We kijken er op terug en zien hoe sterk we samen uiteindelijk waren. We zijn alleen maar meer naar elkaar toe gegroeid door dit alles.