Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Amanda heeft eerder blogs geschreven op Kids en Kurken:
De vinger van Riley was plotseling zwart geworden
Mijn dochter is haar nagel kwijt
Mijn grootste droom: mama zijn
Moeder worden was mijn grootste droom. Van het zwanger zijn tot aan de bevalling en alles daarna. Ik wist dat het door mijn gezondheid en rugproblemen een pittige zwangerschap kon worden. Hier was ik dan ook volledig op ingesteld; een fysiek zware zwangerschap. Dat een zwangerschap ook echt psychisch enorm zwaar kon zijn, daar had ik nooit bij stil gestaan.
Ik was zwanger en de paniekaanvallen werd steeds heviger
Ik had hevige paniekaanvallen tijdens mijn zwangerschappen. Hoe verder ik kwam in de zwangerschap, hoe heviger ze werden. Al sinds kinds af aan ben ik bekend met paniekaanvallen. Over de dood. Dit zijn heftige dingen, vooral voor een meisje van toen misschien vijf jaar. Na een paar hevige gebeurtenissen in mijn jeugd, kwamen deze paniekaanvallen naar de voorgrond. Als kind zijnde had ik hier veel last van. Ik werd pas rustig als ik dan als klein meisje bij mijn kleine zusje ging kijken en ik haar zag ademen en slapen. Naarmate ik ouder werd, bleven de paniekaanvallen wel een deel van me, maar verdwenen ze gelukkig meer naar de achtergrond.
Ik kon op een gegeven moment niet meer
Tijdens de zwangerschap van mijn oudste (ze is nu vijf) kreeg ik zo nu en dan een paniekaanval. In het begin kon ik hier nog redelijk mee omgaan, maar van eens in de paar weken gingen we naar een paniekaanval per week, naar per dag, naar meerdere keren per dag tot vrijwel non-stop. Ik huilde wat af en riep dan dat dit niet vol te houden was en ik liever niet zwanger was. Ik gaf dit uiteindelijk aan bij de gynaecoloog, ik kon namelijk niet meer. Ik had geen rust.
De gynaecoloog verwees mij door naar de POP-poli
We gingen richting de winter maar het maakte mij niet uit wat voor weer het was. Ik had een vluchtdrang en iedere avond moest ik naar buiten. Gewoon, rondlopen. Mensen zien, leven zien. Auto’s, geluiden, dit alles had ik nodig als afleiding. En zo liep ik daar tonnetje rond om 23.00 uur in de avonden door de kou en regen, rond te struinen door de donkere straten om maar tot rust te komen. Van lopen door de regen tot uren lang rondjes lopen over de kerstafdeling in het tuincentrum. Alles probeerde ik om maar mijn zinnen te verzetten. Maar het werkte niet, in ieder geval niet goed genoeg. Mijn gynaecoloog opperde de POP-poli. Een poli in het ziekenhuis waar psychische ondersteuning werd geboden aan zwangere en net bevallen vrouwen. Ik greep die kans aan.
De hormonen maakten mij gek
Helaas door een interne fout werd ik pas met 30 weken zwangerschap opgeroepen. We bespraken desondanks een hoop maar mijn paniekaanvallen werden niet minder. Ik heb er zo enorm veel verdriet van gehad. Ik kon totaal niet genieten van de zwangerschap, de hormonen maakten mij gek. Ik leerde ademhalingstechnieken en de psycholoog legde mij uit dat tijdens een zwangerschap naast de hormonale veranderingen in je lichaam, ook je ademhaling verandert. En die verandering leek iets te triggeren in mijn hersenen wat linkte naar de paniekaanvallen van vroeger waar een soort hyperventilatie bij kwam kijken. Een grote mindfuck dus eigenlijk om het maar even heel grof te zeggen. Mijn ademhaling werd oppervlakkiger naarmate de zwangerschap vorderde, wat mijn brein zag als een trigger naar de paniekaanvallen. Ik kreeg slaap medicatie om toch wat rust te krijgen. Iets wat ik erg moeilijk vond. Ik heb ze dan ook maar een paar keer ingenomen als het echt te erg werd.
Ook na de bevalling zat ik in diezelfde struggle
Toen mijn dochter eenmaal geboren was, had ik de hoop dat de paniekaanvallen ook weg zouden gaan. Maar nee, dat negen maanden zwanger en negen maanden ontzwangeren is geen mythe. Het is echt zo. Mijn lichaam had nog dagelijks diezelfde struggle; diezelfde paniek kwam nog dagelijks naar boven. Lekker rustig zitten met mijn dochter, een flesje of even knuffelen. Dat leek me heerlijk en daar keek ik ontzettend naar uit. Maar de realiteit was dat mijn brein overuren maakte op die momenten en de angst mij bekroop om haar kwijt te raken. Of het feit dat ik haar ooit alleen zou achterlaten op deze wereld, dat soort gedachten.
Ik wilde alleen maar weg van het gevoel, weg van de angst
Nu kun je natuurlijk zeggen dat iedere ouder die angst heeft, en dat is misschien ook wel zo. Maar bij mij kwam het heel ergens anders vandaan, een niet te omschrijven gevoel. En daar zat ik dan, met een huilende baby in mijn armen en alles wat ik kon denken was ik moet weg, weg van dit gevoel, weg van de angst. Vreselijk. Het maakt me nu nog zo intens verdrietig. Nu ik dit schrijf zit ik in een indoor speeltuin met mijn prachtige meisje en moet ik mijn tranen bedwingen. Er moest iets gebeuren…
Lees HIER het vervolg.
AMANDA
@Mannie0104
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
